«Άμα καθαρίζεις τις πληγές, κλείνουν, αν τις αφήνεις, γεμίζουν πύον, εγώ έμαθα να καθαρίζω τις πληγές μου»
Η Μαρία Αλιφέρη παραχώρησε συνέντευξη στο «Λοιπόν» και στην Ρενέ Σαραντινού, όπου μεταξύ άλλων μίλησε για το πως κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις στην ζωή της.
Την προσωπική σου ζωή την έχεις αφήσει σε “δεύτερη μοίρα” λόγω της δουλειάς σου;
Η προσωπική μου ζωή, είναι η εσωτερική μου ζωή, πριν από όλα, καμία “δεύτερη μοίρα”. Έκλεισα τα 70 μου χρόνια, δεν το καταλαβαίνω βέβαια, αλλά τα έκλεισα…
Είσαι όμορφη και δεν έχεις ηλικία…
Από μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα, καλός είναι ο χρόνος μαζί μου.
Πώς είναι να σου λένε συνέχεια ότι είσαι όμορφη;
Τίποτα, δώρο είναι κι αυτό, καλόδεχτο κι ευλογημένο, αλλά δε φτάνει.
Υπήρξε ποτέ άνθρωπος που δεν του άρεσες και σου το είπε;
Δε θα υπήρξε; Δεν ξέρω… Κανείς δεν αρέσει σε όλους, δεν γίνεται. Κυρίως από την ώρα που αποφασίζεις να εκτεθείς δημόσια, τόσο νωρίς όσο εγώ, όλα αυτά είναι αναμενόμενα, τα καλά και τα άσχημα. Με έχουν σεβαστεί σε μεγάλο βαθμό, δεν προκαλώ γιατί δεν μου αρέσει. Δεν έχω “περπατήσει” κρυφά σε τίποτα, απλώς ποτέ προκλητικά, σε όλη μου τη ζωή, είτε προσωπικά… Σε οτιδήποτε.
Υπάρχει κάποιο “αποτύπωμα” μέσα σου;
“Αποτύπωμα” μέσα μου δεν άφησε τίποτα, παρότι έχω περάσει πάρα πολλά πράγματα, δεν σταματάω εκεί, το επεξεργάζομαι και φεύγει, “ξεμπαζώνω” κάθε τόσο, άμα δεν πετάξεις μπάζα, δεν “περπατάει” το καράβι. Πάντα γυρνάω τον προβολέα μου στα φωτεινά, όχι στα σκοτάδια, όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά δεν με αφορούν.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο σκοτάδι που βίωσες;
Πολλά… Πολλά… Προσωπικά, με θανάτους των γονιών, επαγγελματικά πάρα πολλά, αλλά είναι σαν να τα έχει περάσει άλλος, έχει μείνει το μάθημα από όλα, είτε λάθη, είτε σκληρές κι άδικες καταστάσεις, αν τα επεξεργαστείς και πάρουν τη θέση τους… περπατάς. Δεν έχω σημάδια, μόνο μικρά σημαδάκια εδώ κι εκεί, ένα σωρό, αλλά δεν έχω πληγές. Άμα καθαρίζεις τις πληγές, κλείνουν, αν τις αφήνεις, γεμίζουν πύον, εγώ έμαθα να καθαρίζω τις πληγές μου.
