Το Κοράνι, δηλαδή οι διδασκαλίες του Προφήτη Μωάμεθ, θέτει ως κυρίαρχη Αρχή του το ότι: «Εν Αρχή ην ο Λόγος». Σύμφωνα με την ισλαμική πίστη, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, πίεσε τον Προφήτη ώστε να αρχίσει να εκστομίζει το μήνυμα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού, κατά τη μουσουλμανική πίστη, είναι ιερός και πρέπει να τηρείται. Επομένως και οι άνθρωποι, ως δημιουργήματά του, πρέπει να τηρούν τον δικό τους λόγο.
Η έκφραση αυτής της Αρχής στον χώρο του Διεθνούς Δικαίου και στις διεργασίες ανάμεσα στα μέλη της Διεθνούς Κοινότητας, βρήκε την απόδοσή της, μέσα από την Αρχή της τήρησης των υπεσχημένων, και ιδιαίτερα των Διεθνών Συμφωνιών/Συνθηκών. Το “Pacta sunt servanda”, δηλαδή, ο σεβασμός των διεθνών δεσμεύσεων μιας χώρας, ιδιαίτερα μέσω των Διεθνών Συνθηκών που έχει υπογράψει, ή μέσω της υποχρεωτικότητας του Εθιμικού Δικαίου, ή, τέλος, μέσω της υποχρεωτικότητας των Αποφάσεων και Ψηφισμάτων των Διεθνών Οργανισμών, των οποίων αποτελεί μέλος ένα σύγχρονο και σεβόμενο το διεθνές κύρος του Κράτος, αποτελεί εξίσου “ιερή δέσμευση”.
Τί πράττει και ποια διαγωγή επιδεικνύει σε αυτόν τον τομέα συστηματικά ο κ. Ερντογάν; Ενώ:
1) Ο Χάρτης του ΟΗΕ, η πλέον σοβαρότερη γραπτή δέσμευση όλων των κρατών-μελών του διεθνούς αυτού οργανισμού, επιτάσσει όπως: Όλα τα Κράτη συμβάλλουν στη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας (άρθρο 1), εμποδίζουν και απομακρύνουν απειλές κατά της ειρήνης (άρθρο 1) και καταπνίξουν τις πράξεις επιθετικότητας ή άλλες παραβιάσεις της ειρήνης (άρθρο 1). Επίσης, επιτάσσει όπως, όλα τα κράτη-μέλη αποφεύγουν στις διεθνείς σχέσεις τους, την απειλή ή χρήση βίας σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας οποιουδήποτε κράτους (άρθρο 2 παρ. 4). Επιπλέον, το άρθρο 25 του Χάρτη αναφέρει ρητά ότι: Τα μέλη του ΟΗΕ συμφωνούν να αποδέχονται και να εκτελούν τις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Περαιτέρω, τα μέρη σε κάθε διαφορά οφείλουν να επιλύουν τη διαφορά με ειρηνικό τρόπο (άρθρο 33). Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη, τίποτε από αυτά που προνοούνται σε αυτό τον Χάρτη, δεν θα παρεμποδίζει το αυτοφυές δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας, εάν μια ένοπλη επίθεση επισυμβαίνει εναντίον ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ (άρθρο 51).
2) Το Διεθνές Εθιμικό Δίκαιο αποτελείται από κανόνες δικαίου δεσμευτικούς για όλα τα κράτη της Διεθνούς Κοινότητας. Ανάμεσα στους κανόνες αυτούς είναι και: η απαγόρευση της επιθετικότητας, ο σεβασμός των διεθνών συνόρων, η απαγόρευση της γενοκτονίας, το δίκαιο των συνθηκών, η πλειοψηφία των κανόνων της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, η διεθνής ευθύνη και η διαδοχή κρατών.
3) Οι Διεθνείς Συνθήκες αποτελούν την κατεξοχήν δικαιοπραξία, μέσω της οποίας ρυθμίζονται οι σχέσεις στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας. Όπως προνοούν όλα τα Συντάγματα, οι διεθνείς συνθήκες, έχουν τέτοια ενισχυμένη ισχύ, αφού εκφράζουν τη διεθνή αξιοπιστία και σοβαρότητα ενός κράτους, ώστε να υπερισχύουν κάθε αντίθετου εσωτερικού νόμου. Αλίμονο, εάν οι διεθνείς συνθήκες, μέσω των οποίων συνομολογούνται: ειρήνη, διεθνή σύνορα, συμμετοχές σε Διεθνείς Οργανισμούς, προσφυγές σε Διεθνή Δικαστήρια, κ.τ.λ., αφήνονταν στις διαθέσεις των εκάστοτε αναθεωρητικών ή/και επεκτατικών Κυβερνήσεων.
