«Χάντρες και καθρεφτάκια…το καταστατικό συνέδριο για την ένταξη των συμβασιούχων στη δύναμη των σωματείων και της ΠΟΕ ΟΤΑ, παρότι ψηφίστηκε ομόφωνα από το 49ο ενδιάμεσο συνέδριο! Φτάνει πια ο εμπαιγμός!»
Τα παραπάνω σχολιάζει σε ανακοίνωσή της η ΜΕΤΑ-ΟΤΑ σχετικά με την τροποποίηση καταστατικού και τη συζήτηση που μεταφέρεται από συνέδριο σε συνέδριο.
Ειδικότερα, η ΜΕΤΑ-ΟΤΑ , αναφέρει:
Από συνέδριο σε συνέδριο μεταφέρεται η συζήτηση για την τροποποίηση του καταστατικού, προκειμένου να μπορέσουν να ενταχθούν οι συνάδελφοι που εργάζονται με συμβάσεις, στη δύναμη των πρωτοβάθμιων σωματείων των Δήμων και της ΠΟΕ ΟΤΑ.
Οι συζητήσεις παραπέμπουν στον πύργο της Βαβέλ, με τις παρατάξεις να συμφωνούν διαφωνώντας και με διαχρονικά θύματα τους συμβασιούχους συναδέλφους, τους οποίους στηρίζουν στα λόγια, ενώ στην ουσία τους θέτουν στο περιθώριο, συνδικαλιστικά.
Η ηγεσία χρησιμοποιεί ως άλλοθι την «ασυνεννοησία», για να μην υλοποιεί την ομόφωνη απόφαση του 49ου ενδιάμεσου συνεδρίου, να πραγματοποιήσει καταστατικό συνέδριο μέχρι τον Ιούνιο του 2024.Θύματα είναι όλοι οι εργαζόμενοι, αφού, η πλειοψηφία των συμβασιούχων, δεν αμείβονται με τις ΣΣΕ και χρησιμοποιούνται για να παραμένουν καθηλωμένες οι αμοιβές όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα της σχέσης εργασίας τους.
Στο «ίδιο έργο θεατές» όμως, βρεθήκαμε και το 2016. Αλλά και το 2015 στο 43ο συνέδριο, ενώ είχε διαπαραταξιακά συμφωνηθεί να γίνει καταστατικό την πρώτη μέρα, η συμφωνία αθετήθηκε με μικροπαραταξιακούς τακτικισμούς των ΣΥΝ.ΑΝ και ΔΑΚΕ.
Ευθύνη όμως έχει και η ΔΑΣ, η οποία το 2019 στο 47ο ενδιάμεσο συνέδριο κράτησε αδιάλλακτη στάση (του «όλα ή τίποτα») την τελευταία στιγμή, αθετώντας προηγούμενη συμφωνία της για τροποποίηση του καταστατικού, που θα αποτελούσε μια αρχή. Κι αυτό συνέβη, γιατί θέλει να εμφανίζεται ως ο μοναδικός υπερασπιστής των συμβασιούχων, μέσω του διασπαστικού Συνδικάτου ΟΤΑ.
Το άνοιγμα του καταστατικού και η ένταξη των συμβασιούχων, έχει ποιοτική σημασία και όχι μόνο ποσοτική. Χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι θα ενταχθούν στη δύναμη της ΠΟΕ-ΟΤΑ, γεγονός σημαντικό για τον μαζικό και ενωτικό χαρακτήρα των αγώνων για τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Για να υπάρξει οποιαδήποτε τροποποίηση στο καταστατικό χρειάζεται η πλειοψηφία (75% των συνέδρων) να προβεί σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Όμως, διαχρονικά και υποκριτικά, από διαφορετικές αφετηρίες, οι ίδιοι καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Σήμερα, η ηγεσία της ομοσπονδίας αναλώνεται σε επικοινωνιακού τύπου «παρεμβάσεις» με (σχεδόν μοναδική) σημαία την κατάργηση της διάταξης Βορίδη, η οποία αφορά μόνο τους συναδέλφους που διεκδικούν την μετατροπή των συμβάσεων τους, από ορισμένου χρόνου σε αορίστου, μέσω της δικαστικής οδού, οι οποίοι στην πλειονότητά τους έχουν κατακτήσει την συναίνεση των διοικήσεων των δήμων στους οποίους εργάζονται.
Αγώνας για μόνιμη και σταθερή εργασία δεν είναι τα εγκώμια συνδικαλιστικών στελεχών για τα στελέχη της εκάστοτε διοίκησης για τη δήθεν στήριξή τους στους εργαζόμενους και οι φωτογραφήσεις μαζί τους, στις εισόδους των δικαστικών μεγάρων, ούτε οι πανηγυρισμοί για την παράταση των ασφαλιστικών μέτρων.
Η δικαστική οδός είναι αυτή που επιλέγουν οι εργαζόμενοι, επειδή η σημερινή ηγεσία της Ομοσπονδίας δεν είναι ικανή να διεκδικήσει την μετατροπή όλων των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, τη στελέχωση των υπηρεσιών με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, τις μόνιμες προσλήψεις μέσω ασεπ με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες. Διότι δεν υπάρχει σχεδιασμός και συνέπεια απέναντι στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.
Η θέση του ΜΕΤΑ ΟΤΑ είναι η εγγραφή όλων των εργαζόμενων των ΟΤΑ, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας και τον φορέα απασχόλησης, στη δύναμη των τοπικών σωματείων και της ΠΟΕ ΟΤΑ, με στόχο την ενοποίηση του κλάδου και την ενιαιοποίηση των διεκδικήσεων, με την άσκηση όλων των δικαιωμάτων, του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, έπειτα από 2 μήνες εργασίας, όπως προβλέπεται και από τον ν.1264/1982.
