Κρινιώ Καλογερίδου
Ευχές, χίλιες ευχές και χαμόγελα!.. Χαμόγελα και ελπίδες για μας, τους φίλους, τους συγγενείς, την κοινωνία, την Πατρίδα μας !.. Στο ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου, ευχόμαστε όλοι από καρδιάς να γεμίσει ευτυχία και ελπίδα κάθε ελληνικό σπιτικό, κάθε ελληνική εστία στα τετραπέρατα της γης, όπου κυκλοφορεί απρόσβλητη από ιούς η ιδέα του ελληνισμού και της πατρίδας.
Της πατρίδας – Ελλάδας και της πατρίδας – Κύπρου, που κάνει – επί 46 χρόνια και βάλε – την ίδια πάντα ευχή μήπως και την ακούσουν εκεί πάνω: Να είναι τα τελευταία Χριστούγεννα και η τελευταία Πρωτοχρονιά που γιόρτασε υπό κατοχή.
Οι Πράσινες Γραμμές και οι τούρκικες σημαίες παραπλήγιασαν ήδη το σώμα της μισής Κύπρου και τα Βαρώσια με τηνΑμμόχωστο γνέφουν πως δεν αντέχουν άλλο, θα σωριαστούν. Θα σωριαστούν και θα ρημάξουν κάτω απ’ την μπότα του Τούρκου κατακτητή, όπως ρήμαξαν πρόωρα η μονή του Αποστόλου Βαρνάβα και οι αρχαιότητες της Σαλαμίνας, που υψώνουν τα πλημμυρισμένα στα δάκρυα μάτια τους εκλιπαρώντας για λευτεριά.
Λευτεριά ζητάει και ο κάμπος της Αμμοχώστου απ’ το Ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα μέχρι την βορεινή οροσειρά του Πενταδάκτυλου και την κορυφή του Αγίου Ιλαρίωνα, όπου υψώνεται ανίερα η κατοχική σημαία σε γη μπολιασμένη απ’ την καμένη σάρκα των Ελλαδιτών, οι οποίοι λαμπάδιασαν μαχόμενοι για την σωτηρία της Κύπρου το 1974 κάτω απ’ τις βόμβες ναπάλμ των τουρκικών αεροπλάνων.
Το μαύρο πέπλο της σκλαβωμένης Βόρειας Κύπρου, που φτάνει ως το ακρωτήρι του Κορμακίτη και τα μισά του κόλπου της Μόρφου, βάρυνε τώρα περισσότερο, γιατί η ”πόλη-φάντασμα” της Μεγαλονήσου – πέρα απ’ τους καταπατημένους τάφους, τα ”κρυφά σχολειά” και τις παραμορφωμένες ιστορικά, δημογραφικά και πολιτιστικά εστίες των εκτοπισμένων απ’ τους Τούρκους κατοίκων της – κουβαλάει το άχθος του ολοκληρωτικού εποικισμού της, που συνιστά ουσιαστικά την ταφόπλακα του Κυπριακού προβλήματος…
Ωστόσο αυτά – μέσα στα άλλα προβλήματα της Κύπρου, που παλεύει με τις μικρές της δυνάμεις να κρατήσει μακριά από την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της τους Τούρκους και να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί υπό τη σκιά των οπλισμένων drones της Άγκυρας – ουδόλως φαίνεται να απασχολούν την Αθήνα.
Την Αθήνα που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με την πειρατική στρατηγική της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, γιατί πήρε φωτιά το δικό της το σπίτι που κινδυνεύει να μετατραπεί σε ”γκρίζα ζώνη” ολόκληρο, κάτω απ’ το βάρος της ραγδαίας εξάπλωσης της πανδημίας του covid 19 και την αναγκαστική αλλαγή των σχεδίων της κυβέρνησης Μητσοτάκη – σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο – λόγω του εξοπλιστικού ανταγωνισμού της Ελλάδας με την Τουρκία.
Ενός ανταγωνισμού που, στην κορύφωση της δράσης του, μας έκανε ήδη να κινηθούμε αστραπιαία στο θέμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων μας. Έτσι είμαστε σε αναμονή παραλαβής προσεχώς τριών μικρών οπλικών συστημάτων (UAS S-100, Sperwer και T-6A NTA Texan II), ενώ – σε απάντηση της παραλαβής από την Τουρκία των 6 γερμανικών ”αόρατων” υποβρυχίων τύπου ”ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ” – εμείς θα αποκτήσουμε απ’ την Αμερική (το αργότερο μέχρι το ’22) ελικόπτερα ανθυποβρυχιακού πολέμου MH-60R (Romeo).
