Ένας συντάκτης γράφει για την ιεροσυλία της «τηγανητής» στο τυλιχτό
Είμαι σε ένα πολυσύχναστο σουβλατζίδικο πριν από λίγες μέρες και περιμένω στην ουρά με το χαρτάκι μου, λες και είμαι στο ΙΚΑ. Η υπομονή για αναμονή εξαντλείται όταν ακούω την μπροστινή μου να λέει: «Μία αλάδωτη με καλαμάκι κοτόπουλο, πατάτα, ντομάτα, σος, μαρούλι». Πόσα λάθη μπορεί να χωρέσει μία πρόταση; Πιο πολλά κι από την αγαπημένη αλλά συντακτικά λανθασμένη «ένα με απ’ όλα»…
Πόσα νεύρα μπορεί να σου προκαλέσει; Που στο κάτω –κάτω ρε κομπλεξικέ, δική σου είναι η παραγγελία; Εσύ θα το φας; Δεν λέω ότι δεν έχω φάει τυλιχτό (ή σουβλάκι ή πίτα) με σος, με μαρούλι, με τυροκαυτερή ή και με… φακόρυζο! Όλοι τις έχουμε κάνει και τις έχουμε φάει τις μαλακίες μας κατά καιρούς. Αυτό, αφενός δεν σημαίνει ότι πρέπει να φάμε και την τελευταία ευφάνταστη βλακεία που θα επινοήσουν να συνδυάσουν και να μας σερβίρουν -και αφετέρου δεν αναιρεί ότι αυτή η βλακεία εκτός από τη… γεύση (που έλεγε κι η διαφήμιση) αλλοιώνει και την ιστορία του παραδοσιακού αυθεντικού τυλιχτού!
Ψωμί με πατάτα; Όντως τώρα;
Ένα από τα αγαπημένα μου ανέκδοτα είναι αυτό που λέει:
-Ναι, γεια σας, ένα με απ’ όλα χωρίς πατάτα θα ήθελα!
-Α, χωρίς πατάτα δεν έχω, να σου βάλω χωρίς ντομάτα;
Είναι λες και μας έχουν βάλει ένα τσιπάκι στο μυαλό που λέει «φάε το σουβλάκι σου με πατάτα παιδί μου, κάνει καλό». Σαν τη γιαγιάκα μας που μας μπούκωνε το στόμα με ψωμιά, πατάτες, μακαρόνια μέχρι να μας πεταχτούν τα μάτια έξω…
Για μένα, η επιλογή αυτή, αποτελεί διατροφικό έγκλημα! Δεν το καταλαβαίνετε; Έγκλημα! Δεν είναι οι θερμίδες. Ποιος χέστηκε για τις θερμίδες όταν η όρεξη για σουβλάκι έχει γίνει ιδέα και η ιδέα εμμονή. Τις θερμίδες θα σκεφτούμε ή την απόλαυση; (Παρένθεση τώρα, αλλά αν είναι να φας ένα σουβλάκι «με αλάδωτη πίτα, καλαμάκι κοτόπουλο χωρίς πατάτα» μόνο και μόνο επειδή το είπε ο διαιτολόγος, άστο, καλύτερα φάε γιαούρτι σκέτο. Κλείνει η παρένθεση…)
Το αυθεντικό σουβλάκι τρώγεται χωρίς πατάτα. Τέλος! Μη μου βάζετε πατάτα κύριε, δεν θέλω! Δεν θα το φάω! Το πιτόγυρό μου το θέλω αυθεντικό! Να ξεχειλίζει από κρέας κι όχι από αυτό το μακρόστενο προκάτ πράγμα. Γιατί να ήταν και φρέσκο να πω ας πάει το παλιάμπελο…
Μα είμαστε με τα καλά μας μωρέ; Πίτα με πατάτα; Ψωμί με πατάτα; Αυτό δεν είναι απλά υδατάνθρακας. Το ευγενές… άμυλο είναι αυτό! Πώς καταλαβαίνεις τη γεύση του κρέατος ανάμεσα σε αυτή την… πατατοσαλάτα; Φτάνεις να τρως ένα, άντε δύο, και νιώθεις ότι έφαγες άνθρωπο. Δεν καταλαβαίνεις γεύση από γύρο, κεμπάπ, κοτόπουλο, οτιδήποτε αξίζει πραγματικά μέσα στο greek souvlaki σου. Έχεις ένα μπαστάρδεμα πέντε διαφορετικών υλικών με ένα μεταλλαγμένο αποτέλεσμα που μπορεί να είναι γευστικό, αλλά σίγουρα δεν είναι παραδοσιακό και όχι το ίδιο απολαυστικό.
