Κοιτώντας τους ανθρώπους τριγύρω σου δεν είναι καθόλου υπερβολή να πεις ότι η γκρίνια έχει γίνει κάτι σαν συμπεριφορικό trend. Από το πρωί μέχρι το βράδυ άνθρωποι παραπονιούνται με όλους τους τρόπους, συχνά δικαιολογημένα, άλλοτε αδικαιολόγητα για τα «όσα ζούμε». Ποιο το αποτέλεσμα αυτού; Κανένα, αλλά ok, είναι κι αυτή μία μορφή εκτόνωσης, θα σου απαντήσει εκείνος που έχει τη μίρλα στην ημερήσια διάταξη.
Ωστόσο, μια πρόσφατη μελέτη επισημαίνει πως περισσότερο από κάθαρση, η επίμονη κλάψα είναι μια εξαιρετικά τοξική συνήθεια όχι τόσο για εκείνους που την υπομένουν όσο για τον ίδιο τον γκρινιάρη, καθώς επιβαρύνει την υγεία και τη ζωή του πιο πολύ απ’ όσο νομίζει. Αν λοιπόν είσαι από εκείνους που δεν χάνουν ευκαιρία να γογγύσουν για τη μοίρα/ γενιά/ πατρίδα/ τσέπη/ ζωή τους τη σακατεμένη και που ξεκάθαρα δε σκέφτεσαι τους άλλους που ακούγοντάς σε μαυρίζει η καρδιά τους, σκέψου τουλάχιστον τον εαυτό σου. Γιατί μάλλον τα δεινά που σ’ έχουν βρει δεν είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.
Η γκρίνια σε αγχώνει επιπλέον
Το να μιλάς επί μονίμου βάσεως για όσα δε σε ικανοποιούν, από τα λεφτά που δεν έχεις μέχρι τη δουλειά που σε καταπιέζει λογικά σημαίνει ότι πρόκειται για σκέψεις που σε ταλαιπωρούν και όχι για μια επιφανειακή συνήθεια που δε σ’ επηρεάζει. «Αυτός που είναι εμμονικός με τα δυσάρεστα που του συμβαίνουν προκαλεί επιπλέον στρες στον εαυτό του», υποστηρίζει η Δόκτωρ Saltz από την Ιατρική Σχολή Weill Cornell, συμπληρώνοντας πως «το άγχος προκαλεί την έκρηξη της νορεπινεφρίνης, ορμόνης, εν μέρει υπεύθυνης γι’ αυτό το απαίσιο αίσθημα πανικού, η οποία αυξάνει την πίεση και τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, που με τη σειρά τους απελευθερώνουν κορτιζόλη, που μόνο καλό δεν κάνει στην καρδιά και το ανοσοποιητικό. «Το στρες προκαλεί πόνους και γαστρεντερικές διαταραχές», καταλήγει η Saltz.
Σε καταδικάζει σε μοναξιά
Γιατί αλήθεια τώρα, όχι γιατί είσαι μπροστά, αλλά ποιος ενθουσιάζεται στην ιδέα ότι θα βγει να πιει τις μπύρες του μ’ έναν πεσιμιστή; «Εκείνος στον οποίο γκρινιάζουμε προφανώς και επηρεάζεται αρνητικά». Οι άνθρωποι συμπάσχουν μέχρι ενός σημείου, αλλά όταν βλέπουν πως αυτό δεν έχει κανένα θετικό feedback, αυθόρμητα ίσως απομακρυνθούν από το άτομο που εκπέμπει ασταμάτητα αρνητική ενέργεια. Ακολούθως ο αθεράπευτα γκρινιάρης απομονώνεται κι άλλο και αισθάνεται απόρριψη. Κι όλα αυτά είναι ένας φαύλος κύκλος. Η γκρίνια βλάπτει τις σχέσεις των ανθρώπων με όλους τους τρόπους.
Είναι πηγή αλλά και ένδειξη κατάθλιψης
Όσο προφανές είναι το ότι εκείνος που δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα και παραπονιέται ασταμάτητα ίσως αντιμετωπίζει κατάθλιψη άλλο τόσο είναι και το αντίστροφο. Το ότι δηλαδή μπορεί να οδηγηθείς σε μια εξαιρετικά κακή ψυχολογία αν επιμένεις να τα βλέπεις όλα μαύρα. «Η έλλειψη θετικής προσέγγισης για τα πράγματα ανάγει τον αρνητικό τρόπο σκέψης σε βασικό τρόπο σκέψης. Εκφράζοντας συνεχώς λύπη για τις δυσκολίες της ζωής είναι κάτι το ανθυγιεινό και άχρηστο γιατί αυτή η διαρκής αναφορά σε εξαντλεί και η αντιμετώπιση των προβλημάτων στην πράξη δεν έρχεται ποτέ», υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι.
Πώς κόβεται η κλάψα;
Πέρα από το πόσο λοιπόν, το πώς και το γιατί παραπονιόμαστε για ό,τι μας χαλάει (ή νομίζουμε ότι) είναι βασικά ζητήματα. Κάποιοι «κλαίνε» συνεχώς για να κερδίσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή των άλλων, άλλοι επαναλαμβάνονται γιατί αισθάνονται αδύναμοι να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους. Το γεγονός ότι πρόκειται για μια συνήθεια που πρώτα απ’ όλα κάνει κακό σ’ εκείνον που την εφαρμόζει στη ζωή του και ακολούθως σε όλους τους υπόλοιπους, δεν είναι δα και κάτι καινούριο. Όπως και το ότι όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα λογικά πλαίσια και η μιζέρια γίνεται μονόδρομος, είναι η ώρα να ζητήσουμε βοήθεια.
ΠΗΓΗ