Ωστόσο αυτά τα πολύ θετικά στο ζήτημα των εξοπλιστικών της Αεροπορίας μας (γιατί λύση δε βρήκαμε για το ΠΝ, ακόμα) τα σκιάζει το νέφος ανησυχίας και αγωνίας μας για δύο κυρίως θέματα της Εξωτερικής πολιτικής μας:
1. Για τις αρνητικές εξελίξεις στην Κύπρο (λόγω των προκλητικών πρωτοβουλιών της Τουρκίας στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της και και των αυθαιρεσιών της στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου) και
2. Για τον τουρκικό ”Μινώταυρο” της πενταμερούς διάσκεψης, με αφορμή την επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών μας με την Τουρκία για το Αιγαίο.
Μια επανεκκίνηση που κρύβει παγίδες για μας ενόψει της Χάγης. Παγίδες που διαιωνίζονται απ’ το ’16 ακόμα (οπότε είχαν διακοπεί οι διερευνητικές επαφές λόγω του πραξικοπήματος στην Τουρκία) και επαυξάνονται σήμερα λόγω της αδιαλλαξίας της, αφού επιμένει στην πλήρη (εφ’ όλης της ύλης) ατζέντα συζητήσεων, ενώ εμείς – υποτίθεται – στην περιορισμένη (επί της υφαλοκρηπίδας μας στο Αιγαίο και των θαλασσίων ζωνών).
Και λέω ”υποτίθεται” γιατί πολύ φοβάμαι ότι είναι εικονικές οι ”επιφυλάξεις” που εκφράζει η Αθήνα (δια του υπουργείου Εξωτερικών) τόσο απέναντι στις… προκλήσεις της Άγκυρας (για διάλογο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της), όσο και απέναντι στις υποδαυλιζόμενες από γνωστά κέντρα πιέσεις των ξένων ”προσωπιδοφόρων” του Ερντογάν στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πιέσεις αυτών που κρύβονται πίσω απ’ τη μάσκα του διαμεσολαβητή και από το παρασκήνιο μάς προτρέπουν επίμονα να κρούσουμε πρύμναν έναντι των απαιτήσεων του αδηφάγου γείτονα εξ Ανατολών μας για το μοίρασμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας μέσα στο ’21, όπως προανήγγειλε ήδη με καυχησία και περισσή σιγουριά ο υφυπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Φαρούκ Καιματσί σε συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα Daily Sabah.
Σ’ αυτήν τη διαπίστωση της πλασματικής εκ μέρους μας αντίστασης, μιας αντίστασης που ρίχνει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού με στόχο τις ελληνικές καλένδες, με οδηγεί η απλή λογική. Η λογική που παραπέμπει στην οικειοθελή αποποίηση εκ μέρους μας της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια δια στόματος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του κυβερνητικού εκπροσώπου Στέλιου Πέτσα.
Όπερ σημαίνει ότι είμαστε μάρτυρες ενός θεάτρου σκιών που εκτυλίσσεται μπροστά μας, αφού είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ταυτιστήκαμε με την Τουρκία στο ζήτημα της (μη) ισχύος της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, απ’ τη στιγμή που την παραγνωρίσαμε για χάρη της σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Συμφερόντων που – αν και μας έδιναν το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 μίλια – εμείς τα απαρνηθήκαμε αφήνοντας αδιάθετη την θαλάσσια περιοχή πέραν των 6νμ, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά και οριστικά η ελληνική δικαιοδοσία στη ζώνη αυτή του Αιγαίου προς επιβεβαίωση του Τσαβούσογλου που είπε προ ημερών (24/12/’20) ότι βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου (την ισχύ του οποίου εμείς αρνηθήκαμε) ”τα δυτικά σύνορα της τουρκικής υφαλοκρηπίδας φτάνoυν μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια από τα ελληνικά νησιά”…
Η παράδοση δυστυχώς που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, να έχουν μια τάση ενδοτική όταν πιέζονται από τρίτους, δυστυχώς συνεχίζεται. Αυτό επιβεβαίωσε ”χθες” η εκποίηση του ονόματος της Μακεδονίας (με όλα τα συμπαραμαρτούντα: γλώσσα και εθνότητα) στους Σκοπιανούς και αυτό επιβεβαιώνει σήμερα η ”επιφύλαξη” της ελληνικής κυβέρνησης (λόγω της φοβίας της να υψώσει εθνικό ανάστημα) για διάλογο με την Τουρκία.
