Ο Ρούμπιν βλέπει παραλληλισμούς με την Τουρκία που επί δεκαετίες θεωρείται βασικός και προνομιακός σύμμαχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ίσως τώρα να αλλάζει η ισορροπία.
Ο Ερντογάν, όπως και ο Σαντάμ…βλέπει την οικονομία να καταρρέει και αντιλαμβάνεται πως δεν θα μπορέσει να ρίξει αλλού το φταίξιμο για τις δικές του κακές επιλογές και κακοδιαχείριση.
Αυτό σημαίνει προσπάθεια μετατόπισης του ενδιαφέροντος του λαού και εξαγωγή της κρίσης.
Παράλληλα, η επιθετική πολιτική που εκφράζεσαι πλέον με πράξεις κατά της Ελλάδος, θέτει σε κίνδυνο το ΝΑΤΟ.
Τον προηγούμενο μηνα ο Μάϊκ Πομπέο έγινε ο πρώτος υπουργός εξωτερικών που επισκέφθηκε την Αθήνα δύο φορές σε μια θητεία.
Η επίσκεψη που δεν περιέλαβε και την Άγκυρα, σηματοδοτεί την αλλαγή πορεία:
Oι αμερικανοί θα απομακρυνθούν από το δόγμα Kissinger
Πιστές στη γραμμή Κίσσινγκερ (Kissinger) του κορυφαίου διπλωμάτη και υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ… που για δεκαετίες τονίζει τη σπουδαιότητα της Τουρκίας, αρχικά οι ΗΠΑ έμειναν ουδέτερες στην κρίση Ελλάδος-Τουρκίας με σχόλια υπέρ αποκλιμάκωσης και αμοιβαίας συνεννόησης.
Τώρα πλέον φαίνεται να δέχονται ότι η τουρκική πλευρά οξύνει διαρκώς την κατάσταση με επεισόδια, διεκδικήσεις και παραβίαση κυριαρχίας μιας σύμμαχης χώρας.
Πέρα τούτου φαίνεται να αμφισβητεί και τις ΑΟΖ όχι μόνο της Ελλάδας ή Κύπρου αλλά ακόμη και του Ισραήλ. Αναλυτές διακρίνουν ότι ο πρόεδρος Ερντογάν είναι αποφασισμένος να επενδύει στην όξυνση για ιδεολογικούς αλλά και λαϊκιστικούς λόγους και θα συνεχίζει όσο πιστεύει ότι αυτή η μικρή επένδυση θα αποφέρει μεγάλα οφέλη.
To άνοιγμα των Βαρωσίων, οι δοκιμαστικές εκτοξεύσεις S-400, η Λιβύη και η νέα κρίση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ δείχνουν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία κινείται σε μια τροχιά διαρκούς επέκτασης σύγκρουσης. Οι πιθανότητες ανάφλεξης την περιοχή αυξάνονται ιδιαίτερα καθώς δημιουργούνται μέχρι πρότινως αδιανόητες συμμαχίες (πχ. Αράβων και Ισραηλινών) και παρεμβάσεις (Γάλλων και Ρώσων) για να την αντιμετωπίσουν.
Η Τουρκία διαθέτει στρατό σε Συρία και Ιράκ στρατολογώντας βετεράνους του ISIS για τις συρράξεις σε Λιβύη και Αρμενία με την ίδια λογική που το Ιράν μεταχειρίζεται τη Χεζμπολάχ.
Η συγκρατημένη -ως ανύπαρκτη – αντίδραση Ε.Ε και ΗΠΑ ενθαρύνει την επιθετικότητα του Ερντογάν. Πολλοί αμερικανοί αναλυτές τον παρομοιάζουν με τους ηγέτες Ρωσίας και Κίνας. Μοιράζεται την κοινή τους πεποίθηση ότι η Δύση είναι “αδύναμη, ασπόνδυλη και ηθικά διαλυμένη” και ανιχνεύοντας τις αδυναμίες της μπορεί να υπαγορεύει τις απαιτήσεις του.
Tο κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη για να αντιδράσει απέναντι στην Τουρκία είναι η Γερμανία….
Η Άγγελα Μέρκελ αρνείται την επιβολή ουσιωδών κυρώσεων που θα γονάτιζαν οικονομικά την Τουρκία και θα εκαμπταν τη συγκρουσιακή της διάθεση. Παρασκηνιακά οι διπλωμάτες λένε ότι οι Γερμανοί φοβούνται τρία πράγματα: Το προφανές, πλην όμως λιγότερο σημαντικό είναι η εξασφάλιση των σημαντικών γερμανικών επενδύσεων στην τουρκική οικονομία. Πιό βαθιά βρίσκεται ο φόβος αντιποίνων.
Η Τουρκία ίσως χρησιμοποιήσει τους “πρόσφυγες” ως όπλο για πρόκληση ταραχών εντός της ίδιας της Γερμανίας εν είδη ιερού πολέμου. Ή ακόμη και να ερεθίσει τον πολυάριθμο τουρκόφρονα πλήθυσμό που έχει γερμανική υπηκοότητα .
Αμερικανοί διπλωμάτες συμπλέουν με αυτή την άποψη κσι δε θέλουν να επιβάλλουν κυρώσεις στην τουρκική οικονομία και κυβέρνηση για την καταπάτηση κυπριακών και ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ή για την αντι-συμμαχική συμπεριφορά απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Οι γραφειοκρατεία του State Department επιθυμεί τον κατευνασμό της Τουρκίας άσχετα από το αν ο (συντόμως αποχωρών;) υπουργός Πομπέο καταφέρεται φραστικά ενάντια στην τουρκική επιθετικότητα.
Αυτή η στάση Γερμανίας και ΗΠΑ κάνει τον Τούρκο πρόεδρο να νιώθει υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Σαν τον Σαντάμ πριν την εισβολή του Κουβέϊτ, πιστεύει πως οι “ηγεμόνες” της περιοχής ίσως κλείνουν τα μάτια στην προσπάθεια του να αποσπάσει αυτά που δε δικαιούται από τον μικρό και αδύναμο γείτονα (Κύπρο ή Ελλάδα) με την απειλή και τη βία.
Το ερώτημα για την Ε.Ε, και τις ΗΠΑ είναι αν θα τον αφήσουν να ανοίξει την “πόρτα του φρενοκομείου”. Τότε ο κόστος για την Τουρκία και την Ανατολική Μεσόγειο θα είναι τεράστιο και οι αντιδράσεις των εμπλεκομένων δύσκολο να προβλεφθούν.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται το επιχείρημα κάποιων εντός της ηγεσίας των ΗΠΑ που θεωρούν ότι η Τουρκία θα πρέπει να ελεγχθεί πριν πάρει την πορεία του Ιράκ, ή ακόμη χειρότερα του θεοκρατικού Ιραν που κάποτε απολάμβανε της πλήρους υποστήριξης των ΗΠΑ.
Απόδοση και σχόλιο: Χριστόφορος Ζηριάδης
www.bankingnews.gr
