Το έμβλημα των Τούρκων εθνικιστών – τουρκοναζί
“Κάθε άνθρωπος που ζει μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της Τουρκίας είναι Τούρκος”.
Burhan Oguz, Οι Πολιτιστικές Ρίζες του Τουρκικού Λαού
Γράφει ο Προκόπης Μπίχτας
Με αυτήν την βολική φρασούλα η Τουρκία προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι απέκτησε την πολυπόθητη καθαρότητα κι ενότητα του τουρκικού ανύπαρκτου “έθνους”. Προκειμένου να αποκτηθεί αυτή η καθαρότητα οι Αρμένιοι εξολοθρεύτηκαν με τη γενοκτονία του 1915 και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν και τ’ απομεινάρια τους ανταλλάχτηκαν το 1923. 2.500.000-3.000.000 ψυχές χάθηκαν προκειμένου να δημιουργηθεί ένα έθνος που δεν υπήρξε ποτέ.
Το σχέδιο του Κεμάλ ήταν να εφεύρει ένα έθνος, που να μη θεωρείται παρείσακτο στη Μικρά Ασία. Με τη βοήθεια λοιπόν της μυθολογίας κατασκευάστηκε τότε μια νέα τουρκική “ιστορία”, σύμφωνα με την οποία οι Τούρκοι, αν και προέρχονταν από την Κεντρική Ασία, απέκτησαν καταγωγή από τους μεγάλους πολιτισμούς της Μικράς Ασίας (Χετταίοι και Ίωνες) και της Μεσοποταμίας (Βαβυλώνιοι)! Όμως τα ίχνη των Ελλήνων τρισχιλιόχρονης παρουσίας τους στην Μικρά Ασία ήσαν και συνεχίζουν να είναι εντονώτατα. Γι αυτόν τον λόγο ο κληρονομικός εχθρός έπρεπε να απωθηθεί και να κατατροπωθεί. Οι Έλληνες έπρεπε να χάσουν κάθε ιστορικό έρεισμα των εθνικών τους διεκδικήσεων και ν’ αποδειχθεί ότι η Ανατολία ήταν τουρκική πολύ πριν την άφιξη των Ελλήνων.
Οι Τούρκοι δεν είχαν ποτέ ούτε θα έχουν Γαλάζια πατρίδα. Η πατρίδα τους είναι Πράσινη και χορταριασμένη – είναι οι στέπες της Μογγολίας και τής Νοτιοανατολικής Σιβηρίας και ο πολιτισμός τους αρχίζει στις γιούρτες και τελειώνει στην βρώση αλόγων. Το γεγονός ότι, τον 8ο αιώνα, κατέβηκαν στη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία ληστεύοντας, σφάζοντας και αφανίζοντας λαούς και πολιτισμούς, κι έπειτα στρογγυλοκάθισαν επάνω στα πτώματά τους, δεν τους έχει προμηθεύσει καμία πατρίδα.
Η τουρκική προπαγάνδα και τα εγχώρια φερέφωνά της αποσιωπούν ότι τα νησιά του Αιγαίου πελάγους, η Ιωνία και η Κύπρος κατοικούνταν από Έλληνες εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ο πολιτισμός του βορειοανατολικού Αιγαίου: Στη διάρκεια της 3ης χιλιετίας π.Χ. με κέντρα τα νησιά Λήμνο, Λέσβο, Θάσο, Σαμοθράκη αλλά και μεμονωμένες θέσεις στη Θράκη και την ανατολική Μακεδονία αναπτύχθηκε ένας πολιτισμός που παρουσιάζει ομοιότητες με το λεγόμενο τρωικό πολιτισμό της βορειοδυτικής Μ.Ασίας.
Ιωνία: Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της γεωμετρικής περιόδου, Ίωνες μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Λέσβο, την Τένεδο και τη Ρόδο αποικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ οι σημαντικότερες αποικίες στην Ιωνία ήταν η Μίλητος και η Έφεσος.
Οι Ίωνες μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο. Η διάλεκτος αυτή αποτελεί τη γλώσσα της επικής ποίησης, καθώς το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική εμπλουτισμένη με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή. Οι λυρικοί ποιητές όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους, ενώ ο Ίωνας Όμηρος χρησιμοποιούσε την ιωνική διάλεκτο, αναμεμειγμένη με την αρκαδική και την δωρική. Επίσης ιστορικοί όπως ο Ηρόδοτος έγραφαν στην ιωνική. Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Μίλητος και η Έφεσος έγιναν κέντρα όσον αφορά τη σκέψη πάνω στον φυσικό κόσμο.
Κυκλάδες: H ονομασία “Κυκλάδες” είναι αρχαία και παραδίδεται από τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη και πολλές άλλες πηγές. Σύμφωνα με το Στράβωνα, έτσι ονομάζονταν τα νησιά Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Μήλος, Σίφνος, Κίμωλος, Πάρος, Νάξος, Σύρος, Μύκονος, Τήνος και Άνδρος, που σχημάτιζαν κύκλο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου. Η Θήρα, η Ίος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος, η Αμοργός, η Ανάφη μαζί με κάποια νησιά των σημερινών Δωδεκανήσων εντάσσονταν συνήθως στις νότιες Σποράδες.
