Από τα 14 του έπρεπε να μένει μόνος του στους ξενώνες της Τούμπας. Κάτω από τη Θύρα 2. Ένας μικρός με ένα μεγάλο όνειρο. Να παίξει στην αγαπημένη του ομάδα. Να γίνει ο αρχηγός της. Και τα κατάφερε!
Μεγάλωσε μέσα στην Τούμπα. Έγινε ένα με τον ΠΑΟΚ. Έκανε υπομονή, πήρε τις ευκαιρίες του, κέρδισε την εμπιστοσύνη των προπονητών και των συμπαικτών του, φόρεσε ακόμα και το περιβραχιόνιο της ομάδας! Πιέστηκε, αδικήθηκε, όπως συμβαίνει μ’ όλους, κέρδισε κούπες, μα το κυριότερο είναι πως κέρδισε ανθρώπους!
Ο «Δικέφαλος» για τον Δημήτρη Πέλκα θα είναι η οικογένεια του. «Είμαι από τα 13 μου στην ομάδα και είμαι 26. Τη μισή μου ζωή ρε φίλε, τη μισή μου ζωή…», έγραψε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του. Γιατί, όλα τα καλά, κάποτε τελειώνουν. Για το πιτσιρίκι από τα Γιαννιτσά που έκανε δειλά-δειλά τα πρώτα του βήματα στην Τούμπα το 2008 έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να μαζέψει τα πράγματα του από τα αποδυτήρια και να πει «αντίο» στους δικούς του ανθρώπους.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη του φωτογράφηση που είχε κάνει για λογαριασμό των «Σπορ του Βορρά», την επομένη της γιορτής του στην μπουτίκ του «Δικεφάλου». Μόλις είχε μπει στα 16 αλλά η κοψιά του έδινε την εντύπωση ότι είναι πολύ μικρότερος. Χάθηκε, κυριολεκτικά, ανάμεσα στις φανέλες και τα αναμνηστικά, όμως είχε από τότε πάθος για το ποδόσφαιρο, το έδειχνε σε κάθε βήμα. Σε κάθε λέξη. «Εγώ θα παίξω στον ΠΑΟΚ με το 10 στην πλάτη», έλεγε με περίσσιο θράσος κρατώντας όλο καμάρι τη φανέλα του Αντρέ Βιεϊρίνια.
ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ
Έχει όλα τα προσόντα αλλά κι ένα μειονέκτημα… Η ανάπτυξή του είναι αργή, δεν συμβαδίζει με τη βιολογική του ηλικία. Παρόλα αυτά το αστείρευτο ταλέντο του κάνει τους προπονητές να τον ρίχνουν στα βαθιά έστω κι αν είναι οφθαλμοφανής η σωματική του διαφορά με τα άλλα παιδιά. Ο Γιώργος Τουρσουνίδης, που είχε βρεθεί στην ίδια θέση δύο δεκαετίες νωρίτερα, ήταν αυτός που τον έριξε από νωρίς στα βαθιά για να δει αν μπορεί να κολυμπήσει. Στα 14 του έπαιξε με την ομάδα κάτω των 17 ετών, έγινε αρχηγός της και από τα 16 του ανέβηκε στην Κ20 έγινε αρχηγός και το 2010-11 πρώτος σκόρερ της με 14 γκολ. Ο Λάζλο Μπόλονι δεν τον επιλέγει για την καλοκαιρινή προετοιμασία εκείνου του καλοκαιριού, παρότι παίρνει στην Ολλανδία πάνω από 10 μικρούς της Κ20. Ο Ρουμάνος έλεγε πως «ο μικρός πρέπει να δυναμώσει». Πείσμωσε… Ένα χρόνο μετά, ο Γιώργος Δώνης τον «ερωτεύεται» (ποδοσφαιρικά) με την πρώτη ματιά. Όχι απλά τον παίρνει στην προετοιμασία, όχι απλά τον χρησιμοποιεί στα φιλικά αναθέτοντάς του σημαντικό ρόλο στο ρόμβο που δοκιμάζει, αλλά του τεστάρει και τις αντοχές.
Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ 10
Στο αθλητικό κέντρο του Χέλσουμ, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Άρνεμ, φοράει τη φανέλα με το νούμερο 20 στην πλάτη και ξεκινάει βασικός στο φιλικό με τη ρουμανική Οτελούλ. Επιστρέφοντας από την Ολλανδία, ο ΠΑΟΚ υποδέχεται την PSV Αϊντχόφεν στην Τούμπα συνεχίζοντας την προετοιμασία του για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και μια μέρα πριν ο Δώνης φωνάζει τον μικρό και του χαρίζει τη φανέλα με το νούμερο 10. Θα περίμενε κανείς συστολή, αλλά εκείνος με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πηγαίνει στον Κώστα Ιωσηφίδη και του θυμίζει ότι αυτό ήταν ακριβώς ό,τι είχε ζητήσει όταν τον Ιανουάριο του 2012 υπέγραφε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τον «Δικέφαλο». Δεν το πήρε τότε. Όμως, ο Δημήτρης βασίζει τη σημερινή του ύπαρξη στο καλώς εννοούμενο θράσος και την άγνοια κινδύνου…Κάνει ντεμπούτο, με ασίστ παρακαλώ, στο Ισραήλ απέναντι στην Μπνέι Γιεχούντα. Το ημερολόγιο έδειχνε: «2 Αυγούστου 2012». Μια εβδομάδα μετά πραγματοποιεί την πρώτη εμφάνιση με τους «μεγάλους» στην Τούμπα. Ανατριχίλα και λίγο άγχος λίγα δευτερόλεπτα πριν μπει – με το «πολύ»- 10 στην πλάτη… Απελευθερωμένος λίγα δευτερόλεπτα μετά… Πετυχαίνει το πρώτο του γκολ! Πρώτος – πρώτος τον πνίγει στις αγκαλιές ο μεγάλος του «αδερφός» στην ομάδα, ο Κλάους…»Μπράβο Τούρσου!!!!»… Έτσι τον φώναζε γιατί το σουλούπι του έμοιαζε πολύ με το τελευταίο σημαντικό 10άρι που είχε βγάλει ο ΠΑΟΚ απ’ τα σπλάχνα του.Το επόμενο «δεκάρι», σύμφωνα με τον μεγάλο Γιώργο Κούδα, λεγόταν «Δημήτρης Πέλκας». Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Δυνατές στιγμές γεμάτες ΠΑΟΚ
Ο ΝΤΟΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΑΡΝΗΤΙΚΑ. Η ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ…
ΜΟΤΟ 2: Η συμμετοχή με τον ΠΑΟΚ στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ έμεινε ως το μεγάλο απωθημένο του Πέλκα. Φέτος άγγιξε το όνειρο. Τα γκολ με την Μπεσίκτας στην Τούμπα και στο Κρασνοντάρ άνοιξαν το δρόμο, αλλά και πάλι το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο. Στα σχεδόν οκτώ χρόνια επαγγελματικής καριέρας στην Τούμπα υπήρξαν ουκ ολίγες στιγμές που «σημάδεψαν» την καριέρα του. Ευχάριστες και δυσάρεστες, μα πάνω απ’ όλα δυνατές στιγμές. Ο ντόρος και ο θόρυβος γύρω από το όνομά του, κάποιες φορές λειτούργησε αρνητικά, ωστόσο δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να δουλεύει σκληρά, έχοντας στο μυαλό του να πετύχει όσα ονειρευόταν από μικρό παιδί. Ο δανεισμός του αρχικά στον Απόλλωνα Πόντου και στην πορτογαλική Βιτόρια Σετούμπαλ ήρθε σε μια κομβική στιγμή. Έπρεπε να… μεγαλώσει, να φάει τα μούτρα του για να επιστρέψει πιο δυνατός. Και τα κατάφερε, αν κρίνουμε από αυτό που είδαμε τα επόμενα χρόνια. Το καλοκαίρι του 2015 επέστρεψε στην Τούμπα. Εκεί τον περίμεναν ο Ιγκόρ Τούντορ και