Υπάρχουν μερικά στοιχεία της επικαιρότητας τα οποία αξίζουν να επισημανθούν:
1.-Το ένα είναι η συνέντευξη που έδωσε στην “Καθημερινή” ο Ζίλ Κεπέλ, καθηγητής του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού και λέει πως η προεδρία Μπάιντεν θα είναι μια μεγάλη πρόσκληση για τον Ερντογάν. Δεν συμμερίζεται, δηλαδή, τις ελληνικές φοβικές προσεγγίσεις.
Θα δούμε ποιός έχει δίκαιο αλλά ο Μπάιντεν υπήρξε διαχρονικά ο Αμερικανός πολιτικός με τις καλύτερες σχέσεις με τους ελληνοαμερικανούς και την Ελλάδα. Ο τρόπος που θα πολιτευθεί απέναντι στη χώρα μας θα δείξει τα ακραία, ίσως, όρια στα οποία μπορεί να φθάσει με θετικό τρόπο για τη δική μας οπτική ένας αμερικανός πρόεδρος.
Υπάρχει, πάντα το βαθύ αμερικανικό κράτος και η αμερικανική γραφειοκρατία αλλά επι προεδρίας Τράμπ αποδείχθηκε πως σε κρίσιμα σημεία μπορεί να παρακαμφθούν.
Οι ρίζες αυτού του βαθέως κράτους βρίσκονται και στο Πεντάγωνο, αν όχι, κυρίως, στο Πεντάγωνο και το Πεντάγωνο φέρει βαριά το ότι υποχρεώθηκε να “πουλήσει” τους Κούρδους. Στο στρατό, που δοκιμάζεται στο πεδίο της μάχης υπάρχει μια διαφορετική ηθική από την πολιτική ηθική των σαλονιών.
Η συγκυρία βρίσκει αναβαθμισμένη την Ελλάδα στη συνείδηση των διαμορφωτών της αμερικανικής πολιτικής αλλά θα παίξει ρόλο και το κατά πόσο η αμερικανική διοίκηση θα επιχειρήσει να επαναφέρει την Τουρκία στη Δύση με ανταλλάγματα.
Η Τουρκία γνωρίζει να παίζει καλά αυτό το παιχνίδι και υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική σε νέες δυσκολίες. Δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω υποχωρήσεων.
2.-Το δεύτερο ζήτημα είναι η αποκάλυψη του ισραηλινοί think tank Besa σε άρθρο του Μπουράκ Μπεκντίλ ότι σε αντίποινα ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Τουρκίας θα κλείσουν τα στενά του Βοσπόρου στα ελληνικά και κυπριακά πλοία. Η συνθήκη του Μοντρώ προβλέπει κάτι τέτοιο μόνο σε περίπτωση πολέμου αλλά υπάρχει και η αλά τούρκα ερμηνεία των διεθνών συνθηκών.
Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει αντίμετρα. Το κλείσιμο των συνόρων στα τουρκικά φορτηγά θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο αντίμετρο.
3.-Απο τις στήλες αυτές σχολιάζουμε συχνά την έλλειψη φαντασίας στην ελληνική εξωτερική πολιτική.
Το βέτο της Βουλγαρίας στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με τα Σκόπια δείχνει ότι υπήρχε βάση για συμπόρευση Αθήνας-Σόφιας απέναντι στην προσπάθεια των Σκοπίων να καπηλευθούν όνομα και εθνότητα.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική αν ήταν ευέλικτη θα φρόντιζε στην μακρά διαμάχη της με τα Σκόπια να εντάξει και την Βουλγαρία ώστε να μην υποστεί η Ελλάδα την φθορά που υπέστη.
Η σημερινή αντίδραση της Βουλγαρίας δείχνει του λόγου το αληθές.
