Ήταν ένα πρωινό διαφορετικό.., δίχως χαμόγελα και αγκαλιές
ήταν μια αλλιώτικη ημέρα…
οι Χωρικοί των Καλαβρύτων μετρούσαν την πρωινή παγωνιά
πάνω στο γυμνό ρυτιδωμένο πρόσωπό τους…
μαζεύοντας την πραμάτειά τους.., από τους λαχανόκηπους.
Ξαφνικά άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες…
ό άνεμος κούρνιασε μέσα στους γυάλινους φανοστάτες
και η μπότα των Γερμανών.., έσβησε το φως του ήλιου
από το Λόφο της απεραντοσύνης …
η κατοχική σκλαβιά ξεκίνησε να εξολοθρεύει τη ζωή
σε κάθε σημείο της Ελληνικής Γης…
καταστρέφοντας τα όνειρα των Χωρικών
αιχμαλωτίζοντας τον άνεμο και το φως…
Ήταν δέκα τρείς Δεκεμβρίου του χίλια εννιακόσια σαράντα τρία
όταν ο ήλιος.., ετοιμαζόταν να κατηφορίσει στα σκοτεινά λημέρια του…
η αδίστακτη Γερμανική μπότα …
μάζεψε όλους τους αγέρωχους Χωρικούς στην πλατεία …
και πριν αρχίσουν να μετρούν τ’ άστρα…
ξεκίνησαν τα μυδραλιοβόλα τον άγριο χορό τους…
θερίζοντας.., τους Ήρωες Χωρικούς των Καλαβρύτων…
το καυτό αίμα των ανδρών και των παιδιών
άρχισε να κυλά από το Λόφο του Καπή,
φθάνοντας.., μέχρι τα σοκάκια των σπιτιών …
σα να ήταν ένας πελώριος χείμαρρος…
το κόκκινο αίμα ενδυνάμωσε τις καρδιές των γυναικών
ξεχύθηκαν στους δρόμους…
μάζεψαν.., τα κόκκαλα των ηρώων…
Τις άγριες κραυγές των όπλων.., διαδέχτηκε μια απέραντη σιωπή…
μέχρι που φωτίστηκε ο άνεμος και το φεγγάρι
από τις φωτιές των σπιτιών …
το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων…
αποτυπώθηκε στα χείλια του ουρανού …
σαν το πιο μεγάλο κι απάνθρωπο έγκλημα της ανθρωπότητας
γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην ψυχή της Ιστορίας…
Το αίμα των Ηρώων των Καλαβρύτων
μαζί με τα ερείπια και τις στάχτες του Ολοκαυτώματος
θέριεψαν.., τα θεμέλια της ελευθερίας.
*Αφιερώνεται στους Ήρωες των Καλαβρύτων.
Με ιδιαίτερη σεμνότητα
Ιωάννης Π. Κοκκάρης
(Θεατρικός συγγραφέας – Ζωγράφος
