Του Γιώργου Κράλογλου
Η λαϊκή βούληση στην Ε.Ε. σαφώς και δεν ευνοεί τον σουλτάνο. Οι επενδυτές το ξανασκέφτονται. Στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε κλίμα και εντυπώσεις.
Ανεξάρτητα από τα κομματικά αδιέξοδα και την πολιτική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ που τον οδηγεί να κάνει κάθε τρίχα τριχιά…, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έφυγε από τις Βρυξέλλες όχι με απλά κέρδη αλλά με “προικιά”.
“Προικιά” αξιόλογα (και για επόμενες κυβερνήσεις) και από μεγάλο αριθμό χωρών (σκληρών και δύσκολων) που (κατά τη γνώμη μου) αξιολογήθηκαν θετικά στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η οποία ασφαλώς και μετράει τους κινδύνους και του οθωμανισμού μέσα από “αγνά” ρεύματα μετανάστευσης.
Αντίθετα (δυστυχώς) με εμάς, στην Ελλάδα, που θέλουμε να δείχνουμε πως δεν μας ταράζουν ούτε οι συνέπειες με τους μαφιόζους που το καρπούνται ακόμη και στην ακριτική Ελλάδα. Και ας υποφέρουμε δημογραφικά.
Δεν είναι της στιγμής το μεταναστευτικό. Θα επανερχόμαστε, βεβαίως (με τα σημειώματά μας), κάθε φορά που ο μουσουλμανισμός θα φουντώνει. Φωτίζοντας (πάντα με προσοχή) την Θράκη και στο Θρακικό, στο οποίο (επιμένουμε ως στήλη) δεν πάμε καθόλου καλά!!
Προς ώρας όμως ας επιστρέψουμε σε Βρυξέλλες και Βερολίνο. Εκεί που χτυπάει η καρδιά της Ε.Ε. Εκεί που απλώνονται τραπέζια με παιχνίδια για τις ζώνες επιρροής και τις δυνάμεις των παρεμβάσεων.
Παρατήρηση πρώτη.
Ποιος άλλος εκτός από τους εκλογικούς μηχανισμούς των κομμάτων μετράει, ως κοινό ειδικής σημασίας, τον τούρκικο πληθυσμό;
Ειδικά τώρα με τα οθωμανικών καταβολών ανοίγματα του σουλτάνου, με συνθήματα που αγγίζουν (όσο αγγίζουν) τον λαό του στα βάθη της Τουρκίας.
Κατά τη γνώμη μου κάνουν, μέγα λάθος, όσοι δεν λογαριάζουν (στη “χημεία” του τουρκικού ζητήματος) τις εμφανέστατα αναθεωρημένες τοποθετήσεις και θέσεις της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, στη σημερινή τροπή του μουσουλμανισμού- οθωμανισμού.
Του “σουλτανισμού”, επίσης, που προβάλλει επιμόνως ο σουλτάνος (για δικούς του λόγους μπας και ξεπεράσει το προσωπικό του πολιτικό πρόβλημα).
Μέσα στο καλοκαίρι η αμετακίνητη αρνητική θέση της μεγάλης πλειοψηφίας της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης έχει μετατραπεί σε απαίτηση.
Απαίτηση για μόνιμο “τείχος άρνησης” που, σε κάθε συζήτηση ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., με πρόσχημα και την πολιτική ολοκλήρωση. Άρνηση ακόμη και της λεγομένης ευρωπαϊκής μετά από κάποιο πιθανό γεωπολιτικό διαχωρισμό.
Η οποιαδήποτε σφυγμομέτρηση ευρωπαϊκού διαμετρήματος ή δημοψήφισμα για τη βούληση του λαού της Ευρώπης, στην ανάμειξή του με το μουσουλμανικό στοιχείο και τις μουσουλμανικές επιρροές, θα αποδείκνυε πως η βούληση της κοινής γνώμης στην Ευρώπη έχει σκληρύνει σε βάρος των Τούρκων, μετά τον οθωμανισμό του σουλτάνου.
Έχει παραμερίσει την πολιτισμένη κοινωνική “συμπάθεια”, προς τον Τούρκο ταξιτζή των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Προς τον Τούρκο μανάβη, σουβλατζή, εργάτη και βοηθό οικοδομής.
Στο πρόσωπό τους τώρα βλέπει κυρίως, τον μουσουλμάνο και τον Οθωμανό αν όχι και τον εκδικητή. Έτσι όπως βλακωδώς θέλει να τον “ζωγραφίζει” με τις “μπογιές” του, ο ίδιος ο Ερντογάν.
Είναι δε αδιάφορο, στην κοινή ευρωπαϊκή γνώμη, αν ο σουλτάνος κοιτάει με αυτά που λέει στα βάθη της Ανατολίας και των περιοχών της Τουρκίας, που ούτε γνωρίζουν προς τα πού πέφτει η Ε.Ε.
Δείγμα γραφής (που δεν προσέχθηκε όσο έπρεπε) ήταν και η απόλυτη αποδοχή, από τη λαϊκή ευρωπαϊκή βούληση (με συζητήσεις, λόγους, άρθρα ή εκπομπές), της αξιοπρόσεκτης πολιτικής τόλμης του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, με τον φράκτη του Έβρου.
Συνέβη μάλιστα και στην Ελλάδα. Που δεν συνηθίζεται… Οι πάντες συμφώνησαν με τον φράκτη. Με εξαίρεση την ασυνεννοησία του ΣΥΡΙΖΑ με τα παιδάκια του. Αυτά που πήγε διακοπές στα έλατα του Γράμμου, για να τα προετοιμάσει και τις καταλήψεις…
Παρατήρηση δεύτερη.
Μπορεί τα επενδυτικά συμφέροντα της Ε.Ε. (της Γερμανίας κυρίως) να επηρεάζονται από ισχυρούς δεσμούς (παροχές, Τραπεζικές διευκολύνσεις… στη Γερμανία) με την Τουρκία. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει (με το χάλι της οικονομία της) και ειδικά σήμερα που η ευρωπαϊκή βιομηχανική κοινότητα στοχεύει συμμετοχή στο ΑΕΠ κατά 20% από 15%.
Πόσο δύσκολο μας είναι (λέμε εμείς τώρα) να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας σε “τράβηγμα” επενδυτών, Ε.Ε. και ΗΠΑ, που κοιτάνε προς την Τουρκία. Οι Αμερικανοί μας είπαν (την περασμένη εβδομάδα) πώς να ανοίξουμε την οικονομία μας. Θα το κάνουμε;
[email protected]
capital.gr