”Επιφύλαξη” η οποία εκλαμβάνεται απ’ τους ξένους (που επιζητούν παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας στον βουλιμικό γείτονα) ως μη… διαλλακτική στάση εκ μέρους μας, η οποία δικαιολογεί την απόφαση των μελών της ΕΕ στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου (Γερμανών, Ιταλών, Ισπανών Μαλτέζων και Βουλγάρων) να μην επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία για την ηγεμονική, αυθαίρετη και προκλητική πολιτική της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
”Επιφύλαξη” που δεν οφείλεται, δυστυχώς, στο ένστικτο της εγρήγορσης μπροστά στο σήμα κινδύνου, αλλά στην φοβία, την αδράνεια και την άτολμη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και της ”υποτακτικής” αντιπολίτευσης, οι οποίες συμφωνούν στην ουσία για… win-win συνευρέσεις με τους Τούρκους παρά τις διαφωνίες τους στη Βουλή και τις επικοινωνιακές κορώνες για τα 12 μίλια του Αλέξη Τσίπρα.
”Επιφύλαξη” που οφείλεται στην άτολμη στάση των ιθυνόντων του υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου να αντιμετωπίσουν τις εκβιαστικές προτάσεις των Τούρκων (οι οποίοι κάνουν τον ”ηγεμόνα” στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο) και τις παρεμβάσεις των ξένων ”προστατών” τους, οι οποίοι πιέζουν για έναρξη των ελληνοτουρκικών συνομιλιών με στόχο την αποστρατικοποίηση των νησιών και την καζάν-καζάν συνεκμετάλλευση (δηλαδή τον διαμοιρασμό) των κεκτημένων μας στο Αιγαίο.
Η δική μας υποχωρητικότητα στο θέμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων (η οποία είναι αυτονόητη για όλα τα κράτη του κόσμου πλην ημών), καθώς και η ημιτελής ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (που άφησε έκθετη στις ορέξεις των Τούρκων τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ του 28ου και 32ου μεσημβρινού) είχαν σαν αποτέλεσμα να εγκαταλείψουμε ουσιαστικά την κυριότητα του μισού Αιγαίου.
Να την εγκαταλείψουμε στα χέρια των Τούρκων και των ξένων ”διαμεσολαβητών” (Γερμανών και Αμερικανών), ενώ αφήσαμε – επιπλέον – μετέωρη κάθε σκέψη για οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο, όπως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).
Επιπλέον, όπως πληροφορούμαι – παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, τα πλοία του στόλου μας ”αποφεύγουν” να κινηθούν στο εύρος των 12 νμ, σαν να δεχτήκαμε σιωπηρά τις τουρκικές προειδοποιήσεις περί επέκτασης της τουρκικής υφαλοκρηπίδας μέχρι τα 6 νμ απ’ τα ελληνικά νησιά.
Προειδοποιήσεις οι οποίες ”νομιμοποιήθηκαν” από δηλώσεις δικές μας περί αυτοπεριορισμού μας στα 6 νμ, που έστειλαν σήμα στους ενδιαφερόμενους ότι εγκαταλείπουμε δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας προς ικανοποίηση των Τούρκων και των φιλότουρκων ”φίλων” και ”συμμάχων” μας…
Με τη στρατηγική όμως της υποχωρητικότητας, του κατευνασμού και της φοβικής ακινησίας (που παραπέμπει στο ”δόγμα της κότας” και την Εξωτερική πολιτική του ’96) δεν διασφαλίζουμε την μακροημέρευση μιας αξιοπρεπούς ειρήνης, αλλά μιας ντροπιαστικής, που κρατιέται μετ’ εμποδίων κα με πολλές κυβιστήσεις οι οποίες δίνουν το δικαίωμα στους ξένους να ”μαγειρεύουν” την ακρωτηριασμένη Ελλάδα του μέλλοντος.
Μια Ελλάδα περιορισμένη στα στενότατα όριά της, υποτακτική και πολιτισμικά ανεκτική σε βαθμό αφελληνισμού απ’ την πλημμυρίδα των λαθρομεταναστών της. Μια Ελλάδα-θύμα των ξένων πατρώνων της οι οποίοι σκάβουν τον λάκκο της εθνικής της κυριαρχίας ετοιμάζοντας… διαλεκτικό ”γκριζάρισμα” win-win του Αιγαίου (μέσω της αποστρατικοποίησης των νησιών μας) για ικανοποίηση της αδηφάγου Τουρκίας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
