Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Η Τουρκία βρίσκεται μετά το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το δόγμα της γαλάζιας
πατρίδας και όσα έπραξε στην Ελλάδα και στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια αλλά
και το περασμένο καλοκαίρι στην τελευταία «πίστα» της εξαναγκαστικής της
πολιτικής απέναντι στην χώρα μας. Σε μία ….ανάπαυλα, επιδιώκει
«πιστοποιητικό» καλού γείτονα και να δείξει ότι επιχειρεί
ειρηνικά να λύσει τα «προβλήματα» που έχει με την Ελλάδα τα οποία στην
ουσία όμως είναι οι αυθαίρετες διεκδικήσεις της. Ακόμα και τώρα
μας απειλεί με χρήση στρατιωτικής βίας και φυσικά παράλληλα επιχειρεί να
παγιώσει και να κεφαλαιοποιήσει τα μικρά-μικρά πολιτικά αποτελέσματα που έχει
ήδη παράγει.
Η Τουρκία αν δεν κάνει βήματα πίσω από εκεί που έχει ήδη φθάσει, γιατί
κάθε φορά εδώ και δεκαετίες πάει και πιο μπροστά, αυτά δηλαδή που
επιβάλλεται να κάνει για να είναι ένας καλός γείτονας και να συμπεριφέρεται
σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου δεν έχει απολύτως κανένα νόημα
μία συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο. Θα έλεγα μάλιστα
ότι εκλαμβάνεται και ως πράξη κατευνασμού για να «αγοράσουμε» κάποιες
εβδομάδες, άντε μήνες …ηρεμίας. Εκτός και αν αυτός είναι ο σκοπός μας! Περιττό
βέβαια να πούμε τι έρχεται μετά. Αν δεν το φανταζόμαστε ας ρωτήσουμε τον
Τσάμπερλαιν και τον Νταλαντιέ εκεί που βρίσκονται.
Ενδεχομένως κάποιος που δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει Τουρκικός
Αναθεωρητισμός και διάλογος με την απειλή χρήσεως στρατιωτικής βίας μπορεί
δικαιολογημένα να ρωτήσει: «Μα γιατί να μην συζητήσουμε τα προβλήματα μας; Ο
διάλογος δεν βλάπτει». Λογικό είναι να έχεις καλές σχέσεις με τον γείτονα σου
και τα προβλήματα να τα επιλύεις με ειρηνικό διάλογο. Έλα ντε όμως που τα
προβλήματα και οι εντάσεις που υπάρχουν με τον γείτονα προέρχονται από τις
μονομερείς αυθαίρετες διεκδικήσεις του! Η γενεσιουργός αιτία της
πολυπλοκότητας των Ε/Τ σχέσεων και των εντάσεων στο Αιγαίο και στην ΝΑ
Μεσόγειο είναι η άσκηση της μακρόχρονης τουρκικής αναθεωρητικής και
ηγεμονικής πολιτική. Όμως τα ιστορικά διδάγματα για περιπτώσεις που
συνδιαλέχτηκες υπό την απειλή χρήσεως στρατιωτικής βίας είναι… αδυσώπητα.
Οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Τουρκία η οποία συνιστά απειλή για την Ασφάλεια
(προθέσεις, μέσα και δυνατότητες για βλάβη των εθνικών μας συμφερόντων αν δεν
δεχθούμε τις απαιτήσεις της) αναμφίβολα πρέπει να παραμένουν όχι μόνον
ανοικτοί αλλά και ενεργοί. Όμως μία συνάντηση κορυφής θα είναι επωφελής για
εμάς μόνο αν έχουμε ουσιαστικά να κερδίσουμε κάτι που θα αλλάζει το σκηνικό
της έντασης που έχει στήσει η Άγκυρα. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας έχει
πολλούς λόγους για να βιάζεται, εμείς όμως….
Μπορεί να δώσαμε ένα πρώτο «συγχωροχάρτι» με το να αρχίσουμε
διερευνητικές συνομιλίες πριν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25 Μαρτίου, δεν
χρειάζεται να δώσουμε και «πιστοποιητικό καλού γείτονα» στον ταραχοποιό
της Ανατολικής Μεσογείου με μία τέτοια συνάντηση. Δεν το
«δικαιούται».
Είναι πασιφανής η αδυναμία να καταλήξουμε σε μία συνεκτική και μακροπρόθεσμη
Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας πέρα από τις εξαγγελίες και τις κορώνες ακόμα και
αυτής της Κυβέρνησης αλλά ουδόλως συνιστά Στρατηγική οι πυροσβεστικού
χαρακτήρα συναντήσεις σε υψηλό επίπεδο όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια και ο
κ. Τσίπρας.
Τι είδους συνάντηση θα μπορούσε να κάνει ο κ. Μητσοτάκης με τον κ. Έρντοαν
όταν ουσιαστικά μας έχει πει « Ή βγαίνεις στο πεδίο και πληρώνεις το τίμημα
της επιλογής σου με αίμα ή πας τρέχοντας και με σκυμμένο κεφάλι σε
διαπραγματεύσεις για να δώσεις ό,τι μπορείς να κουβαλήσεις στην πλάτη σου»!
*Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός
Αναλυτής και Εκτελεστικός Διευθυντής στο Παρατηρητήριο Ευρωμεσογειακής
Ασφάλειας και Συνεργασίας (ΠΕΜΑΣ)-www.euromedsec.gr
