Ο τραγουδιστής λίγα 24ωρα πριν, είχε βρεθεί στο Φεστιβάλ Παραμυθιάς Θεσπρωτίας και ενώ βρισκόταν πάνω στη σκηνή, ζήτησε λίγο χρόνο από το κοινό του για να μιλήσει για τον άνθρωπο που τον στήριξε σε κάθε απόφασή του.
Στην ιστορία που διηγήθηκε, μίλησε για τις θυσίες που έκανε ο πατέρας του για εκείνον και τον αδελφό του, για το πόσο ερωτευμένος ήταν με την μητέρα του αλλά και για την αγάπη που είχε στο αυτοκίνητό του.
«Θα σας μιλήσω για τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου έχει καταγωγή από την Κεφαλλονιά και από εδώ από την Παραμυθιά Θεσπρωτίας. Ο μπαμπάς μου, ήταν, είναι ένας άνθρωπος που έδωσε τον εαυτό του για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα κι εγώ και ο αδερφός μου» άρχισε να λέει ο Κωστής Μαραβέγιας και συνέχισε:
«Στο Αγρίνιο που μεγάλωσα πήγαινα στο Ωδείο κι έκανα μουσική και κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να πηγαίνω εκεί, ήταν χαμηλότερες τάξεις. Με πήγαινε κάθε Παρασκευή στην Πάτρα με το παλιό μερσεντικό του ’75, μιλάμε τώρα για δεκαετία τέλη ’80, αρχές ΄90, χωρίς γέφυρα. Και περνάγαμε με το ferry boat. Mε πήγαινε στο Ελληνικό Ωδείο Πατρών κάθε Παρασκευή για τέσσερα χρόνια ανελλιπώς.
Κάποιες φορές δεν πέρναγε το ferry boat και μέναμε στο Ρίο απέναντι. Δύσκολες εποχές, δεν ήταν εύκολες. Επίσης ο πατέρας μου ακόμα έχει αυτή τη μερσεντές. Έχει να οδηγήσει και να τη μετακινήσει πάνω από τέσσερα χρόνια, δεν μπορούσε να το κάνει. Παρ’ όλα αυτά κατέβαινε με τη μητέρα μου, είναι 55 χρόνια παντρεμένοι κι αγαπημένοι πάρα πολύ. Ερωτευμένοι φουλ.
Κατέβαινε λοιπόν με τη μητέρα μου, έβαζε μπροστά τη μηχανή για να μη μείνει από μπαταρία, αν και ήξερε ότι δεν μπορεί να την οδηγήσει, ούτε να πάει πουθενά και βάζανε μουσικούλα. Κι ακούγανε μουσική για μισή ώρα και μετά ανέβαιναν σπίτι. Αυτό στου Ζωγράφου τα τελευταία 5-6 χρόνια. Μια μέρα όμως, κλειδώθηκε το ραδιόφωνο γιατί είχε λήξει κάποιος κωδικός και χρειαζόταν ένα pin και με παρακαλούσε. Μου έλεγε, “ρε Κωστή μου χρειάζομαι το pin από το κασετόφωνο, θα πας από την αντιπροσωπεία να ζητήσεις το pin;”
“Βρε μπαμπά που θα πας, αφού δεν μπορείς να πας πουθενά”. Εκνευριζόταν “Πώς δε θα πάω. Θέλω ανά πάσα στιγμή να μπορώ να φύγω..”. Εγώ δεν προλάβαινα να πάω και το αμέλησα και μια μέρα πανικός, με πήρε η μητέρα μου και μου είπε: “Κωστή δεν βρίσκω τον πατέρα σου”.
Πώς δεν τον βρίσκεις; Αφού μετά βίας μπορεί να περπατήσει να φύγει… Μου λέει: “Δεν κατάλαβες, λείπει το αυτοκίνητο”.
Είχε πάρει το αυτοκίνητο μόνος του και πήγε στα Λιόσια στην αντιπροσωπεία για να πάρει το Pin και του το δώσανε και γύρισε πίσω σώος και αβλαβής ευτυχώς και αυτός και οι υπόλοιποι και λειτουργούσε ξανά το ραδιόφωνο. Συνέχισε να κατεβαίνει.
Μετά δεν μπορούσε ούτε να κατεβαίνει και άκουγε σπίτι. Οπότε θέλω να σας πω ότι η σημερινή συναυλία, μιας και ήταν συμβολικό να βρεθώ σήμερα εδώ, πρώτη φορά έρχομαι, είναι αφιερωμένη σε εκείνον», είπε συγκινημένος στο τέλος ο Έλληνας καλλιτέχνης.
