Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου
[email protected]
Η πρόσφατη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέδειξε περίτρανα την ανωριμότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, η οποία είχε καλλιεργήσει ελπίδες και το χειρότερο είναι ότι τις πίστευε, ότι η Ευρώπη θα σταθεί αλληλέγγυα στην Ελλάδα, αλλά αποδείχθηκε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Τρεις μεγάλες χώρες με φασιστικό παρελθόν με φασιστικό παρελθόν, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, υποστήριξαν την Τουρκία, λόγω οικονομικών συμφερόντων, αλλά και ιδεολογικών καταβολών.
Ο Ερντογάν αποδείχθηκε πολύ μεγάλος παίκτης της Διεθνούς σκηνής, ελισσόμενος με υποδειγματικό τρόπο ακόμα και στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Μόνο ο Μακρόν, τον οποίον προσπάθησε ο Ερντογάν να προσεταιρισθεί, αντιστάθηκε και μίλησε για πραγματική αλληλεγγύη απέναντι στην Ελλάδα και τη χειμαζόμενη Κύπρο.
Στην εξέλιξη αυτή, την οποία δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί εγκαίρως η ελληνική διπλωματία, βαυκαλιζόμενη από την ιδέα μιας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, πρέπει να αντιτάξουμε τις σταθερές αξίες της ρεαλιστικής πολιτικής που πρώτος ο Θουκυδίδης θεμελίωσε. Δυστυχώς τις δημόσιες σχέσεις δεν τις διέπει καμιά άλλη αρχή πλην αυτής του συμφέροντος και καμία αξία πλην αυτής της ισχύος.
Το τραγικό στην περίπτωσή μας είναι ότι η Ελλάδα, ανεπίδεκτη μαθήσεως, δεν συνάγει τα συμπεράσματα που πρέπει από τις διπλωματικές της ήττες. Αν η επίλυση όλων των ζητημάτων βασιζόταν επί του διαλόγου και των ειρηνικών διαπραγματεύσεων, τότε η Κύπρος θα είχε ελευθερωθεί από τον τουρκικό κατοχικό στρατό.
Εδώ και πολλά χρόνια οι Κούρδοι θα είχαν ανακτήσει την πατρίδα τους και τόσοι άλλοι λαοί που αδικούνται και αγωνίζονται γενναία, χωρίς όμως να δικαιώνονται.
Πρέπει κάποτε οι κυβερνήτες μας να αφήσουν τις ρηχές προσεγγίσεις των διεθνών ζητημάτων και να αντιληφθούν ότι μόνο η ισχυρή άμυνα με ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας και με άμεσους εξοπλισμούς θα μπορούσε να αποτελέσει την κατάλληλη εργαλειοθήκη για την αποτροπή μιας νέας κρουαζιέρας του Ορούτς Ρέις στην ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ.
Η Ελλάδα διαψεύσθηκε πικρά, παρά τις κατανοητές κυβερνητικές θριαμβολογίες. Τί άλλο θα μπορούσε να πει ο Πρωθυπουργός; Θα μπορούσε να παραδεχθεί ευθέως και ειλικρινώς τη διάψευση των προσδοκιών του; Αυτή δυστυχώς η τακτική δίνει το κίνητρο στον Σουλτάνο να συνεχίσει ακώλυτος στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο -ακόμα και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έφτασε η χάρη του- και στους Ευρωπαίους να συνεχίσουν τις μπίζνες τους.
Πρέπει μια υπεύθυνη Κυβέρνηση να αντιληφθεί ότι έχει χρέος έναντι της χώρας και της ιστορίας της, να θωρακίσει με κατεπείγουσας προτεραιότητας εξοπλιστικά προγράμματα αεροσκαφών, πλοίων, τεθωρακισμένων οχημάτων και πυραυλικών συστημάτων τις Ένοπλες Δυνάμεις και από αύριο κιόλας να κινητοποιήσει την αμυντική βιομηχανία με κυλιόμενη 24ωρη εργασία, όπως έκανε ο Μποδοσάκης το 1936, για την επίτευξη των αμυντικών βιομηχανικών στόχων και επειδή η Κύπρος βρίσκεται 46 χρόνια υπό κατοχή (ελπίζω να μην περιμένουμε να συμπληρωθούν 400 χρόνια σκλαβιάς του νησιού, για να αντιδράσουμε), αδύναμη η ίδια να αντιμετωπίσει την τουρκική εισβολή, πρέπει η ελληνική Κυβέρνηση να ενεργοποιήσει τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο με συνεκπαίδευση και συναγορά και συμπαραγωγή προηγμένων οπλικών συστημάτων, για να αντιμετωπισθεί ο νεοοθωμανικός ιμπεριαλισμός που απειλεί με κατάληψη ολόκληρο το νησί.
Είναι υποχρέωση όλων να αντιτάξουν μια ενεργή αμυντική πολιτική και να μην περιορισθούν στα ευχολόγια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χλωμάδα που αποδέχθηκε με το νέο φωτισμό δυστυχώς το Υπουργείο Πολιτισμού στην Ακρόπολη, μετατρέποντάς την από σύμβολο φωτός σε μαυσωλείο, φαίνεται πως κατατρέχει ολόκληρη την εξωτερική πολιτική μας. Κρίμα!