ο Φρανκ Αρνεσεν. Ο πρώτος τον έχρισε βασικό και αναντικατάστατο, ο δεύτερος του πρόσφερε ένα νέο τριετές συμβόλαιο. Εκλεισε την πρώτη «γεμάτη» χρονιά του, με απίστευτα νούμερα για έναν ποδοσφαιριστή 22 ετών: 48 συμμετοχές, 3.545 αγωνιστικά λεπτά, εννέα τέρματα και οκτώ ασίστ. Το γκολ που σημείωσε στο 5-0 επί της Μπρόντμπι, ενδεχομένως, είναι το καλύτερο με την «ασπρόμαυρη» φανέλα. Στις 19 Φεβρουαρίου του 2017 γονάτισε μπροστά στη «θύρα 4» και έκλαψε συνειδητοποιώντας, ότι έχει σκοράρει όντας αρχηγός του ΠΑΟΚ στο 4-0 επί της Βέροιας. Ένα μήνα αργότερα στήθηκε στο «εκτελεστικό απόσπασμα» για τον άσεμνο τρόπο με τον οποίο πανηγύρισε το νικητήριο γκολ κόντρα στον Πανιώνιο κι ένα… like στον Τζαβέλλα του κόστισαν 15.000 ευρώ και έντονη κριτική. Δεν έμεινε εκεί. Προχώρησε. Απέναντι στον Παναθηναϊκό, με μια εκπληκτική εκτέλεση φάουλ άνοιξε το δρόμο για την πρόκριση του «Δικεφάλου» στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Γκολ και στον τελικό της εκδίκησης το 2018. Ασίστ στον τελικό του 2019 και δάκρυα χαράς όταν ως αρχηγός σήκωσε πρώτος την κούπα στον ουρανό του ΟΑΚΑ.
ΑΠΟ ΤΟΝ… ΑΡΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ!
Ο πατέρας του Πρόδρομος, μέλος του συνδέσμου φίλων ΠΑΟΚ «Πατριαρχείο» στα Γιαννιτσά, έπαιξε ποδόσφαιρο ως λίμπερο μέχρι Δ’ Εθνική με τη φανέλα του Αξού. Ένα βήμα πριν πάρει μεταγραφή στον Εδεσσαϊκό και τη Β’ Εθνική, αποφάσισε ότι οφείλει να αφιερωθεί στην οικογένειά του. Στην σύζυγό του Ειρήνη και στα δυο τους παιδιά, τον Γιάννη (απόφοιτος του οικονομικού) και τον Δημήτρη. Τρελός ΠΑΟΚτσής, μα πάνω απ’ όλα ποδοσφαιρόφιλος βρέθηκε να περνάει κουφώματα στην ακαδημία του Αντώνη Μήνου στην Καλλίπολη (ένα χωριό 20 λεπτά από τα Γιαννιτσά), όταν τον παρότρυναν να γράψει τους δύο γιους του εκεί. Ο Δημήτρης έμεινε μέχρι τα 8 του, πριν έρθει πιο κοντά στο σπίτι του, στην πιο οργανωμένη ακαδημία της περιοχής, την Αθλητική Ακαδημία Γιαννιτσών.
Σε ηλικία 12 ετών τον αναλαμβάνει ο Γιώργος Τσιμπίνης, πρώην ποδοσφαιριστής και Κυπελλούχος με τη φανέλα της Λάρισας. Του μαθαίνει να παίζει ομαδικό ποδόσφαιρο και να σταματήσει να θέλει να περάσει όλους του τους αντιπάλους με τη μπάλα. Ο Άρης έχει φτάσει σε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη της ακαδημίας, Σάββα Παπαδόπουλο, αλλά ούτε ο μικρός, ούτε η οικογένειά του χαίρονται ιδιαίτερα που αυτή είναι η επιλογή τους. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται ο Θόδωρος Ελευθεριάδης και ο Κώστας Μαλιούφας, τον παρακολουθούν και εισηγούνται αμέσως την απόκτησή του. Τελευταία στιγμή ενημερώνουν τον Δημήτρη και τους γονείς του ότι έφτασε η πρόταση από τον ΠΑΟΚ… Το τι έγινε στο σπίτι, δεν περιγράφεται! Ο μικρός ντύνεται στα «ασπρόμαυρα» και φεύγει για τους ξενώνες της Τούμπας. Αμέσως, δημιουργείται «η τετράδα των Γιαννιτσών»: εκείνος, ο Χαρμάνας, ο Αγγελίδης, ο Πρέμτσης. Δυνατές φιλίες.
Πηγή: FORZA
