Το σκάνδαλο της ασθένειας (Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Ιερώνυμος Νικολόπουλος)
Ακούγοντας πολλές φορές τα αιτήματα των χριστιανών μας και τους λόγους για τους οποίους προσεύχονται, διακρίνει κανείς να κυριαρχεί το αίτημα υπέρ υγείας. Χιλιάδες χαρτάκια έρχονται στην Αγία Πρόθεση όλων των Ναών με δεδηλωμένο το αίτημα αυτό. Αλλά και στην καθημερινότητά μας, στην αποστροφή του λόγου για όσα συμβαίνουν γύρω μας, συνήθης είναι η κατακλείδα « την υγειά μας να ’χουμε, να μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα». Ισχυρό πρόταγμα το αίτημα της υγείας. Και πολλοί, ιδίως από όσους έχουν συγκεχυμένη αντίληψη περί Εκκλησίας και την αντιμετωπίζουν με μια διάσταση μαγείας, το δηλώνουν ξεκάθαρα ότι πάνε Εκκλησία για να τους έχει ο Θεός «γερούς», θεωρώντας τη Θεία Χάρη ως μορφή ασπίδας εναντίον της όποιας ασθένειας.
Κι εκεί αρχίζει το σκάνδαλο. Φαίνεται το αίτημα να μην εισακούεται, καθώς και οι Ναοί είναι γεμάτοι ασθενείς, και οι Χριστιανοί αρρωσταίνουν και τελικά τόσες παρακλήσεις και προσευχές υπέρ υγείας φαίνεται να μην εισακούονται, καθώς τα αντίστοιχα αιτήματα δεν εκπληρώνονται πάντα. Γιατί λοιπόν, ενώ από τη μια η Εκκλησία προβάλλει τα πολλά θαύματα του Χριστού μας, που χάρισαν την υγεία σε όσους τα απόλαυσαν, από την άλλη σήμερα φαίνεται σαν να μη γίνονται θαύματα, η τουλάχιστον σαν να μην προστατεύει ο Άγιος Θεός τους δικούς του επαρκώς; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι πολύ εύκολη. Πως ζητάμε τα ίσα με παλαιότερες εποχές, τότε που η πίστη των ανθρώπων, γνήσια και άδολη, κόχλαζε στις καρδίες και τους οδηγούσε σε ομολογίες «μέχρις αίματος»; Γιατί ζητάμε θαύματα όταν ο τρόπος της ζωής μας και η ποιότητα των ηθών μας, τα αποκλείει; Μην ξεχνάμε ότι το θαύμα, εκτός από πίστη, χρειάζεται και αρετή.
Η θεραπεία της «συγκύπτουσας» γυναίκας
Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός μας δίνει ανάγλυφα μια διαφορετική και πρωτότυπη απάντηση στο ερώτημα που παραπάνω διατυπώσαμε. Περιγράφεται η θεραπεία της συγκυπτουσας, δηλαδή της γυναίκας εκείνης που δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει το κεφάλι της προς τα επάνω, καθώς το κυρτωμένο από την ασθένεια σώμα την υποχρέωνε να είναι διαρκώς σκυμμένη. Η οποιαδήποτε τάση για ανόρθωση επέφερε φοβερούς πόνους, οι οποίοι περιόριζαν το εύρος των δραστηριοτήτων της. Κι όμως, αυτή η γυναίκα δεν ντρεπόταν στην κατάστασή της να κυκλοφορεί. Δεν δίσταζε να ταλαιπωρηθεί. Και μάλιστα κυρίως πηγαίνοντας στη Συναγωγή για ν’ ακούει τον Νόμο του Θεού και την ερμηνεία του.
Πολλές φορές κάποια ασθένεια και οι συνέπειές της δημιουργούν άσχημη ψυχολογία στον ασθενή και τον οδηγούν στο να ντρέπεται για το σώμα του η του αποστερούν την όρεξη για τη ζωή. Εάν ο ασθενής δεν έχει ψυχικά αποθέματα αντοχής, τα οποία κυρίως επαυξάνει η πίστη στην πρόνοια του Θεού, συνήθως οδηγείται σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, ακόμη και ακραίες, με συνέπεια να καθιστά τη ζωή ακόμη πιο μαρτυρική και για τον ίδιο και για τους δικούς του. Συνήθως τις σχετικές απαισιόδοξες σκέψεις τις καλλιεργεί η ίδια η κοινωνία όταν εμφορείται από απαράδεκτα πιστεύματα λατρείας του νιτσεϊκού υπερανθρώπου, όταν γεμάτη μικροψυχία αντιμετωπίζει τους ασθενείς ως υποδεέστερους και βάρος, όταν υποκριτικά κλείνει τα ματιά στον πόνο αρνούμενη να ετοιμάσει τα μέλη της για την αντιμετώπισή του, προπαγανδίζοντας αντ’ αυτού, το μάταιο κυνήγι της φρούδας ελπίδας της απόλυτης ευτυχίας επί γης.