Ανθρώπινη παρουσία μαρτυρείται στις Κυκλάδες ήδη από την 9η χιλιετία π.Χ.
Μόνιμη εγκατάσταση κατοίκων στα νησιά βεβαιώνεται μόνον κατά την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο (περ. 5000 π.Χ.) στην Άνδρο, τη Νάξο, την Αντίπαρο, την Αμοργό, τη Σαντορίνη και αλλού.
Κύπρος: Η πρώτη ανθρώπινη εγκατάσταση στην Κύπρο βρίσκεται στην Ακροκέραμο την νότια ακτή του νησιού από το 10.000 π.Χ., οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες χρονολογούνται το 8.200 π.Χ.
Ο πανάρχαιος καλοδιατηρημένος Νεολιθικός οικισμός στην Χοιροκοιτία που χρονολογείται από το 6.800 π.Χ. αποτελεί σήμερα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.
Την εποχή του Χαλκού το νησί δέχτηκε δυο κύματα από Έλληνες μετανάστες. Οι έμποροι από τις Μυκήνες επισκέφτηκαν την Κύπρο γύρω στο 1.400 π.Χ. Το δεύτερο μεγαλύτερο κύμα ήρθε στο νησί μετά την πτώση των Μυκηνών, το νησί εκείνη την περίοδο έδειξε στον μεγαλύτερο βαθμό τον Ελληνικό του χαρακτήρα. Η Κύπρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική μυθολογία θεωρείται η γενέτειρα της Αφροδίτης και του Άδωνη, από την Κύπρο κατάγονταν οι βασιλείς Κινύρας, Τεύκρος και Πυγμαλίων. Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Φοίνικες ίδρυσαν τις πρώτες αποικίες στις νότιες ακτές του νησιού κοντά στις πόλεις Λάρνακα και Σαλαμίνα.
Η πολιτική των διωγμών και των φόνων από τους Τούρκους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το τουρκικό κατεστημένο, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση, συνεχίζει να επιδιώκει την εθνική καθαρότητα και καταδιώκει 20 εκατομμύρια Κούρδους φυλακίζοντας, καίγοντας και δολοφονώντας, καταπιέζει σκληρά 20-25.000.000 Αλευιτών, ενώ 2-3.000.000 αραβόφωνες αισθάνονται ξένο σώμα.
Δυστυχώς η Τουρκική προπαγάνδα έχει βρει ορισμένα ευήκοα ώτα στην πατρίδα μας. Εδώ και πολλά χρόνια αναγνωρίζονται από κάποιους διανοούμενους “τουρκικά δικαιώματα” στο Αιγαίο. Είναι οι ίδιοι διανοούμενοι, που οποιαδήποτε κίνηση, έστω αδέξια, κάνει η Ελλάδα για την υπεράσπιση κάποιου δικαιώματός της, επιδίδονται σε ουρανομήκεις κραυγές περί “εθνικισμού και ρατσισμού”, αλλά οποιαδήποτε εισβολή πραγματοποιεί η Τουρκία την θεωρούν δικαιολογημένη.
Πάντως τόσο οι Τούρκοι διανοούμενοι, όσο οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους δεν μας εξηγούν από που εκπηγάζουν και σε ποιά ιστορική βάση εδραιώνονται αυτά τα “τουρκικά δικαιώματα”.
Το ιδεολόγημα της τουρκικής Γαλάζιας πατρίδας δηλώνει τις επιδιώξεις της Τουρκίας και του στρατηγικού συμμάχου της, της Γερμανίας, να αρπάξουν το Αιγαίο και την Κύπρο. Αν αυτές οι επιδιώξεις πραγματοποιηθούν, η Ελλάδα υποβαθμίζεται σε δορυφόρο της Τουρκίας και χάνει κάθε γεωπολιτική αξία της άρα κάθε δυνατότητα να έχει λόγο στις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις που την αφορούν. Το ελληνικό μπλόκ εξουσίας, που υπηρετείται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος ήταν και είναι προσκυνημένο στους ξένους «προστάτες» και εθελοτυφλεί, όπως έκανε πάντοτε σε στιγμές μεγάλης κρίσης, και ξεγελάει τον ελληνικό λαό με διάφορα παραμύθια.
