Απαντήσεις για το πώς μία δημοσιογραφική έρευνα μπορεί να αποτελέσει υλικό για ένα καλό ντοκιμαντέρ, δόθηκαν σε εκδήλωση της “Αγοράς” του 25oυ Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας.
Καλεσμένος της εκδήλωσης ήταν ο Micael Pereira, senior ρεπόρτερ της κορυφαίας πορτογαλικής εφημερίδας Expresso και μέλος της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ), ο οποίος ασχολείται με τη δημοσιογραφία από το 1994 και είναι ανταποκριτής των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RSF) στην Πορτογαλία. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στις εξής έρευνες του ICIJ: Offshore Leaks, Panama Papers, Bahama Leaks, Paradise Papers, Luanda Leaks και Pandora Papers.
Ο Pereira, που διαθέτει μια τεράστια εμπειρία, χρησιμοποιεί εργαλεία του επαγγέλματος και τα μεταπλάθει σε επιδραστικές οπτικές ιστορίες. Στην ομιλία του ωστόσο είπε ότι έγινε δημοσιογράφος …κατά λάθος. «Οι σπουδές μου ήταν στη Φυσική, και πολλές φορές νιώθω ακόμη σαν φοιτητής φυσικής, με τον τρόπο που στη δημοσιογραφία αναπτύσσουμε τα ερωτήματα για να βρούμε τις απαντήσεις», είπε χαρακτηριστικά.
Ο ρεπόρτερ της Expresso βρίσκεται για πρώτη φορά σε Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και δηλώνει αρχάριος στο είδος, ενώ επισημαίνει ότι το πρώτο του ντοκιμαντέρ ήταν ένα πείραμα για τον ίδιο. «Έχω συμμετάσχει σε πολλές διασυνοριακές έρευνες. Η δουλειά γίνεται με πολλούς τρόπους: είτε είσαι “μοναχικός λύκος” είτε την κάνεις με τον παραδοσιακό τρόπο. Τα τελευταία 20 χρόνια, όμως, αυξάνονται τα projects στα οποία οι δημοσιογράφοι δουλεύουν μέσω ιστοριών και έτσι παρακάμπτουν τα προβλήματα που θα είχαν αν δούλευαν μόνοι, διότι έχουν μια ομάδα με την οποία ερευνούν εγκλήματα παγκόσμιας κλίμακας», είπε χαρακτηριστικά.
Όπως εξήγησε, αυτά τα εγκλήματα διαπράττονται στο υψηλότερο επίπεδο, με ιθύνοντες ανθρώπους ισχύος σε υψηλές θέσεις, μέλη μιας παγκόσμιας ελίτ. «Το storytelling ήταν ένας τρόπος να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Το αποκορύφωμα ήταν μάλλον τα Panama Papers του 2016, τα οποία άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο κάνω δημοσιογραφία και ήταν μια δυνατή εμπειρία για όλη την ομάδα μου. Προσπαθούσαμε να βρούμε χρηματικά ποσά, τα οποία ήταν κρυμμένα offshore από ισχυρούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να βάλουμε ένα τέλος στη φοροαπαλλαγή στη σωστή χρονική συνθήκη μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008. Τότε, οι άνθρωποι είδαν (κυρίως στις χώρες μας, Πορτογαλία και Ελλάδα) πως το κράτος είχε έλλειψη σε ρευστό. Τα Panama Papers κυνήγησαν τα φοροαπαλλαγμένα κεφάλαια», σημείωσε.
Αναφέρθηκε επίσης σε ένα project περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος από τη Forbidden Stories, στο Παρίσι, το οποίο συγκέντρωσε δημοσιογράφους για να ολοκληρώσουν τη δουλειά συναδέλφων τους που φυλακίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Στη συνέχεια, μίλησε για τα Luanda Leaks, ένα πρότζεκτ στην Ανγκόλα, το οποίο έφερε στο φως τη φοροδιαφυγή της Isabel dos Santos, κόρης του προέδρου José Eduardo dos Santos. Τα Luanda Leaks έγιναν ντοκιμαντέρ από τη Frontline και κέρδισαν Emmy. Τα projects αυτά ενέπνευσαν τον Pereira να κάνει ντοκιμαντέρ.
Πάνω σε αυτή τη λογική, το ντοκιμαντέρ Black Trail (2021) είναι μια βραβευμένη ευρωπαϊκή συμπαραγωγή με το δίκτυο EIC σχετικά με το γιατί τα πλοία συνεχίζουν να καίνε ρυπογόνα καύσιμα. Το ντοκιμαντέρ μπήκε, μάλιστα, στη Lloyd’s list, την ετήσια λίστα του Lloyd για τις εκατό πιο επιδραστικές προσωπικότητες της παγκόσμιας ναυτιλίας για το 2021. Όλα ξεκίνησαν από την πληροφορία μιας πηγής που μετέφερε στον Pereira πως η ναυτιλιακή βιομηχανία αγνοούσε τις επιστημονικές οδηγίες και επιβάρυνε το περιβάλλον. «Στην αρχή, το θέμα φαινόταν τελείως βαρετό. Ασχολούμασταν με πλοία και τι καύσιμα έκαιγαν. Το project πήρε σχήμα όταν ανακαλύψαμε το black carbon, ένα υλικό που καιγόταν μαζί με το καύσιμο, το οποίο έχει ζοφερές επιπτώσεις στην υγεία και στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Τότε άρχισε να γιγαντώνεται η ιδέα και εγώ ήμουν πλέον βέβαιος πως ισχυροί της υπόθεσης δεν έδιναν την απαραίτητη σημασία στο πρόβλημα, το οποίο ήταν επιτακτικό κι έπρεπε να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις γρήγορα», επεσήμανε.
«Όταν γράφεις, μπορείς να γράψεις όπως θέλεις, όταν όμως κινηματογραφείς, μπορείς να κινηματογραφήσεις μόνο αυτό που βλέπεις. Εξερευνούσα ένα άγνωστο τοπίο. Υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες τις οποίες έπρεπε να επεξεργαστούμε για να χτίσουμε μια υπόθεση. Στο ντοκιμαντέρ συμπεριλάβαμε και κάποια στοιχεία backstage και του δώσαμε χαρακτήρα ταινίας δράσης για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον», δήλωσε ο Pereira.
Η εκδήλωση είχε τίτλο «iMEdD Talk: Το σημείο συνάντησης της δημοσιογραφικής έρευνας και της παραγωγής ντοκιμαντέρ» και τη συντόνισε ο project manager του iMEdD Δημήτρης Μπουνιάς. Το iMEdD (incubator for Media Education and Development) δημιουργήθηκε στις αρχές του 2019 με αποστολή να υποστηρίξει τη γενναία, καλή και καινοτόμo δημοσιογραφία. «Είμαστε εδώ για να εξερευνήσουμε και να μάθουμε από εσάς, πώς η παραγωγή ντοκιμαντέρ μπορεί να ανυψώσει τις δημοσιογραφικές έρευνες και την επιρροή τους, αλλά και το αντίστροφο. Η τομή μεταξύ ερευνητικής δημοσιογραφίας και παραγωγής ντοκιμαντέρ ήταν μέρος του οράματος και της προσπάθειάς μας από την πρώτη μέρα.
Αισθανόμαστε μεγάλη ικανοποίηση που δύο projects που υποστηρίξαμε προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: πρόκειται για το Invisible της Μαριάννας Κακαουνάκη που συμμετείχε στο τμήμα Newcomers το 2021, και το The Other Half του Γιώργου Μουτάφη που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο πλαίσιο της περσινής διοργάνωσης», είπε ο κ. Μπουνιάς.
Μάλιστα, iMEdD πέρυσι υποστήριξε το βραβείο Podcast in Development, βασισμένο σε δημοσιογραφική έρευνα και τεκμηρίωση, το οποίο απονεμήθηκε στον Ανδρέα Βάγια για το Mute- Η σιωπηλή βία της μεσοτοιχίας». Το συγκεκριμένο podcast θα παρουσιαστεί αύριο στη 1 το μεσημέρι, σε μια ειδική ακρόαση στο Πράσινο Δωμάτιο του Ολύμπιον.
