Το πρωινό της 16ης Φεβρουαρίου 1999 η κοινή γνώμη συγκλονίζεται παρακολουθώντας πλάνα που θυμίζουν σκηνές ταινιών χολιγουντιανής δράσης, τα οποία μεταφέρουν στους τηλεοπτικούς δέκτες εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ. Οι εικόνες ντροπής παρουσιάζουν έναν άνδρα μέσα σε ιδιωτικό αεροσκάφος, δεμένο χειροπόδαρα με τα μάτια του καλυμμένα με μονωτική ταινία, ενώ κουκουλουφόροι στρατιωτικοί ποζάρουν μπροστά του βγάζοντας φωτογραφίες και επιδεικνύοντας το τρόπαιο τους.
Είναι ο ηγέτης του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος των Κούρδων, Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο οποίος μία μέρα πριν είχε παραδοθεί στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ύστερα από 13ήμερη παραμονή του στην ελληνική πρεσβεία της Κένυα στο Ναϊρόμπι. Ο Άπο μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου κρατείται από τότε σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στο νησί Ιμραλί, στα νότια της θάλασσας του Μαρμαρά.
Η εικόνα της Ελλάδας κηλιδώνεται διεθνώς. Άθελά της εμπλέκεται στην υπόθεση, με τις ευθύνες για τους τραγικούς χειρισμούς της να «πνίγουν» την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, και τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να «ξηλώνει» ως αποδιοπομπαίους τράγους τους αξιωματούχους που τους ανατέθηκε να χειριστούν την υπόθεση, τρεις υπουργούς (Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο).
Είκοσι χρόνια μετά, η υπόθεση Οτζαλάν παραμένει ζωντανή και πιο επίκαιρη από ποτέ, διότι περικλείει γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις, η σημαντικότητα των οποίων επηρεάζει και τη χώρα μας. Σύμφωνα μάλιστα με τον Σάββα Καλεντερίδη η πορεία του κουρδικού ζητήματος θα καθορίσει την έκβαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με την Τουρκία.
Το Newpost μίλησε με τον πρώην αξιωματικό της ΕΥΠ και εκ των πρωταγωνιστών στην υπόθεση Οτζαλάν. Εξάλλου ο στρατηγικός αναλυτής και ιδρυτής των Εκδόσεων «Ινφογνώμων» έχει συγγράψει από το 2007 βιβλίο (Παράδοση Οτζαλάν: Η ώρα της αλήθειας), στο οποίο καταθέτει όλη την ιστορία, όπως την έζησε, με αποκορύφωμα τις ημέρες αγωνίας που βίωσε ο ίδιος δίπλα στον Άπο, στο Ναϊρόμπι και εξηγεί πως οι Τούρκοι τον άρπαξαν και τον συνέλαβαν με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων.
«Η Ελλάδα δεν έχει παράδοση στη διαχείριση κρίσεων»
«Το να κάνω εγώ ο ίδιος αναφορά στην υπόθεση εμπεριέχει ένα διπλό κίνδυνο, είτε να ηρωοποιήσω είτε να θυματοποιήσω τον εαυτό μου. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα στη ζωή μου», ξεκαθαρίζει στην αρχή της συζήτησης που είχε με το Newpost ο Σάββας Καλεντερίδης. «Η Ελλάδα γενικώς δεν έχει παράδοση στη διαχείριση κρίσεων. Το είδαμε στα Ίμια το ’96. Επιβεβαιώθηκε το καλοκαίρι του 2018 με τη φωτιά στο Μάτι. Δεν έχει παράδοση και συνεχίζει δυστυχώς να μην έχει», παραδέχεται και θέτει εαυτόν στη διάθεση μας για ερωτήσεις.
Ο κόσμος έχει πλάσει μία εικόνα υπερηρώων για τους ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών. Ποια είναι η πραγματικότητα;
«Οι άνθρωποι που υπηρετούν σε τέτοιες θέσεις θεωρητικά πάντα πρέπει να κατέχουν ορισμένα προσόντα. Τα προσόντα αυτά είναι γεωπολιτική γνώση και αντίληψη, για να μπορούν να διαχειρίζονται καταστάσεις. Απαιτείται σχετική εμπειρία επιχειρησιακή. Σε τέτοιες περιπτώσεις όπως η υπόθεση Οτσαλάν χρειάζεται δεινότητα στη διαχείριση μίας κρίσης. Γιατί; Επειδή η ζωή και η δουλειά ενός επιχειρησιακού ατόμου σε υπηρεσίες πληροφοριών είναι η συνεχής διαχείριση κρίσεων. Ο,τι συμβαίνει πρέπει να το διαχειριστείς στον ταχύτατο χρόνο και αποτελεσματικά. Αυτό είναι το θεωρητικό πλαίσιο», απαντά.
Φοβήθηκε ο Σάββας Καλεντερίδης για τη ζωή του κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης αποστολής και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα;
«Όσοι διαβάσουν το βιβλίο μου θα καταλάβουν, ότι ο “φόβος” δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου», λέει και συνεχίζει λέγοντας: «Η υπόθεση ήταν δύσκολη με γεωπολιτικές πτυχές και εμπλοκή είτε θετική είτε αρνητική όλων των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη. Σε αυτήν την υπόθεση ενεπλάκη η Ελλάδα, χωρίς να το επιδιώξει και εκεί φάνηκαν οι αδυναμίες στη διαχείριση κρίσεων της χώρας. Φάνηκαν και οι αδυναμίες του πολιτικού προσωπικού να αντιμετωπίσει έξωθεν πιέσεις, το οποίο είναι ένα μείζον, διαχρονικό πρόβλημα για την πατρίδα μας».
Γιατί υπάρχει διαχρονικά αυτή η υποχωρητικότητα στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, σε σημείο επικοινωνιακά να μεταφράζεται ως δειλία; Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί το ζήτημα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων.
«Κατά την άποψη μου η κακοδαιμονία της πατρίδας μας κρύβεται σε δύο λόγους. Ο ένας είναι συστημικός, δηλαδή το ίδιο το σύστημα δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να σηκωθεί όρθια και να έχει μία ανεξάρτητη κατά το δυνατόν εξωτερική πολιτική. Ο δεύτερος μεταφράζεται με δύο λέξεις: ηττημένα μυαλά. Αυτό το σύστημα είτε θέλει είτε διαμορφώνει τη συμπεριφορά των πολιτικών ούτως ώστε να συμπεριφέρονται με ηττοπάθεια», τονίζει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Newpost.gr