Προφήτης Αββακούμ | Διακόνημα

Pr-Avvakoum (1) Εορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Ταττει Θεός σοι τους πόδας τεθνηκότι,

Εις συντέλειαν Αββακούμ, καθώς έφης.

Δευτερίη Αββακούμ ανεβήσατο εις Θεού άστυ.

Βιογραφία

Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει«θερμός εναγκαλισμός», ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ και ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ.

Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία. Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο Θεό: «Εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ· ο δε δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται. Εγώ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρίσομαι επί τω Θεώ τω σωτήρι μου». ( Αββακούμ, β’ 4, γ’ 18). Που σημαίνει, αν κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ’ αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει σ’ εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως, λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό.

Ο προφήτης Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Απολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως όρος προέγραψας την Θεοτόκον αγνήν, εξ ης ημίν ελάμψεν ο των απάντων Θεός, σαρκός ομοιώματι. Όθεν σε ως προφήτην θεηγόρον τιμώντες, χάριτος ουρανίου μετασχείν δυσωπούμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Αββακούμ ένδοξε.

Έτερον Απολυτίκιον

Ήχος β’.

Του Προφήτου σου Αββακούμ την μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι᾽ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως ίππους εώρακας τους ιερούς Μαθητάς, θαλάσσας ταράσσοντας, της αγνωσίας σαφώς, και πλάνην βυθίζοντας, δόγμασιν ευσεβείας, Αββακούμ θεηγόρε· όθεν σε ως Προφήτην, αληθή ευφημούμεν, αιτούμενοι του πρεσβεύειν ελεηθήναι ημάς.

Κάθισμα

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Επί της θείας φυλακής έστης μάκαρ, και κατενόησας Θεού παρουσίαν, προφητικοίς εν όμμασι θεόπνευστε· όθεν και εβόησας, Αββακούμ μετά φόβου, Κυριε ακήκοα, την φρικτήν έλευσίν σου, και ανυμνώ σε σάρκα χοϊκήν, εκ της Παρθένου, φορέσαι θελήσαντα.