Προπαγανδίζει πλατιά ότι αυτές οι δηλώσεις και κινήσεις της Τουρκίας “χρήζουν κάποιας μελέτης” και αποσκοπούν, κυρίως, στην εκτόνωση των εσωτερικών της πολιτικών αντιθέσεων. Αυτή η προπαγάνδα γίνεται πιστευτή σε τμήματα του ελληνικού λαού, τα οποία είναι αποξενωμένα από οποιαδήποτε πολιτική σκέψη που αφορά στα εσωτερικά ζητήματα και, πολύ περισσότερο, στα εξωτερικά. Αυτά τα τμήματα αποχαυνώνονται με την αυταπάτη τού αρνιού ότι ο χασάπης μπορεί να μην είναι και τόσο κακός και, τέλος πάντων, σφάζει μόνο τους άλλους. Πολλοί διανοούμενοι και πολιτικοί, που απευθύνονται σε αυτά τα τμήματα έχουν θεωρητικοποιήσει την αυταπάτη εδώ και πολλά χρόνια κι έχουν αναπτύξει μια “αριστερή άποψη” η οποία συνοψίζεται στο λαϊκίστικο μοτίβο “η τουρκική κυβέρνηση είναι κακή, αλλά ο τουρκικός λαός είναι φίλος”. Η επίκληση αυτού του “”διεθνισμού”” προστίθεται σαν κερασάκι στην ανοησία τους και παραβλέπει ότι η πλειοψηφία του τουρκικού λαού συμφωνεί και συμπράττει με τις κυβερνήσεις του.
Σήμερα ο τουρκικός λαός δεν είναι φίλος. Αποτελεί ενιαίο μπλοκ με την αυταρχική κυβέρνησή του και, στην πλειοψηφία του, υποστηρίζει τις επιλογές της, ακριβώς όπως έκανε στα προηγούμενα πολλά χρόνια. Δυστυχώς ο τουρκικός λαός συνηγόρησε και συμμετείχε στις γενοκτονίες των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Εδώ και δεκαετίες συνηγορεί και συμμετέχει στις πυρπολήσεις Κουρδικών χωριών και τις σφαγές αντρών, γυναικών και παιδιών. Οι εισβολές στην Κύπρο, στην Συρία και το Ιράκ δεν πραγματοποιήθηκαν από τις οικογένειες και τους φίλους των Ετσεβίτ και Ερντογάν, αλλά από Τούρκους απλούς στρατιώτες.
Σήμερα ο τουρκικός λαός στηρίζει μια κυβέρνηση που εμπλέκεται σε πολεμικές συρράξεις είτε άμεσα είτε δι αντιπροσώπων της, απειλεί και προωθεί επεκτατικά σχέδια εις βάρος άλλων λαών, εξοπλίζει, υποθάλπτει, περιθάλπτει και χρηματοδοτεί Τζιχαντιστικές οργανώσεις, οργανώνει και χρηματοδοτεί το δουλεμπόριο των προσφύγων και των μεταναστών, ενώ μεταφέρει τις αρπακτικές διαθέσεις της και στην περιοχή μας. Ο τουρκικός λαός δεν έχει εξεγερθεί κατά της κυβέρνησής του, η οποία κρατά φυλακισμένους χιλιάδες αντιφρονούντες πολιτικούς και απλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και 800 μωρά!
Η άποψη περί “φίλου τουρκικού λαού” απορρέει από την θεωρία του πασιφισμού, η οποία αποσκοπεί στο να αφήνει τους ειρηνόφιλους λαούς έρμαια στις θελήσεις των αρπακτικών. Κρατάει σαν απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο το λάβαρο ενός κάλπικου “αντιεθνικισμού” και συνηγορεί σε κάθε κατακτητική ή ιμπεριαλιστική βλέψη, δικαιολογώντας τον σωβινισμό και τις εθνικιστικές βλέψεις των ληστών.
Η πολιτική της Τουρκίας έχει τυφλωθεί τόσο πολύ από τον εθνικισμό, τον σωβινισμό της και την άσβεστη έχθρα της προς το ελληνικό στοιχείο, που κοιτάζει ν’ αρπάξει την “ευκαιρία της στιγμής” και επιδιώκει την αλλαγή των συνόρων μεταξύ αυτής και της Ελλάδας. Δηλαδή προσβλέπει σε κατάργηση της συνθήκης της Λωζάνης. Παραβλέπει το γεγονός ότι, αν καταργηθεί η συνθήκη της Λωζάνης θα απομείνει η Συνθήκη των Σεβρών, έστω μέχρι την δημιουργία κάποιας νέας Συνθήκης. (Αν υπήρχε ένα πατριωτικό μπλοκ εξουσίας και ένα ανάλογο πολιτικό σύστημα, θα συμφωνούσε με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, θέτοντας σαν προϋπόθεση την εισδοχή σε αυτήν στοιχεία της Συνθήκης των Σεβρών, όμως οι εξωνημένοι δεν έχουν χιούμορ).
Αυτή η τύφλωση του τουρκικού καθεστώτος προέρχεται από την πίστη του ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα είναι εσαεί μωρές και ανίκανες, όπως είναι μέχρι σήμερα.
Αν η Ελλάδα κινητοποιηθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, τα σχέδια της Τουρκίας θα ματαιωθούν και η ίδια θα βρεθεί σε κρίσιμη θέση. Αν ο τουρκικός λαός κινηθεί για την ανατροπή των πολεμοχαρών επιλογών των κυβερνήσεών του θα πρέπει να θεωρηθεί φίλος. Όμως όσο τις στηρίζει δεν είναι φίλος, ακριβώς όπως δεν ήταν φίλος ο γερμανικός λαός που στήριζε τις επιλογές του Χίτλερ και οι Γερμανοί στρατιώτες που πολεμούσαν για εκείνον.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ
