Λίγα λεπτά μετά τις 2 το μεσημέρι, το κινητό τηλέφωνο παίρνει φωτιά. Χτυπάει ασταμάτητα. Κάτι κακό έγινε σκέφτηκα. Κάτι κακό έγινε όντως…
Κάναμε κοινό ρεπορτάζ. Αστυνομικό ρεπορτάζ. Το πιο “καθαρό” στην πιάτσα των δημοσιογράφων. Καλύπτουμε εγκλήματα, τραγωδίες, δυστυχήματα, φωτιές, πνιγμούς, σεισμούς. Αληθινά γεγονότα δηλαδή. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Δεν “στήνουμε” ρεπορτάζ, γιατί δεν υπάρχει “στημένο” ρεπορτάζ στο αστυνομικό δελτίο. Ερευνούμε τα γεγονότα και τα βγάζουμε όπως ακριβώς είναι. Με αλήθειες.
Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα το πρωί, ποιον πιστεύω ότι θα εκτελούσαν από τη δημοσιογραφική πιάτσα, αστυνομικό συντάκτη δεν θα σκεφτόμουν για κανέναν λόγο. Μα για κανέναν…
Για πολλά χρόνια με τον Γιώργο Καραϊβάζ, όπως και με τους υπόλοιπους αστυνομικούς συντάκτες, έχουμε βρεθεί σε εκατοντάδες παρουσιάσεις, συνεντεύξεις τύπου και γεγονότα.
Ο Γιώργος πάντα ήταν λιγομίλητος και όταν μιλούσε ήταν εύστοχος και στοχευμένος. Ήξερε το αστυνομικό ρεπορτάζ πολύ καλά. Σχεδόν άριστα.
Σήμερα, για εμένα μαζί με τον Γιώργο Καραϊβάζ να κείτεται νεκρός μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο στο μικρό παρκάκι έξω από το σπίτι του στον Άλιμο, πέθανε και το λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
Πέθανε μαζί του και το δικαίωμα στην γραφή, την ελευθερία του λόγου, της δημοκρατίας.
Η Ελλάδα πλέον θυμίζει Μεξικό. Εκεί, που τα καρτέλ σκοτώνουν δημοσιογράφους και αντιπάλους καθημερινά.
Βαθιά θλιμμένος για τα 20+ χρόνια δημοσιογραφικής μου πορείας, θα προσπαθήσω να ξεπεράσω το σοκ που έπαθα τις τελευταίες ώρες. Θα προσπαθήσω να αποφορτιστώ από το συγκλονιστικό γεγονός.
Στέλνω τις ειλικρινείς ευχές μου στην οικογένεια του συναδέλφου Γιώργου που έπεσε ηρωικά στο καθήκον λίγη ώρα αφού έφυγε από το στούντιο του Star channel όπου έκανε την τελευταία του εκπομπή δίπλα στη Ζϊνα Κουτσελίνη.
