Προεκλογικά και μετεκλογικά, ο Ν. Χριστοδουλίδης επιμένει σε δύο σημαντικές θέσεις. Να σπάσει το αδιέξοδο στο Κυπριακό, ώστε να επαναρχίσουν συνομιλίες «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana». Και να πετύχει «πρωταγωνιστικό» ή «ενισχυτικό» ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πρόβλημα με τον διορισμό ανώτατου αξιωματούχου. Οι προθέσεις του Κύπριου Προέδρου είναι θεμιτές και επαινετές. Όμως, ως ιστορικός και πολιτικός, γνωρίζει άριστα πως, ακόμα και οι καλύτερες και γνησιότερες των προθέσεων συντρίβονται στο αρράγιστο τείχος συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, αν δεν συνοδεύονται από ισχύ – στρατιωτική, οικονομική, ενότητα σκοπών και στόχων και, κυρίως, σύγκλιση συμφερόντων.
Ο Ν. Χριστοδουλίδης επιμένει να υποπίπτει στο ίδιο λάθος όπως και οι προκάτοχοί του. Πρώτον, θεωρεί ότι απέναντί του έχει έναν πολιτισμένο εχθρό, με τον οποίο μπορεί να συνεννοηθεί. Δεύτερον, διακηρύσσει ότι «ήδη είναι στο τραπέζι των συνομιλιών» υποτιμώντας αφελέστατα και αγνοώντας την τουρκική αρπαχτική πολιτική έναντι της Κύπρου και χωρίς να έχει κανένα εχέγγυο για έναρξη ή και ευτυχή κατάληξη πιθανών συνομιλιών. Τρίτον, με ποιες δυνατότητες – πολιτικές, διπλωματικές και στρατιωτικές – θέλει να πάει σε συνομιλίες; Ο Κύπριος Πρόεδρος ερωτάται: Μετά την επανεκλογή του σουλτάνου στην προεδρία της Τουρκίας, πιστεύει ότι υπάρχει πιθανότητα επανέναρξης συνομιλιών όπως τις διακηρύσσει; Αντί να συγχαίρει τον κατακτητή της Κύπρου (οποία δουλοπρέπεια και τουρκοφροσύνη!) δεν θα έπρεπε, ήδη, με ομάδες ειδικών και τουρκολόγων, να αναλύσει γιατί ο Ερντογάν επανεξελέγη Πρόεδρος;
Προπάντων, δεν θα έπρεπε ήδη να γίνει μια σε βάθος αποτίμηση των προεκτάσεων και στο Κυπριακό, της επικράτησης ενός σουλτάνου που πλέον θα είναι ασυγκράτητος και αδίστακτος έναντι πάντων και ειδικά της Ελλάδος και της Κύπρου; Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Ερντογάν δεν άφησε ούτε καθ’ υπόνοια οποιαδήποτε ένδειξη ότι, επανεκλεγόμενος, θα αλλάξει την εξωτερική πολιτική του και θα επιδείξει συναινετικές διαθέσεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό. Ούτε έχει αφήσει να νοηθεί ότι θα αμβλύνει την πολιτική του έναντι της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, είχε αλαζονικά διακηρύξει (10/5/2023): «Γνωρίζουμε ποιες είναι οι μαριονέτες μέσα στη χώρα και ποιος ο καραγκιοζοπαίχτης, αλλά θα τους χαλάσουμε το παιχνίδι και πάλι». Ως μαριονέτα εννοούσε τον ανθυποψήφιό του, Κιλιτσντάρογλου, και ως καραγκιοζοπαίχτες τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης συναντήθηκε με τον Γάλλο Πρόεδρο, Μακρόν, και τον Γερμανό Καγκελάριο, Σολτς. Επανέλαβε τη διακαή επιθυμία του για επανάληψη των συνομιλιών και ζήτησε την υποστήριξή τους στον διορισμό ανώτατου αξιωματούχου της ΕΕ, για να έχει «πρωταγωνιστικό» ή «ενισχυτικό» ρόλο σε πιθανές συνομιλίες. Πάλι, ο Κύπριος Πρόεδρος επιμένει να παραγνωρίζει δύο σημαντικά δεδομένα. Πρώτον, ο σουλτάνος είναι πλέον αδιαμφισβήτητος και αδιατάραχτος στο σεράι του. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έσπευσαν γονυπετείς να τον συγχαρούν για τη… νίκη του Πούτιν!! Ακριβώς αυτό: Η επανεκλογή του Ερντογάν είναι η μεγαλύτερη νίκη του Ρώσου Προέδρου! Ήταν ο πρώτος που έσπευσε να τον συγχαρεί επειδή η Τουρκία είναι ο ρωσικός Δούρειος Ίππος στο ΝΑΤΟ και στη Δύση.
