Εδώ και ορισμένα χρόνια η Τουρκία έχει θέσει μεθοδευμένα το στόχο της αναγνώρισης του ψευδοκράτους και άρα του διχοτομικού τέλους του κυπριακού με τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εμφάνιση δύο κρατών στο νησί. Εκμεταλλευόμενη τη διεθνή συγκυρία κτίζει ένα δίκτυ απομόνωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Προωθεί τη βελτίωση των σχέσεων της με σειρά χώρες, ακόμα και το Ιράν. Ειδική σημασία προσδίδει στη βελτίωση των σχέσεων της με την Ελλάδα και το Ισραήλ. Την ίδια ώρα μάχεται κυριολεκτικά να προωθήσει τη διεθνή αποδοχή του παράνομου κατοχικού μορφώματος στα κατεχόμενα κυρίως μέσον της Ισλαμικής Διάσκεψης. Παράλληλα συνεχίζει να ισορροπεί μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Διατηρεί και αναπτύσσει τις σχέσεις με Ρωσία και Κίνα και κάνει νέα φιλική προσέγγιση προς ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Εκτός της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη μόνη χώρα που δεν προωθεί τις σχέσεις της είναι με τη Συρία και αυτό εξαιτίας της σθεναρής και σταθερής άρνησης του ΄Ασαντ να συνομιλήσει μαζί της ενόσω κατέχει συριακό έδαφος.
Ταυτόχρονα προωθεί την τουρκοποίηση των κατεχομένων και τη σίγαση κάθε φωνής ανάμεσα στους τ/κ , που μιλά για λύση και επανένωση στην Κύπρο. Αυτή η τουρκική στρατηγική και οι τακτικές που τη συνοδεύουν είναι φανερές θεωρώ στους πάντες διεθνώς. Ουδείς όμως αντιδρά επαρκώς.
Γιατί δυστυχώς η γεωγραφία και σειρά άλλοι λόγοι που έχουν αναλυθεί πολλές φορές έχουν εκτοξεύσει το θράσος της Τουρκίας. Ένα απύθμενο θράσος το οποίο έχει οδηγήσει στη βίαιη επίθεση κατά των ειρηνευτών στην Πύλα. Έχει οδηγήσει στην προσβλητικότατη επίθεση κατά του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του διεθνούς οργανισμού από το βήμα της ίδιας της Γενικής Συνέλευσης του.
Έχει οδηγήσει στην άνευ προηγουμένου απαξίωση του ίδιου του Γ.Γ. του ΟΗΕ με την άρνηση του Ερντογάν να τον συναντήσει. Αυτό το θράσος έχει κατά τη γνώμη μου ως αιτία την ανάγκη Δύσης και Ανατολής να έχουν την Τουρκία συνεργάτη και συνεργό, ο καθένας στο δικό του στρατόπεδο. Ολοφάνερα πηγάζει:
-Από την ανοχή ΗΠΑ και Ρωσίας απέναντι στην ΄Άγκυρα.
-Από την φοβική στάση της Ε.Ε. απέναντι στη συμπεριφορά της.
-Από το φόβο άλλων κρατών, κυρίως των γειτονικών να της εναντιωθούν αποφασιστικά και συλλογικά.
Αυτή η διεθνής ανοχή και απάθεια ισχυροποιεί το καθεστώς Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας όπου καταπνίγει κάθε αντίθετη φωνή και προωθεί την πλήρη πολιτική επικράτηση του με κάθε μέσο.
