Οι αγρότες συνεχίζουν να αντιµετωπίζονται ως επαγγελµατική κατηγορία δεύτερης κατηγορίας και παρά τα µεγάλα λόγια περί «πυλώνα της οικονοµίας», κανείς εκ των ιθυνόντων δεν έχει τη διάθεση να ασχοληθεί σε βάθος µε τα κρίσιµα και σοβαρά ζητήµατα.
Στο µεταξύ, η µεγάλη υστέρηση σε ότι αφορά την παραγωγικότητα συνεχίζεται, ενώ επιβαρύνεται χρόνο µε το χρόνο η εν γένει ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας. Σύµφωνα µε κάποιες µετρήσεις, µε κριτήριο την αξία της παραγωγής ανά εκµετάλλευση, η ελληνική γεωργία κατατάσσεται στην 25η θέση µεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ. Επιπλέον, παρά την κάποια βελτίωση των εξαγωγών, οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων αυξήθηκαν 62% την τελευταία 8ετία. Επιπλέον, τα προϊόντα υπεραξίας και συγκεκριµένα τα ΠΟΠ στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν µόλις το 1,3% της αξίας της παραγωγής, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ιταλία φθάνει το 33%.
Όπως παρατηρούν οι έγκριτοι συνάδελφοι Κώστας Καλίτσης και Παύλος Τσίµας στο K-Report, η επίλυση των προβληµάτων είναι πρωταρχικά θέµα πολιτικής και δευτερευόντως θέµα πόρων. Απόδειξη ότι, παρά τα τεράστια ευρωπαϊκά κονδύλια που έχουµε πάρει αφότου µπήκαµε στην (τότε) ΕΟΚ, ο αγροτικός τοµέας συρρικνώνεται και η εξάρτησή µας από εισαγωγές τροφίµων µεγαλώνει. Μόνο στα τελευταία 10 περίπου χρόνια, οι αγροτικές εκµεταλλεύσεις µειώθηκαν 26%, οι καλλιεργούµενες εκτάσεις 18%.
Στην ίδια ανάλυση επισηµαίνεται στο πλαίσιο της νέας ΚΑΠ 2023-2027, όπως κάθε κράτος έτσι κι εµείς, έπρεπε να πούµε τί σχεδιάζουµε, ποιους κλάδους/δράσεις επιθυµούµε να ενισχύσουµε, και αυτό να το αποτυπώσουµε σε ένα Στρατηγικό Σχέδιο. Αντί γι’ αυτό, το 2022 κατατέθηκε ένα Σχέδιο-ευχολόγιο µε κοινοτοπίες, χωρίς αλλαγές στο παραγωγικό µοντέλο, χωρίς να θίγει στρεβλώσεις και παθογένειες. Χωρίς έγνοια και σκέψη! Αυτό που δεν έγινε το 2022 πρέπει να γίνει τώρα. Να αποφασίσουµε τί είδους αγροτική οικονοµία θέλουµε.
Η εν λόγω ανάλυση των συναδέλφων καταλήγει ως εξής: Η νέα ΚΑΠ είναι προβληµατική, όχι επειδή είναι πράσινη, αλλά επειδή είναι άδικη. Καθ’ ηµάς, τα πράγµατα είναι χειρότερα. Γιατί, αντί να νοιαστούµε για ποιο σκοπό θα απορροφήσουµε ευρωπαϊκά κονδύλια, νοιαζόµαστε µόνο πόσα λεφτά και πόσο γρήγορα θα τα απορροφήσουµε -µε την ΚΑΠ, το ΕΣΠΑ, µε το ΤΑΑ κ.λπ.
Έτσι, ενώ µπαίνουν στη χώρα δισ. ευρώ ευρωπαϊκά κεφάλαια, τροφοδοτούν πελατειακούς µηχανισµούς και γίνονται ιδιωτικός πλούτος, αλλά αφήνουν αδιόρατο έως µηδενικό αναπτυξιακό αποτύπωµα. Αυτό πρέπει να τελειώσει.
Ολόκληρο το ρεποραζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
Κοινοποιήστε το:
Διαβάστε Επίσης
