Και τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.
Kάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.
Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.
Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.
Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’αφήνουν να ησυχάσεις.
Αρκετά με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις.
Έχει έρθει η ώρα να τις βάλεις σ’ένα κουτί και να τις κλειδώσεις εκεί.
Δεν έχεις τη θέληση πια να ξοδεύεις τον πολύτιμο εαυτό σου σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να κάθεσαι και ν’ακούς τον πόνο τους πιστεύοντας ότι μπορεί και να τους σώσεις.
Καθένας μοναχός του πορεύεται και στη ζωή και στο θάνατο.
Πηγή: www.newsone.gr