4) Οι Αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων, όπως του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κ.ο.κ., αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της Διεθνούς Νομιμότητας και δεσμεύουν κάθε εμπλεκόμενο, άμεσα ή έμμεσα.
Ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας, συστηματικά:
– Παραβιάζει όλους τους πιο πάνω υποχρεωτικούς κανόνες του Χάρτη του ΟΗΕ. Έχει εισβάλει στην Κυπριακή Δημοκρατία από το 1974 και συνεχίζει παράνομα να κρατά κάτω από στρατιωτική κατοχή το 37% περίπου του κυπριακού εδάφους. Αγνοεί και παραβιάζει κατάφωρα τα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, 541/83 και 550/84, τα οποία κηρύσσουν το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου ως παράνομο και άκυρο και καλούν όλα τα κράτη, άρα και την Τουρκία, να μην το αναγνωρίσουν, ούτε καν να το βοηθήσουν ή να το συνδράμουν με οποιονδήποτε τρόπο. Το ίδιο το Ψήφισμα 550/84, όπως και το Ψήφισμα 789 του 1992 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο, σε υλοποίηση του 550/84, ζητά την επέκταση της ευθύνης της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ UNFICYP, ώστε να καλύψει και την περιοχή των Βαρωσίων, τον εποικισμό της οποίας περιοχής από άλλους από τους νόμιμους κατοίκους της, τον έχει χαρακτηρίσει ως απαράδεκτο, ενώ το 550/84 είχε ζητήσει τη μεταβίβαση των Βαρωσίων στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
Έχει εισβάλει παράνομα στη Συρία, διατηρώντας στρατεύματα κατοχής σε μεγάλο τμήμα της επικράτειας της χώρας. Το ίδιο πράττει και στο γειτονικό Ιράκ. Παρεμβαίνει με μισθοφόρους και όπλα, στις ένοπλες συγκρούσεις στη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Απειλεί με πόλεμο, με πράξεις του ίδιου του τουρκικού κράτους και της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, το γνωστό casus belli, την Ελλάδα, εάν ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της να επεκτείνει τα 6 ν.μ. Χωρικών Υδάτων σε 12 ν.μ., όπως προνοεί η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Εθιμικό Δίκαιο. Εισβάλλει σε περιοχές κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως είναι οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, Ελλάδας και Κύπρου, απειλεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών και βραχονησίδων, μέσω στρατού και πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών, όπως και μέσω επίσημων δηλώσεων της ανώτατης πολιτειακής εξουσίας της χώρας, παραβιάζει ζώνες κυριαρχίας άλλων κρατών, κ.ο.κ. (Ακόμα και ο Χίτλερ, εφεύρισκε πλέον νομιμοφανή επιχειρήματα και όχι τόσο συσσωρευμένες διεθνείς παραβιάσεις πριν το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου!)
– Κανέναν από τους πιο πάνω κανόνες του Εθιμικού Δικαίου δεν σέβεται ο κ. Ερντογάν. Έχει προβεί σε εθνοκάθαρση στην Κύπρο, η χώρα του, η Τουρκία, σκοτώνοντας κατά την εισβολή του 1974 περί τις 5.000 ανθρώπους, κυρίως αμάχους, δεν συνεργάζεται για την επίλυση του Δράματος των Αγνοουμένων, άνω των 1.500 ατόμων, οι πλείστοι των οποίων θεάθηκαν ζωντανοί στα χέρια του στρατού εισβολής, έχει εκδιώξει όλους σχεδόν τους Ελληνοκυπρίους από τα κατεχόμενα, περί τις 272.000 ανθρώπους, και εφαρμόζει πολιτική μαζικής εμφύτευσης εποίκων από την Ανατολία στην Κύπρο, πράγμα το οποίο και αποτελεί Έγκλημα Πολέμου. Δεν σέβεται το Δίκαιο των Συνθηκών και το Δίκαιο της Θάλασσας, ως τμήματα του Εθιμικού Δικαίου, κ.ο.κ. Έχει επίσης διαπράξει το Έγκλημα της Γενοκτονίας, σε βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, όπως και σε βάρος άλλων μη τουρκογενών μειονοτήτων.
– Αθετεί ή αμφισβητεί και επιδιώκει αναθεώρηση, σχεδόν κάθε Διεθνούς Συνθήκης, που σχετίζεται με κατανομές εδαφών, διεθνή σύνορα και ζώνες θαλάσσιας δικαιοδοσίας, είτε κυριαρχίας, όπως τα Χωρικά Ύδατα, είτε κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως η Υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
H πρόκληση με τη Συνθήκη της Λωζάνης
Η πλέον προκλητική αμφισβήτηση του Ερντογάν, σε σχέση με τις δεσμεύσεις της χώρας του έναντι των Διεθνών Συνθηκών, στις οποίες είναι μέρος, έχει να κάνει με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία καθόρισε τα διεθνή σύνορα της Τουρκίας. (Αν δεν επιθυμεί τη Συνθήκη της Λωζάνης ο κ. Ερντογάν, τότε οφείλει να επιστρέψει στο προϋφιστάμενο καθεστώς, αυτό της Συνθήκης των Σεβρών, το οποίο κατατεμάχιζε την Τουρκία!) Έχει υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάνης, επιπλέον της ίδιας της Τουρκίας, από τη Γαλλία, την τότε Βρετανική Αυτοκρατορία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία και το τότε Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Η Συνθήκη αυτή προσδιορίζει τα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα, με τη Βουλγαρία, με τη Συρία, με το Ιράκ, αναγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου στη Βρετανία, παραιτούμενη, με τον τρόπο αυτό, κάθε δικαιώματος ή διεκδίκησης στο νησί, παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος στη Λιβύη και προσδιόρισε το Καθεστώς στα Στενά των Δαρδανελίων, στη Θάλασσα του Μαρμαρά και στον Βόσπορο.
Άρα, μέσω της συγκεκριμένης αναθεωρητικής προσέγγισης της Τουρκίας, καθίσταται ηλίου φαεινότερον ότι, η σημερινή Τουρκία επιδιώκει αλλαγή των συνόρων, υλοποιώντας σαφή επεκτατικότητα και παραβίαση των διεθνών διευθετήσεων σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. (Ούτε και ο Χίτλερ τόλμησε να αμφισβητήσει σε τέτοια έκταση μονομιάς τις τότε διεθνείς διευθετήσεις. Είχε επιλέξει μια σταδιακή και πλέον συγκαλυμμένη αναθεώρηση των συνοριακών κατανομών, επιλέγοντας κάθε φορά ειδικές συνθήκες και δεδομένα, παρόλο που τις περισσότερες φορές ο ίδιος τα προκαλούσε!). Απέναντι σε αυτή την τεράστια διεθνή πρόκληση έναντι της ειρηνικής συνύπαρξης των Κρατών της περιοχής, οφείλουν καταστατικά τα Ηνωμένα Έθνη να παρέμβουν, επιβάλλοντας στην Τουρκία, συμπεριφορές, οι οποίες να μην παραβιάζουν κατάφωρα το γράμμα και το πνεύμα του Χάρτη του ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας, παρά την ύπαρξη στις τάξεις του, κρυφών και φανερών φίλων της Άγκυρας, επέχει πρωταρχική ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας, και δεν δικαιούται να αδιαφορήσει απέναντι σε τέτοιες προκλητικές και επικίνδυνες επιβουλές!
Η Συνθήκη της Λωζάνης, επίσης, διευθέτησε τα θέματα οριοθέτησης στο Αιγαίο, με σαφέστατο και αδιαμφισβήτητο τρόπο. Η Ελλάδα αποκτούσε και η Τουρκία το αναγνώριζε, «κυριαρχία σε όλα τα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός των νησιών της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών Νήσων. Ειδικότερα, επιβεβαιώνει την κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία, με εξαίρεση τα νησιά που τίθενται υπό Ιταλική Κυριαρχία, δηλαδή, τα νησιά της Δωδεκανήσου, συμπεριλαμβανομένου του Καστελορίζου. Με εξαίρεση όπου υπάρχει πρόνοια της παρούσας Συνθήκης περί του αντιθέτου, τα νησιά που βρίσκονται σε μικρότερη απόσταση από τα τρία (3) μίλια από την ασιατική ακτή, παραμένουν υπό τουρκική κυριαρχία.» (άρθρο 12). Επομένως, όσα νησιά κατονομάζονται στη Συνθήκη ρητά, με τα ονόματά τους, ή έμμεσα, ονομαζόμενα ως εξαρτώμενα από τα ρητά κατονομασθέντα, ότι δεν ανήκουν στην Τουρκία, ανήκουν στην Ελλάδα.
Με την ίδια Συνθήκη, «η Τουρκία αναγνωρίζει υπέρ της Ιταλίας κυριαρχία, παραιτούμενη όλων των δικαιωμάτων της πάνω σε αυτά, στα νησιά της Δωδεκανήσου, ήτοι: στην Αστυπάλαια, στη Ρόδο, στη Χάλκη, στην Κάρπαθο, στην Κάσο, στην Τήλο, στη Νίσυρο, στην Κάλυμνο, στη Λέρο, στην Πάτμο, στους Λειψούς, στη Σύμη, και στην Κω, καθώς και στις νησίδες που εξαρτώνται από τα πιο πάνω νησιά, και επίσης στο νησί του Καστελορίζου». (άρθρο 15). [Με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελορίζου.].