Ούτε οι βιβλικές καταστροφές από τους σεισμούς, ούτε η κατάρρευση της οικονομίας, ούτε το αυταρχικό καθεστώς, ούτε οι διώξεις και οι συλλήψεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και αντιφρονούντων, ούτε ο ασφυκτικός έλεγχος των ΜΜΕ, ούτε η διαφθορά κατάφεραν να πείσουν το εκλογικό σώμα να καταψηφίσει τον σουλτάνο. Μετά την εκλογή του, ο Ερντογάν εδραιώνει τον ερντογανισμό ως μετακεμαλισμό, στηριγμένο στον ασύδοτο πλέον εθνικισμό, επενδυμένο με τον ισλαμισμό. Ο σουλτάνος έπαιξε άριστα και αποτελεσματικά το χαρτί του εθνικισμού για να στρέψει αλλού την προσοχή του εκλογικού σώματος από τα κρίσιμα προβλήματα και ειδικά της οικονομίας. Αυτός ο ασύδοτος στρατοκρατικός εθνικισμός στοχεύει τη Συρία, την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αρμενία. Ο Ερντογάν δεν αναμένεται να εγκαταλείψει τα εδάφη που έχει κατακτήσει στη Συρία, όπου και έχει εγκαθιδρύσει ένα οιονεί συριακό ψευδοκράτος (κατά το πρότυπο του κυπριακού κατοχικού μορφώματος).
Η Δύση αναμένει ότι θα εγκρίνει την ένταξη της Σουηδίας το ΝΑΤΟ. Δεν θα το πράξει αν δεν εισπράξει σοβαρά ανταλλάγματα και αυτά δαχτυλοδείχνουν και το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης εξήγγειλε την πρόθεσή του να ξεπαγώσει τα κεφάλαια της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και η ΕΕ να της δώσει και άλλα κίνητρα. Υπό την προϋπόθεση ότι η Άγκυρα θα συναινέσει σε επανέναρξη συνομιλιών, οι οποίες θα καταλήξουν σε λειτουργική και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό. Εδώ είναι το δεύτερο σημαντικό δεδομένο που ο Κύπριος Πρόεδρος φαίνεται να παραγνωρίζει: Σε ποια βάση θα διεξαχθούν πιθανές συνομιλίες; Ο Ν. Χριστοδουλίδης επιμένει στην αγγλοτουρκική διζωνική, την οποία η Τουρκία και οι κατοχικοί εγκάθετοί της έχουν απορρίψει επειδή, λένε, δεν οδήγησε σε λύση. Γι’ αυτό και απαιτούν λύση δύο χωριστών κρατών και αναγνώριση της κυριαρχικής ισότητας του ψευδοκράτους.
Ο Κύπριος Πρόεδρος υποστηρίζει ότι, μετά τις τουρκικές εκλογές, μπαίνουμε στη δεύτερη φάση. Δηλαδή; Μήπως αναμένει ότι ο Ερντογάν θα επιδείξει ηπιότερη στάση; Πού στηρίζει την όποια αισιοδοξία ή προσδοκία του; Οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, οι Γερμανοί δεν πρόκειται να τον πιέσουν επειδή, πρώτον, θεωρούν την Τουρκία πολύτιμο, έστω και δύσκολο και απρόβλεπτο, σύμμαχο. Δεύτερον, δεν θέλουν επ’ ουδενί να παραδεχτούν ότι η Τουρκία έφυγε από το Δυτικό μαντρί και βελάζει παθιασμένα στο ρωσικό. Τρίτον, έχουν τεράστια στρατηγικά, αμυντικά, οικονομικά και άλλα συμφέροντα, τα οποία αποτρέπουν ακόμα και την παραμικρή υπόδειξη προς τον σουλτάνο. Άλλωστε, η πολιτική ισχύς την οποία απέκτησε με την επανεκλογή του τον καθιστά αλαζονικό, υπερφίαλο και αδίστακτο, πλέον, στις συναλλαγές και σχέσεις του με τους Δυτικούς συμμάχους του.
Γιατί, συνεπώς, ο πανίσχυρος και ανθεκτικός Ερντογάν, που «θα πεθάνει με τους Τούρκους» για να κτίσει τον «αιώνα της Τουρκίας», θα συναινέσει είτε στο «σπάσιμο του αδιεξόδου» στο Κυπριακό είτε στην επίλυση της μόνης διαφοράς του με την Ελλάδα, όπως την προτάσσει η Αθήνα (οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας); Αθήνα και Λευκωσία να προσγειωθούν, διαφορετικά θα τις προσγειώσει ανώμαλα ο σουλτάνος. Ο «αιώνας της Τουρκίας» κτίζεται πάνω στη δύναμη των τουρκικών λογχών με προβολή της Τουρκίας όχι μόνο ως περιφερειακής αλλά και της ιμπεριαλιστικής φιλοδοξίας ως οιονεί παγκόσμιας δύναμης. Αυτός ο αλαζόνας και πανίσχυρος Ερντογάν δεν θα συναινέσει σε τίποτε λιγότερο παρά στην ικανοποίηση των επεκτατικών και ενεργειακών απαιτήσεών του. Σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Αθήνα και Λευκωσία προετοιμάζονται, ξέρουν πώς θα τον αντιμετωπίσουν;
Σημερινή
