Αναψηλαφώντας τις ενέργειες της Τουρκίας, αρχής γενομένης από τον προηγούμενο
Μάρτιο, κάποιος αδυνατεί να βρει κάτι σύννομο, κάτι που έστω και με
διασταλτική ερμηνεία να εδράζεται σε κανόνες διεθνούς δικαίου. Εξώθηση
μεταναστών να διαβούν τα σύνορα στον Έβρο κυρίως, αλλά και προώθησή τους με
επίσημες τουρκικές «διευκολύνσεις» στα ελληνικά νησιά, υπογραφή διμερών
συμφωνιών με την κυβέρνηση Σάρατζ, μια πολιτική οντότητα που δεν κατέχει ούτε
το 20% της καθημαγμένης από τον χρόνιο εμφύλιο πόλεμο, Λιβύης. Αλλά και
διαρκείς παρεμβάσεις στο εσωτερικό κυρίαρχων κρατών, από τη Κίνα, την Ινδία
έως και τη Σομαλία, υποδαύλιση και «υπόγεια» υποστήριξη των εντάσεων σε Συρία,
Ιράκ, Λιβύη, Καύκασο, με τη λίστα των προκλητικών όσο και παράνομων ενεργειών
της να μοιάζει ατελείωτη.
Βεβαίως, η κορωνίδα των προκλήσεων αποτελεί η τρίτη κατά σειρά μέσα σε
διάστημα τριών μηνών, αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Χώρας μας
από το ερευνητικό ORUC REIS και τη συνοδευτική αρμάδα του. Η οποία μάλιστα
λαμβάνει χώρα, όταν στις Βρυξέλλες υποτίθεται ότι πραγματοποιούνται διαδοχικές
συσκέψεις μεταξύ ομάδων εργασίας, με την πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ αλλά και της
γερμανικής προεδρίας της ΕΕ, για την εξεύρεση κοινού τόπου έναρξης
διερευνητικών επαφών μεταξύ των δύο πλευρών.
Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται σε αφόρητη πίεση τόσο στο εσωτερικό του, με
τους δείκτες της οικονομίας σε ελεύθερη πτώση και τη χώρα να βρίσκεται πιο
κοντά από ποτέ σε πρόγραμμα εποπτείας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όσο
και στο εξωτερικό, με τις καταγγελίες για την τουρκική προκλητικότητα από
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου, να πλαισιώνουν τις ήδη εκπεφρασμένες, από τις
δυτικές χώρες.
Καθώς το φάσμα της πολιτικής συντριβής του στις προσεχείς εκλογές είναι πλέον
ορατό, είναι βέβαιο ότι οι προεκλογικές εξαγγελίες του περί αύξησης της
επιρροής ή της επικράτειας της Τουρκίας με «Γαλάζιες Πατρίδες» δεν βρίσκουν
πλέον πρόσφορο έδαφος στον τουρκικό λαό – παρά μόνο ίσως στο ακροδεξιό και
φανατισμένο κοινό του στρατηγικού του εταίρου Μπαχτσελί- ούτε βεβαίως γεμίζουν
τις αδειανές τσέπες των Τούρκων πολιτών που αγκομαχούν υπό το βάρος της
ύφεσης, η οποία συρρικνώνει διαρκώς την αγοραστική τους δύναμη. Όταν
καταλαγιάσει ο κονιορτός από τις συνομωσιολογικές θεωρίες περί δήθεν
εξαφάνισης και εξανδραποδισμού του τουρκικού έθνους, αυτό που θα μείνει είναι
η ζοφερή αλήθεια.
Ποια αλήθεια; Αυτή της μανιώδους εξάρτησης του Προέδρου Ερντογάν από την
πολιτική εξουσία, στο βωμό της οποίας δεν διστάζει να συμπαρασύρει όλο τον
τουρκικό λαό σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας, το οποίο έχει οδηγήσει στη διεθνή
απομόνωση της χώρας, στην πρόκληση γενικευμένης δυσαρέσκειας στο εξωτερικό,
κυρίως λόγω των ενεργών μετώπων που έχει ανοίξει σε όλη την γεωπολιτική
«γειτονιά» αλλά και το οποίο και οδηγεί τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην
ανέχεια.
Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι το πολιτικό του κεφάλαιο στερεύει μέρα με τη
μέρα και η τάση αυτή επιτείνεται όσο δεν καταγάγει κάποια απτή νίκη. Ακόμα και
το αποτέλεσμα των εκλογών στα Κατεχόμενα ήταν εξαιρετικά αμφίβολο, παρά την
λαοπρόβλητη και προκλητική προπαγάνδα του ανοίγματος των Βαρωσίων, με τους
φιλοκυβερνητικούς στρατηγιστές ν’ απευθύνουν έκκληση στον Ερντογάν να μην
επιτρέψει να «ξεγλυστρίσει» η κατεχόμενη Κύπρος από την αγκαλιά της Τουρκίας,
μ’ ένα δυσμενές για τον εκλεκτό του Τούρκου Προέδρου Τατάρ εκλογικό αποτέλεσμα
το οποίο τελικά δεν ήρθε. Το χρονικό παράθυρο που του δίνει η αμερικανική
απραξία λόγω των επικείμενων προεδρικών εκλογών δεν θα διαρκέσει για πολύ,
ούτε βεβαίως οι χλιαρές μέχρι στιγμής αντιδράσεις της ΕΕ στα τουρκικά τερτίπια
στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες θα επανεξεταστούν στη Σύνοδο Κορυφής του
Δεκεμβρίου.
Η νίκη όμως την οποία επιζητά διακαώς ο Τούρκος Πρόεδρος δεν έρχεται, παρά το
ότι έχει ξεδιπλώσει μια τεράστια ατζέντα θεμάτων στην οποία εσχάτως προστέθηκε
και ο αυθαίρετος, προκλητικός όσο και παράνομος τουρκικός «διαμοιρασμός» του
Αιγαίου σε επιχειρήσεις έρευνας-διάσωσης, οριοθετώντας την περιοχή από τον 25ο
μεσημβρινό και ανατολικά ως περιοχή τουρκικής ευθύνης, ενισχύοντας παράλληλα
την στρεβλή επιχειρηματολογία του και δημοσιεύοντας τους απαραίτητους
«τροποποιημένους» χάρτες, στους οποίος έχει εντάξει επιπλέον την περιοχή
μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Η δε δικαιολογία για αυτή τους την κίνηση μάλλον
παραπέμπει σε μια θλιβερή φαρσοκωμωδία, καθώς οι Τούρκοι και συγκεκριμένα ο
εκπρόσωπος τύπου του τουρκικού ΥΠΕΞ Ακσόϊ, επικαλείται τη δήθεν μέχρι τώρα
«αδυναμία» του ελληνικού κράτους να αποσοβήσει τα θαλάσσια ατυχήματα που κατά
καιρούς έχουν συμβεί με πρόσφυγες και μετανάστες στις ελληνικές θάλασσες.
Από την άλλη, με τις διαδοχικές NAVTEX που εκδίδει το τουρκικό πολεμικό
ναυτικό (και εν μέσω εθνικών επετείων, ψέγοντας κατά τ’ άλλα την ελληνική
πλευρά ότι το κάνει) καταστρατηγεί στην πράξη τα από κοινού συμφωνηθέντα για
αποκλιμάκωση και οικοδόμηση εμπιστοσύνης, αποδεικνύοντας ότι η γείτονα έχει
«αλλεργία» με την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη συμμόρφωσή με τις επιταγές του
διεθνούς δικαίου.
Πολλοί διεθνείς αναλυτές δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι ο Ερντογάν,
έχοντας ανοίξει τόσα στρατιωτικά μέτωπα στην περιοχή, έχει φτάσει την τουρκική
οικονομία στο όριο αντοχής της και ένα ατύχημα, που με δεδομένη την έκταση της
προκλητικότητας της γείτονος δεν είναι διόλου απίθανο, θα οδηγήσει την
τουρκική οικονομία και κοινωνία σε αλυσιδωτές αντιδράσεις με ανυπολόγιστες
συνέπειες.
Ας το αντιληφθεί όσο είναι καιρός ο λαοπλάνος Τούρκος ηγέτης και οι
αιθεροβάμονες ακροδεξιοί χειροκροτητές του, γατί θα έρθει η στιγμή που
δηλώσεις σαν αυτές που πρόσφατα απηύθυνε ο Πρόεδρος Ερντογάν του τύπου «Κάντε
υπομονή, μαχόμαστε μόνοι μας, αλλά σύντομα θα απολαύσουμε τους καρπούς που
σπείραμε» δεν θα σαγηνεύουν κανέναν. Γιατί το μόνο που σπέρνει ο Ερντογάν
είναι «ανέμους»…. και αυτό που θα θερίσει δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο
από «θύελλες».