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, επίσης, η Τουρκία «αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου από τη Βρετανική Κυβέρνηση, όπως ανακυρήχθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1914». (άρθρο 20). Με τον τρόπο αυτό, η Τουρκία παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος και διεκδίκησης επί της Κύπρου.
Η τουρκική αφερεγγυότητα και ο Μαρκαντώνιος Βραγαδίνος
Όλα τα πιο πάνω, τεκμηριώνονται μέσα και από Αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων και τις Γνωμοδοτήσεις των πλέον επιφανών διεθνολόγων, για ανάλογες περιπτώσεις.
Όπως συμπεραίνεται από τα πιο πάνω πραγματικά δεδομένα, η Τουρκία και ο κύριος Ερντογάν δεν σέβονται τον λόγο τους, ο οποίος έχει λάβει την πλέον επίσημη μορφή στις διακρατικές σχέσεις, μέσω της υπογραφής Διεθνών Συνθηκών. Άρα, συνακόλουθα, παραβιάζουν και τον λόγο του Μωάμεθ, όπως αυτός αποτυπώνεται στο Κοράνι, όπου, στους πρώτους του στίχους αναφέρει: «Εν αρχή ην ο λόγος»!
Δυστυχώς για τη Διεθνή Κοινότητα, η αφερεγγυότητα της Τουρκίας στις διεθνείς της δεσμεύσεις είναι διαχρονική και δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις επί του προκειμένου.
Κλείνω το άρθρο μου, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από την έγγραφη μαρτυρία του Αυγουστίνου του Αμμοχωστιανού, η οποία υπάρχει στα Αρχεία της Βενετίας, όπως αυτή αναπαράγεται στο βιβλίο μου: «Ο Αετός των Λευκάρων – Αθανασία: Η Ανατροπή του Χρόνου», των Εκδόσεων Λιβάνη, σε σχέση με την τήρηση του λόγου του εκπροσώπου του Πασά στην Κύπρο, κατά την άλωση της Αμμοχώστου το 1571, γεγονός που αποδεικνύει το διαχρονικά αφερέγγυο των διεθνών δεσμεύσεων της Τουρκίας, ακόμα και όταν οι σχετικές συμφωνίες φέρουν τη βούλα του ίδιου του Πασά:
«Στις 1 Αυγούστου του 1571, ο Πασάς που πολιορκούσε την Αμμόχωστο, πρότεινε στον ηγέτη των αμυνομένων, Μαρακαντώνιο Βραγαδίνο, να παραδοθούν οι αμυνόμενοι και ότι θα τους άφηνε ζωντανούς να αναχωρήσουν σε τόπο της επιλογής τους, ενώ θα διαφυλάττονταν τα όπλα και οι περιουσίες τους.
Μόλις ο Βραγαδίνος παραδόθηκε, σε υλοποίηση της Συμφωνίας που έφερε και τη σφραγίδα του Πασά, οι Τούρκοι, υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Πασά, του έκοψαν τη μύτη, του έσπασαν τα χέρια και τον έγδαραν ζωντανό, σκοτώνοντας και όλους τους άλλους που είχαν παραδοθεί, δίνοντας πίστη στον λόγο του Πασά».
Ολοκληρώνω, παραθέτοντας τη στιχομυθία μεταξύ Βραγαδίνου και Πασά, ιστορικές μαρτυρίες, που τεκμηριώνουν την ορθότητα του τίτλου, όπως και του περιεχομένου του άρθρου μου:
Βραγαδίνος προς Πασά: «Ποιος είναι ο πρώτος λόγος του Θεού;». Ο Δερβίσης απάντησε: «Εν αρχή ην ο λόγος». Απευθυνόμενος τότε ο Βραγαδίνος προς τον Πασά του είπε:
«Α, σκύλε προδότη, εάν η αρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι ο Θεός και ο Θεός είναι ο λόγος, τότε πώς εσύ, σκύλε προδότη, αθέτησες τον λόγο σου; Αλλά εσύ, σκύλε προδότη, είσαι εχθρός του Θεού και του σκυλίσιου νόμου σου, πονηρέ, κακούργε! Για ποιο λόγο, σκύλε προδότη, σκότωσες τους φτωχούς χριστιανούς; Εις χείρας Σου, Κύριε, καταλείπω το πνεύμα μου».
Η Ιστορία διδάσκει και επαναλαμβάνεται!
