Είπες Κύριε με χαρά και ανυπομονησία: ‘ Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης πάντας ελκύσω προς εμαυτόν’( Ιω.ιβ΄,32), δηλαδή ‘Αν υψωθώ διά του Σταυρού από τη γη θα αποσπάσω απ΄τη δουλεία του διαβόλου και θα ελκύσω πάνω μου όλους τους ανθρώπους’.
Έτσι μαγνήτισες και μένα Χριστέ μου, μια Μεγάλη Πέμπτη κι από τότε ζω για να είμαι μαζί Σου, κάτω από το Σταυρό και να Σε βλέπω, Εσένα που είσαι η Εσταυρωμένη Αγάπη. Κάθε χρόνο προσεύχομαι να ελκύεις όλο και πιο πολλούς για να μην πηγαίνει χαμένη η θυσία Σου και η Αγάπη Σου!
Φέτος Κύριε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά προσεύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά να υψωθείς και να μας κάνεις να μάθουμε από τη σιωπή Σου, την πιο εύλαλη σιωπή όλων των εποχών, να μάθουμε επιτέλους να σιωπούμε κι εμείς και να Σε ακούσουμε!
Τόσα λόγια πια δεν κουραστήκαμε; Όλα τα ξέρουμε, όλοι γίναμε θεολόγοι μιας θεολογίας χωρίς Θεό! Σκέτα λόγια δηλαδή… Κουράστηκα να μιλάω και να ακούω χριστιανούς να διαφωνούν για όλα χωρίς καν να Σε υπολογίζουν.
Τότε Κύριε σχεδόν όλοι οι δικοί Σου Σε απαρνήθηκαν κι έμεινες μόνος. Τώρα ακόμα χειρότερα, τοπικά είναι κοντά Σου και νομίζουν ότι Σε λατρεύουν αλλά στην ουσία είναι μίλια μακριά Σου, χωρίς καρδιά, χωρίς πνεύμα, χωρίς βάθος, χωρίς αλήθεια.
Το μόνο που τους θυμίζει ότι είναι χριστιανοί είναι πως όταν τσακώνονται χρησιμοποιούν το Όνομα Σου!
Αλλά μην τα παρατάς Χριστέ μου, μακροθύμησε κι άλλο! Μακροθύμησε και μαγνήτισε αυτούς που ραπίζονται όπως κι Εσύ ραπίστηκες απ’ τους Ρωμαίους. Εμείς ραπιζόμαστε από τα πάθη μας κι απ’ το φρόνημα του κόσμου.
Έλκυσε Κύριε πάνω Σου αυτούς που δέχονται ειρωνείες και φτυσιές όπως κι Εσύ, δώσε τη δύναμη του Σταυρού Σου σ’ αυτούς που Σε αγαπούν. Εσύ, ο Θεός μας γι’ αυτούς σταυρώθηκες, τους ασήμαντους ανθρώπους, τους μικρούς, που οι επιθυμίες τους όχι μόνο είναι ασήμαντες για τους ‘ένδοξους της γης’ αλλά χλευάζονται κιόλας.
Μείνε εκεί Κύριε, στο Σταυρό Σου και ίσως να κάνεις το θαύμα Σου και σταματήσουμε να είμαστε Φαρισαίοι.
Ίσως φιλοτιμηθούμε, βλέποντας Σε δαρμένο, φτυσμένο, σταυρωμένο, ανήμπορο, λοιδορούμενο αλλά γεμάτο αγάπη για μας που Σε σταυρώσαμε, αγάπη και αμνησικακία, ίσως τελευταία στιγμή μοιάσουμε στο ληστή και ομολογήσουμε ότι εμείς φταίμε και δίκαια τιμωρούμαστε.
Εσύ όμως είσαι ο μόνος που δε φταίει! Σ’εμάς αξίζουν τα ραπίσματα και οι φτυσιές και όλα τα υπόλοιπα…
Και όπως Εσύ, ο Αμνός του Θεού υπέμεινες για την Αγάπη προς τον Πατέρα Σου και προς εμάς τα πάντα έτσι κι εμείς πρέπει με χαρά και με τιμή να υπομένουμε για χάρη Σου τα πάντα! Κάθε χρόνο Κύριε καθρεφτίζομαι πάνω στο Σταυρό Σου και βλέπω τα χάλια μου. Απ’ τη μια η Δόξα Σου και από την άλλη η ντροπή μου.
Μέσα από τα μάτια Σου όμως βλέπω ότι είμαι ένα μικρό παιδάκι που ειδικά φέτος είμαι μέσα στις λάσπες και τη βρωμιά. Όπως και να είμαι όμως Χριστέ μου, είμαι πάντα δικός Σου και προσπαθώ … γιατί θέλω να Σ’ αγαπώ!
Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ και όλοι μας να ζούμε για Σένα, να μη ζούμε χωρίς Εσένα και να ζούμε από Σένα! Μακροθύμησε Κύριε μήπως έρθει η ώρα και της δικής μας Ανάστασης!
(Κ.Δ.Κ)
