Δυο δηλώσεις των ημερών είναι αρκετές για να αντιληφθεί κανείς σε ποια θέση βρίσκεται το Κυπριακό μέσα στις εξελίξεις που έφερε η εισβολή της Ρωσίας. Η πρώτη προέρχεται από τον Τσαβούσογλου. Για πρώτη φορά, παραδέχτηκε δημόσια ότι στην τουρκική προσδοκία να αξιοποιηθούν οι τουρκικοί αγωγοί φυσικού αερίου (ξένου, διότι δικό τους δεν έχουν) για τη μεταφορά από την ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη, παίζει ρόλο και η Κύπρος. Η Τουρκία είναι η πιο οικονομική οδός, είπε, προσθέτοντας: «Βέβαια πρέπει να περάσει από την Κύπρο για να έρθει στην Τουρκία (…) Το είπαμε και στην ΕΕ. Το λέμε σε όλες τις χώρες. Ωστόσο, δεν είναι ξεκάθαρο πότε θα βρεθεί η λύση στην πολιτική διαδικασία γιατί η ε/κ πλευρά δεν έρχεται κοντά».
Η δεύτερη προέρχεται από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. «Αυτό που έχω να απαντήσω στον κ. Τσαβούσογλου», είπε, «είναι, αν πραγματικά θέλει να συνομιλούμε (τότε) πριν και πάνω από όλα θα πρέπει να αναγνωρίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεύτερο, και εξίσου σημαντικό είναι να αποδεχθούν την πρότασή μας, την πρόσκλησή μας είτε για διάλογο προς καθορισμό των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Τουρκίας ή να προσφύγουμε σε επιδιαιτησία».
Αυτό που τίθεται, όμως, μπροστά μας, δεν είναι κάποια προσπάθεια να λυθεί το Κυπριακό ώστε να εξυπηρετηθεί ο σκοπός και της Τουρκίας και των Αμερικάνων για εμπλοκή της Τουρκίας στα ενεργειακά ώστε να απεξαρτητοποιηθεί και η Ευρώπη από το ρωσικό φυσικό αέριο. Αλλά, να παρακαμφθεί το πρόβλημα της κατοχής, να σκεπαστεί ξανά κάτω από άλλα επείγοντα διεθνή παιχνίδια για να γίνει η δουλειά τους χωρίς τη λύση του Κυπριακού. Αυτό μετέφερε και η Βικτώρια Νούλαντ, χωρίς βεβαίως να το λέει τόσο απροκάλυπτα, όταν έκανε την περιοδεία της στην περιοχή. «Εκείνο που μετέφερε δεν είναι την αναβάθμιση των κατεχομένων, είναι την ανάγκη εμπλοκής της Τουρκίας στα ενεργειακά της Μεσογείου», είπε ο Νίκος Αναστασιάδης το περασμένο Σάββατο. Φεύγοντας, μάλιστα, η ιδέα που άφησε είναι να στήσουμε μια τριμερή συνεργασία, όπως τις άλλες (με Ισραήλ και Αίγυπτο) με Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία, να τα βρούμε για την εμπλοκή της Τουρκίας στην ενέργεια, σαν να μην συμβαίνει τίποτε στο έδαφος. Άφησε, βεβαίως, και την απειλή μιλώντας -κατά λάθος δήθεν- για τον «πρόεδρο Τατάρ» και πήγε στην Αθήνα να λέει ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τη ΔΔΟ, αλλά να λέει ότι είναι οι Τουρκοκύπριοι που θέλουν τα δύο κράτη και όχι η Τουρκία. Αθώα, ξανά.
Ποιοι είναι οι δικοί μας χειρισμοί; Προβάλλουμε σε όλο τον κόσμο τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Τα βρήκαμε πρόχειρα και τα κάναμε σημαία. Τα οποία, βεβαίως, δεν ενδιαφέρουν την Τουρκία ακόμα κι όταν της προσφέρεται στο πιάτο η νομιμοποίηση του αεροδρομίου της Τύμπου, που εκτός που είναι καθοριστικό βήμα προς την αναγνώριση του ψευδοκράτους, θα βοηθήσει σημαντικά και τους Τουρκοκύπριους στα ταξίδια και στο διεθνές εμπόριο (αυτοί τα απορρίπτουν επειδή τα απορρίπτει η Τουρκία, ούτε το συμφέρον τους δεν ξέρουν). Αλλά, ούτε που ασχολείται η Τουρκία. Γιατί, ούτε οι Τουρκοκύπριοι την ενδιαφέρουν, ούτε η λύση αν δεν είναι στα μέτρα της. Θέλει πάση θυσία την εμπλοκή της στην ενέργεια της Μεσογείου και ποντάρει στην πίεση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων προς τους Ελληνοκύπριους. Όχι για να λυθεί το Κυπριακό, ούτε για να βοηθηθούν οι Τουρκοκύπριοι, αλλά για να παρακαμφθεί το εμπόδιο και να προχωρήσει το ζήτημα της ενέργειας.
Αυτό το σκηνικό διαμορφώνεται με πρωταγωνιστές τους Αμερικάνους, οι οποίοι εκτός των άλλων, σε παράλληλες κινήσεις, φέρνουν κοντά Τουρκία και Ισραήλ. Ήδη, άρχισε να ξεβάφει η κόκκινη γραμμή της ηγεσίας μας ότι δεν βάζει το φυσικό αέριο στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό, κι ότι θα το βάλει όταν λυθούν όλα τα άλλα. Η επείγουσα ανάγκη για ενέργεια στην Ευρώπη από άλλες πηγές, που επιβάλλει η ρωσική εισβολή, είναι πλέον στο τραπέζι και αυτό πρέπει επειγόντως να χειριστεί η ηγεσία μας. Αν θα συζητήσει το φυσικό αέριο και την εμπλοκή της Τουρκίας -που δεν μπορεί να το αποφύγει- να είναι με όρους που θα ευνοούν τη λύση του Κυπριακού. Όχι τα όποια ΜΟΕ, όχι την όποια αποκατάσταση εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινοτήτων. Αλλιώς, θα μείνουμε έξω και από αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι.
Φιλελεύθερος