Η πιο πάνω πραγματικότητα προκαλεί σοβαρότατες επιδράσεις και στο εσωτερικό διαφόρων κρατών με τα οποία η Τουρκία έχει σχέσεις και κυρίως στα γειτονικά. Για παράδειγμα σε ορισμένα Βαλκανικά Κράτη προκαλεί μια φοβία αντίδρασης στις τουρκικές μεθοδεύσεις μιας και η εικόνα της Τουρκίας αντανακλά ένα άτρωτο αντίπαλο. Σε άλλα κράτη που μπορεί να μην τη φοβούνται στρατιωτικά π.χ. Ιράν, Αίγυπτος, Ισραήλ δημιουργεί την ανάγκη προσεκτικής ίσως επαναπροσέγγισης, αλλά επαναπροσέγγισης. Ιδιαίτερες και ειδικές αντιδράσεις δημιουργεί εντός της Ελλάδας και της Κύπρου. Στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα υπάρχουν χοντρικά τρείς απόψεις για την αντιμετώπιση της Τουρκίας. Η πρώτη είναι η θεώρηση για την ανάγκη καλών σχέσεων χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις στα σταθερά επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, στο πλαίσιο των ενδονατοϊκών σχέσεων και της συνδιαλλαγής εφ΄ όλης της ύλης υπο την αμερικανική ομπρέλα. Η δεύτερη που πιστεύει στην άτεγκτη αντιμετώπιση των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών με κύριο, αν όχι μοναδικό άξονα την αύξηση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος σε βαθμό που να εξασφαλισθεί υπερόπλια με στόχο να υποχρεωθεί η Τουρκία να λογικευθεί. Και η τρίτη που προσπαθεί, ανεπιτυχώς έως τώρα να αντιμετωπίσει την Τουρκία με ένα κράμα στοιχείων από τις πρώτες δύο τάσεις προσθέτοντας και άλλες προσεγγίσεις. Παραμένοντας όμως και η τρίτη άποψη εντός του πλαισίου ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. , όπου και ανήκει η Ελλάδα. Το ζήτημα εδώ είναι τι εξασφαλίζει η ίδια η Ελλάδα και τι έχει εξασφαλίσει έως τώρα, από τους συμμάχους και εταίρους της ως αντάλλαγμα για τις ουσιαστικές δικές της παραχωρήσεις. Δηλαδή, τη στήριξη όλων ανεξαίρετα των δυτικών πολιτικών και την παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων από τον ‘Εβρο έως την Κρήτη. Αυτό θα φανεί στην πράξη στο νέο ελληνοτουρκικό διάλογο. Παραμένει όμως γεγονός ότι ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας δημιουργεί πολιτικούς τριγμούς εντός της Ελλάδας. Και οι τριγμοί αυτοί γίνονται εντονότεροι όταν στην εξίσωση Ελλάδα – Τουρκία προστεθεί, αναπόφευκτα, η Κύπρος.
Στην ίδια την Κύπρο ο τρόπος αντιμετώπισης της παντελώς εκτός ορίων προσέγγισης της Τουρκίας στο κυπριακό, προκαλεί ακόμα σοβαρότερους εσωτερικούς τριγμούς. Σε σημείο που είναι πλέον αδύνατο να υπάρξει ομοφωνία έστω στο πρώτιστο, δηλαδή το στόχο της λύσης. Αλλά δυστυχώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργηθεί πλειοψηφία, έστω και στα 5-6 κυρίαρχα ζητήματα του κυπριακού. Και το χείριστο όλων, ότι πληροφορούμαι, πως η απογείωση της τουρκικής αδιαλλαξίας οδηγεί ορισμένους στην Κύπρο να ερωτοτροπούν και πάλιν με την ιδέα των δύο κρατών.
Υ.Γ Οι κάτοικοι του Ναγκόρνο – Καραμπάχ πληρώνουν τα σπασμένα :
α) της απαράδεκτης απάνθρωπης στάσης του Μπακού
β) της ανερμάτιστης πολιτικής της Αρμενίας
γ) της τιμωρητικής στάσης της Ρωσίας προς τον Ερεβάν
δ) της επιθυμίας του ΝΑΤΟ να προσεταιρισθεί την Αρμενία χωρίς να συγκρουστεί με το Αζερμπαϊτζάν
ε) της απάθειας της Ε.Ε. λόγω της ανάγκης που έχει το φυσικό αέριο των αζέρων.
Πηγή: Φιλελεύθερος