Τα σωστά σουβλατζίδικα, που είναι περήφανα για το κρέας τους, δεν θα σου βάλουν πατάτα. Και δεν νομίζω ότι το κάνουν για την έξτρα χρέωση αν σου πω την αλήθεια, αλλά γιατί θέλουν να διαφημίσουν αυτό για το οποίο φημίζονται. Και στην τελική, θες τόσο πολύ να φας πατάτες ρε αδερφέ; Πάρε μια μερίδα για τη μέση! Να γίνει και πιο interactive το γεύμα με την παρέα…
,Φα’ το χωρίς πατάτα, μια φορά σε παρακαλώ και ίσως να δεις ότι δεν έχω και τόσο άδικο που ωρύομαι. Και κάνε και το άλλο. Αντί για δύο που θα έπαιρνες με πατάτα και διαφορετικό ενδεχομένως κρέας, πάρε τρία. Δεν ξέρω αν θα το αντέξει η τσέπη σου, αλλά το στομάχι σου σίγουρα θα το αντέξει. Και θα το χαρείς περισσότερο και δεν θα νιώσεις αυτό το φούσκωμα της πατάτας. Άσε που και από άποψη θερμίδων παίζει να βγαίνει και το ίδιο πάνω-κάτω…Μα ψωμί με πατάτα, μωρέ; Είμαστε καλά; Ας βάλουμε και μακαρόνια μέσα αν είναι.
Κοίτα κι ο αγαπημένος σου ο Άκης χωρίς πατάτα το φτιάχνει
Τι άλλο να βάλω;
Κι άντε να πω ότι η πατάτα έχει γίνει κακή συνήθεια που δεν μπορείς να κόψεις. Η άλλη κακή συνήθεια να παστώνουν το τυλιχτό με κάθε λογής αηδία πότε ξεκίνησε; Να βάλω σος γιαουρτιού, σος μπάρμπεκιου, sour cream ή thousand island; Είχες και στο χωριό σου thousand island… Ή τη βάζεις επειδή είσαι νησιώτης; Μιλάμε για σουβλάκι ρε παιδιά. Για το σουβλάκι που όταν το τρώω θέλω να ακούγομαι, να δείχνω και να αισθάνομαι καράβλαχος! Να τρέχουν τα τζατζίκια, να πέφτουν κάτω, να βρωμάω μετά (εξαιρείται το ραντεβού), να το τρώω και να λέω «α ρε αθάνατη ελληνική επαρχία!».
Φέτα βάζει ο ένας, τυροκαυτερή ο άλλος, χαλούμι ο παραδίπλα, το πήραμε το δύσμοιρο το παραδοσιακό σουβλακάκι, αυτό το ζωντανό μνημείο της ελληνικής ιστορικής κουζίνας και ασελγήσαμε πάνω του λες και το κάθε κρέας που περιλαμβάνει είναι πειραματόζωο.
Από πότε άρχισαν όλα αυτά; Από τότε που χάλασε η ποιότητα του κρέατος; Ίσως… Ναι, μπορεί να είναι ωραίο, κι εγώ έχω βάλει σος μουστάρδας, γιαούρτι, παντεσπάνι, αλλά αυτό το πράγμα σουβλάκι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Τουλάχιστον όπως ορίζει η ετυμολογία και όπως λέει ο μύθος!
Πώς τρώγεται το σουβλάκι; Ας είναι κι αλάδωτη η πίτα. Πάντως όχι έτσι. Αν πάτε σε σωστά σουβλατζίδικα, θα σας το σερβίρουν, σίγουρα χωρίς πατάτα, συνήθως με κρεμμύδι και ντομάτα. Ούτε καν τζατζίκι! Τώρα μιλάς σωστά! Αφού έχω ωραίο κρέας ρε φίλε, τι να τα κάνω τα μπαχάρια;
Καλά, για εσάς που το τρώτε «ορφανό», αν δεν είναι Μεγάλη Εβδομάδα, ασχολίαστο. Βιασμός της λογικής. Και της ιδέας που λέγεται σουβλάκι… Τι μιζέρια, τι κατάθλιψη, τι κακογουστιά… Ένα χωρίς κρέας, λέει. Ακούει ο ψήστης την παραγγελία και του ‘ρχεται να βάλει τα κλάματα. Το βλέπεις το «ορφανό» (όπως έλεγε η γιαγιά μου για κάτι κακόμοιρους) έτσι αδυνατισμένο, χωρίς κρέας και νιώθεις ότι τρως ασπόνδυλο. Άστο ρε παιδί μου, μην χαλάς την πιάτσα, φάε φαλάφελ καλύτερα…
Γιατί όχι;
Αν είναι πάντως να κάνουμε τέτοιες αλχημείες, γιατί δεν τις δοκιμάζουμε και σε άλλα παραδοσιακά φαγητά; Αρνί το Πάσχα; Να το κάνουμε αλά κρεμ. Μαγειρίτσα; Βάλε και λίγη thousand island να γλιστράει. Γαλοπούλα γεμιστή; Βάλε πατάτα! Τι να πω…
