Οι συναντήσεις των τρακτέρ στις εθνικές οδούς, µε τον οργανωµένο µάλιστα τρόπο που παρατάσσονται στα επίµαχα σηµεία, αυτή τη φορά συνιστά µια µορφή πολιτισµένη µορφή κινητοποίησης, ικανή να κάνει τους ιθύνοντες να ασχοληθούν λίγο πιο σοβαρά µε τα αγροτικά θέµατα. Ωστόσο, η εµπειρία έχει δείξει πως τα µπλόκα δεν αλλάζουν τη φορά των πραγµάτων.
Πρώτον, γιατί τα ίδια τα µπλόκα δεν συνιστούν ενιαία έκφραση, αλλά και όπου υπάρχει κοινή συνισταµένη το διεκδικητικό πλαίσιο δεν έχει γνώµονα τη διαµόρφωση συνθηκών βιώσιµης ανάπτυξης της ελληνικής γεωργίας. Ειδικά, οι καθοδηγούµενοι από την Πανελλαδική των Μπλόκων αγρότες, θέτουν µονίµως ως πρώτη προτεραιότητα µια επιδοµατική πολιτική που προτάσσει την οικονοµική επιβίωση των αγροτών και όχι την οικονοµική ανάπτυξη των εκµεταλλεύσεών τους.
Οι κυβερνήσεις από την άλλη πλευρά, µηδέ την σηµερινής κυβέρνησης εξαιρουµένης, αρέσκονται στην ανάδειξη και διαχείριση όπως – όπως της τρέχουσας κατάστασης, παρά στην αναζήτηση ενός οδικού χάρτη που θα µπορούσε να διευκολύνει τν µακροπρόθεσµη ανάπτυξη του αγροτικού χώρου και την ισχυροποίηση των αγροτικών εκµεταλλεύσεων.
Ίσως είναι αυτός ο λόγος που οι κυβερνήσεις «αγαπάνε» τα µπλόκα και τα µπλόκα τα βρίσκουν αργά ή γρήγορα µε τις κυβερνήσεις. Βεβαίως, αυτή τη φορά τα πράγµατα είναι λίγο πιο δύσκολα. Η συγκυρία επιβάλλει την άµεση λήψη µέτρων για την αποτροπή δυσάρεστων καταστάσεων, ως αποτέλεσµα των πληθωριστικών πιέσεων και της εκρηκτικής ανόδου του κόστους παραγωγής. Άλλωστε και στο θέµα αυτό η στάση µοιάζει κοινή. Καµιά κυβέρνηση δεν θα ήθελε η αύξηση στα κόστη των εισροών (ενέργεια, αγροτικά εφόδια, µηχανήµατα και εξοπλισµός) να αποβεί µοιραία για την εξέλιξη της παραγωγής. Μ’ αυτή την έννοια και στο θέµα αυτό θα βρεθεί σε ορατό µάλιστα χρόνο ένας κοινός τόπος.
∆εν θα έχουν λυθεί ωστόσο τα µεγάλα και βαθιά ζητήµατα της ελληνικής γεωργίας. Τα διαρθρωτικά που σχετίζονται µε την πολυδιάσπαση του κλήρου. Τα ιδιοκτησιακά που δείχνουν ότι άλλοι έχουν τα κτήµατα και άλλοι πασχίζουν (µε κόστος βέβαια) για την εκµετάλλευσή τους. Το φαινόµενο, επιλέξιµες για ενισχύσεις δηµόσιες γαίες να «αποφέρουν» επιδοτήσεις σε µη έχοντες σχέση µε την αγροτική δραστηριότητα. Ο ανύπαρκτος εθνικός σχεδιασµός, τουλάχιστον για τα κρίσιµα αγροτικά προϊόντα. ∆ηλαδή, πως θα µπορούσε να χτίζεται µεγαλύτερη υπεραξία και πως ένα µεγάλο µέρος αυτής της υπεραξίας να επιστρέφει στους παραγωγούς. Αυτή τη συζήτηση δεν φαίνεται να την ανοίγει προς το παρόν κανένα µπλόκο και καµιά κυβέρνηση.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