Η συγκυπτουσα του σημερινού Ευαγγελίου όμως δεν συμπεριφέρεται έτσι. Ομολογεί την πίστη και την ελπίδα της στον Θεό, κυρίως με αυτό που κάνει, να πηγαίνει δηλαδή με κόπο και πόνο στη λατρεία του Θεού, να συμμετέχει και να αντλεί από εκεί δύναμη. Δεν μιλά καθόλου για να ξέρουμε το περιεχόμενο της προσευχής της, το είδος των αιτημάτων της, η ακόμη και τα παράπονά της. Σπάνιο πράγμα άρρωστος άνθρωπος να σιωπά. Συνήθως σημαίνει αποθέματα ψυχικής δύναμης και υπομονής, που του υπαγορεύουν να μην κουράζει άλλους, αλλά να βαστάζει μόνος με θάρρος τον σταυρό της όποιας ασθένειας.
Ιησούς Χριστός, ο «ιατρός ψυχών και σωμάτων»
Και ο Χριστός μας από την άλλη, δρα πρωτότυπα. Βλέπει τη συγκυπτουσα και διακόπτει το κήρυγμά του, αποδείξη του ενδιαφέροντος του Πλάστη για το πλάσμα του. Χωρίς η γυναίκα να του μιλήσει η να του ζητήσει τίποτε, ο ίδιος ο Χριστός, ακουμπώντας το κεφάλι της αμέσως της λέει: γυναίκα είσαι λυμένη και ελευθερωμένη από την αρρώστια σου. Κανείς δεν του ζήτησε τίποτε κι όμως ο Χριστός ενεργεί ευεργετικά. Είναι ο τρόπος που μέχρι σήμερα ενεργούν οι Άγιοί μας, ακόμη και σε όσους δεν τους γνωρίζουν, ακόμη και σε όσους δεν τους έχουν ζητήσει τίποτε.
Σε άλλες περιπτώσεις ο Χριστός διεκδίκει να διαπιστώσει την πίστη όποιου του ζητά ένα θαύμα. Εδώ, δεν το κάνει, γιατί δεν χρειάζεται να διαπιστώσει τίποτε. Η υπομονή στην ασθένεια και το συνακόλουθο σμίλεμα της ψυχής, είναι υπεραρκετά για να μαρτυρήσουν την ολοκληρωτική εξάρτηση από τον Άγιο Θεό, ως τον μόνον ικανό όχι απλώς να παραχωρήσει την ίαση του σώματος, αλλ’ επιπλέον και τον αγιασμό της ψυχής. Γι’ αυτό και Εκείνος που γνωρίζει καλά τα μύχια των καρδιών των ανθρώπων και μπορεί να διαπιστώσει τη γνήσια και ανιδιοτελή τους αγάπη προς Αυτόν, ξέρει να διακριβώνει όχι μόνο την κάθε ανάγκη του πλάσματός του, αλλά και να επεμβαίνει κατά το πνευματικώς συμφέρον και να αποδίδει στον καθένα ο,τι του χρειάζεται.
Αδελφοί μου, πολλές φορές οι Άγιοι της πίστης μας αντιμετώπιζαν την ασθένεια στη ζωή τους ως επίσκεψη Θεού, ως αφορμή εντονότερης και θερμοτερης προσευχής, ως αιτία υπομονής και συνακόλουθα ευλογίας. Το παράδειγμά τους υπάρχει για να μας μάθει πως μπορούμε και από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, όπως της ασθένειας, να λαμβάνουμε αφορμές πρακτικής φιλοσοφίας και θεολογίας, για να πλησιάζουμε ακόμη περισσότερο τον Θεό, κατανοώντας τη θεία παντοδυναμία και την ανθρώπινη αδυναμία, συναισθανόμενοι ότι πατρίδα μας είναι η Βασιλεία του Θεού, όχι η γη αυτή, και αιώνια κληρονομιά μας η αποκατάστασή μας στην αγκάλη του Θεού και Πατρός. Αμήν.
Πηγή: agiazoni.gr
