Στην Αθήνα υπάρχει κλίμα αισιοδοξίας -κάποιοι πανηγυρίζουν θα λέγαμε- για τα “εξοπλιστικά στριμώγματα” του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία. Εκτός από το F-35 με απόφαση Μπάϊντεν και με προβλήματα στην προμήθεια κρίσιμων υλικών για την παραγωγή ακόμη και “εθνικών” της οπλικών συστημάτων.
Αυτά είναι γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, αλλά από την άλλη υπάρχουν κι άλλα που δεν δικαιολογούν το “πανηγυρικό κλίμα”. Καλό θα ΄ναι να τα θυμηθούμε.
Η Τουρκία επί Ερντογάν εξοπλίστηκε δίνοντας τεράστια σημασία στην εγχώρια βιομηχανία της. Την ίδια ώρα που οι δικοί μας πολιτικοί δεν έδιναν καμία απολύτως σημασία στη δική μας, την ώρα που δεν απαίτησαν ούτε μία φορά μεταφορά ουσιαστικής τεχνογνωσίας και έργου στις ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες,στις πολλές και ακριβές αγορές που κάναμε, η Τουρκία εξασφάλιζε και τα δύο “χτίζοντας” αμυντική βιομηχανία που παράγει “προϊόντα”. Καλά, κακά, μέτρια; Το θέμα είναι ότι έχει δικά της οπλικά συστήματα και όπως φάνηκε στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο.
Στο ναυτικό ναυπήγησε πλοία. Καλά, κακά ,μέτρια; Έχει μονάδες στο στόλο της να χρησιμοποιεί όπως διαπιστώσαμε το καλοκαίρι που πέρασε.
Στην αεροπορία, εξακολουθεί να διαθέτει ένα σημαντικό στόλο μαχητικών αεροσκαφών F-16 ο οποίος προς το παρόν δεν θα “πονέσει” από τις αμερικανικές κυρώσεις. Αν η αποβολή από το F-35 είναι μόνιμη , τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει ότι το καθεστώς Ερντογάν θα καλύψει το κενό με άλλο αεροσκάφος. Όχι με το “εθνικό μαχητικό” που ακόμη κι αν καταφέρει να το κατασκευάσει θα χρειαστεί πολύ χρόνο και χρήμα. Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι ο Ερντογάν δε θα παίξει το χαρτί του ρωσικού μαχητικού, αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να τον πιέζουν;
Κανείς δε μπορεί να το αποκλείσει κι αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι το καθεστώς Ερντογάν ήδη αναζητά εναλλακτικούς τρόπους για να καλύψει τις ανάγκες του στην παραγωγή οπλικών συστημάτων. Στο βίντεο η ανταπόκριση του Παντελή Βαλασόπουλου από τη Γερμανία , για το Open, αποκαλύπτει τις συζητήσεις που κάνει η Τουρκία με την Ουκρανία για την “αλληλοκάλυψη” σε θέματα εξοπλισμών.
Η Τουρκία τη περίοδο Ερντογάν διαχειρίστηκε τα εξοπλιστικά της έχοντας στόχο να πετύχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας, να ικανοποιήσει τις επιχειρησιακές της ανάγκες και να τα χρησιμοποιήσει βεβαίως και ως διπλωματικό χαρτί. Σε μεγάλο ποσοστό έχει πετύχει τους δύο πρώτους στόχους και εξακολουθεί να παζαρεύει ή και να απειλεί με τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Για το τι κάνουμε εμείς, θα επανέλθουμε μετά από το Πάσχα. Μη χαλάσουμε το κλίμα των ημερών που βέβαια εορταστικό δεν είναι ούτε φέτος αφού το Πάσχα “αγνοείται” ξανά. Ωστόσο είναι μέρες “χαλάρωσης” και τα όσα έχουμε να αναφέρουμε για το “τι κάνουμε” και τι “δεν κάνουμε” είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. Επειδή όμως η “επικοινωνία” και οι “μισές αλήθειες” έχουν αρχίσει και “παραμυθιάζουν” επικίνδυνα την ελληνική γνώμη, καλό είναι να γραφτούν ορισμένα γεγονότα… Το “βάρα νομή” δεν μπορεί να ισχύει και για τους εξοπλισμούς.
