Η αποδοχή της ήττας δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι όταν δεν αποδέχεσαι ότι ηττήθηκες και όταν εμπαίζεις τον κόσμο. Όταν τον υποτιμάς και όταν εμφανίζεις τις ήττες ως νίκες. Αυτή η αισχύνη έχει γίνει κανόνας στη σύγχρονη κομματική ζωή της Κύπρου και της Ελλάδας. Από αυτόν τον κανόνα, δεν θα μπορούσαν να αποδράσουν ούτε ο Κύπριος Πρόεδρος, ούτε ο Έλληνας Πρωθυπουργός.
Ενόψει της Συνόδου της ΕΕ, η Ελλάδα και Κύπρος είχαν σηκώσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Αξίωναν κυρώσεις. Σταδιακά η Αθήνα έβαζε νερό στο κρασί της. Και ισχυριζόταν ότι οι κυρώσεις δεν ήταν αυτοσκοπός, διότι ήθελε, για άλλη μια φορά, να εξευμενίσει την Τουρκία με την ψευδαίσθηση ότι θα πάει σε διάλογο για να γλιτώσει τον μπελά. Την ίδια, όμως, στιγμή, η Λευκωσία παρέμενε ακλόνητη στη θέση της. Ή θα επιβάλλονταν, έλεγε, κυρώσεις στην Άγκυρα, λόγω των έκνομων ενεργειών της στην κυπριακή ΑΟΖ, ή δεν θα σήκωνε το βέτο της από τις κυρώσεις επί του καθεστώτος της Λευκορωσίας.
Το επιχείρημα ήταν ορθό. Δεν μπορεί να τιμωρείται ο δικτάτορας της Λευκορωσίας και να αθωώνεται αυτός της Τουρκίας. Αρχικώς επιστρατεύθηκε η Ελλάδα για να μαλακώσει την Κύπρο υπό το πρόσχημα ότι ο Ερντογάν είναι έτοιμος για διάλογο στο Αιγαίο, αλλά εάν επιβάλλονταν κυρώσεις, θα υπαναχωρούσε και η ευθύνη θα ανήκε στη Λευκωσία. Εν συνεχεία, τον ρόλο της Ελλάδας, για να έχει και αυτή και η Κύπρος άλλοθι στο θέατρο που παίχτηκε στις Βρυξέλλες, ανέλαβε η Γαλλία. Όπως έγραφαν χαρακτηριστικά τα ελλαδικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ, το Παρίσι «κάνει μασάζ» σε Αθήνα και Λευκωσία. Τελικώς, οι εταίροι μας άσκησαν βέτο στις δικές τους αποφάσεις για την Τουρκία, όπως αυτές είχαν καθοριστεί τον περασμένο Ιούνιο στις Βρυξέλλες και αργότερα στο Βερολίνο. Και, ως εκ τούτου, καμιά τιμωρία δεν επιβλήθηκε στην Τουρκία. Κυρώσεις γιοκ! Όσο, δε, για το δικό μας βέτο; Το πήρε και αυτό αέρας… όπως τη σημαία στα Ίμια.
Ο Πρόεδρος, πριν από το Συμβούλιο, δεσμευόταν ότι δεν θα προέβαινε σε καμιά υποχώρηση. Και πρόσθετε ότι θα έσωζε την αξιοπιστία και της ΕΕ και των αρχών της, καθώς και των πολιτών της. Πριν από την αναχώρησή του «μαλάκωσε κάπως» και ισχυριζόταν ότι οι κυρώσεις δεν ήταν αυτοσκοπός. Στο τέλος επέστρεψε στην Κύπρο χωρίς κυρώσεις και χωρίς να έχει καν στις αποσκευές του τις ήδη ληφθείσες αποφάσεις του Ιουνίου στις Βρυξέλλες και του Βερολίνου αργότερα. Αυτές που ο ίδιος ο ΥπΕξ του, Ν. Χριστοδουλίδης, υποστήριζε ότι ήταν οι κόκκινες γραμμές του δικού μας βέτο. Οι κόκκινες γραμμές διαλύθηκαν και οι κυρώσεις μπήκαν στο ψυγείο μέχρι τον Δεκέμβριο, όπως μας είπαν. Ώς τότε, η Τουρκία θα τελειώσει αυτόν τον κύκλο των ερευνών της στην Κυπριακή ΑΟΖ, την οποία θα γκριζάρει μαζί με την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Και μετά βλέπουμε.
Για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία εκφράζουν την ικανοποίησή τους για τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Γιατί, άραγε; Επειδή δεν υπάρχουν κυρώσεις σε βάρος της Άγκυρας και άρα θα ηρεμήσει το τουρκικό θηρίο; Τι αναμένουν; Ότι τάχατες θα το αλυσοδέσουν μέσα από τον διάλογο για το Αιγαίο και τη λύση του Κυπριακού; Αυτές είναι οι συνήθεις ψευδαισθήσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Κύπριου Προέδρου, οι οποίοι κατά κανόνα ξεκινούν με φουστανέλες για τις Συνόδους των Βρυξελλών και επιστρέφουν με αποφάσεις, στις οποίες ο Ερντογάν καταφέρνει να φορά τουρκικό φέσι.
ΠΗΓΗ: ΘΕΣΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ
