Καλό κατευόδιο, Χρήστο.
Από σήμερα σε αγκαλιάζει το χώμα της πατρογονικής σου γης.
Έχεις αφήσει πίσω σου άλλη μία πατρίδα….. Εκείνη για την οποία πολέμησες. Γενναία, όπως όλοι σας. Και σεμνά, με τα χείλη σφιγμένα για την αδικία.
Και τότε και τώρα.
Αναφέρομαι στον Χρήστο Ρούβαλη. Καταδρομέα και δάσκαλο. Τον δάσκαλο Καταδρομέα.
Και έναν άνθρωπο που όχι μόνο βίωσε, αλλά συνέχισε τον αγώνα.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου “Κομάντος74”.
Τότε ξεκίνησε ένας δεύτερος αγώνας. Τα όπλα είχαν σιγάσει, αλλά τα λόγια ήταν χειρότερα από σφαίρες….
Αντιμετώπισε με ήθος και μαχητικότητα την αναλγησία του πολιτικού συστήματος, που ξόρκιζε με λύσσα τη συμμετοχή των παλικαριών αυτών στον πόλεμο στην Κύπρο.
Και κατάπτυστα ανέφεραν – επίσημα χείλη τότε – “στείλαμε κανά δυο αεροσκάφη” στην Κύπρο, μετά το “η Κύπρος κείται μακράν”.
Ο Χρήστος όμως γνώρισε την απόσταση… Την είχε διανύσει… Μέσα σε ένα Νοράτλας βαλλόμενο από φίλια πυρά…..
Προσπάθησε να καταστήσει κοινωνούς την ελληνική κοινωνία, που λίγα γνώριζε και κοινοποίησε τα γεγονότα. Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν, άλλοι έκαναν πως ενδιαφέρθηκαν….
Κυνήγησε μία δικαίωση και από τις δύο Πατρίδες. Η μία ενέργεια σκόνταφτε στην άλλη…
Άφησε πίσω του ένα Μνημείο, που λίγοι θυμούνται πόσο αγωνίστηκε για να ολοκληρωθεί.
Κι όταν έφθασε η στιγμή της συνταξιοδότησης, του “ζήτησαν να εξαγοράσει τα χρόνια του στρατού”.
Σε αυτόν τον Ήρωα… όπως και σε άλλους συμπολεμιστές του.
Οι αγώνες αυτοί είχαν διάχυτο το χαρακτηριστικό του: το ΗΘΟΣ.
Μέχρι την τελευταία του στιγμή, θυμόταν τους συμπολεμιστές του και τους έραινε με τις ωδές του, το γραπτό του έργο.
Χρήστο, ο συμπολεμιστής σου, Χρήστος Γαϊδατζής, που μοιραζόσασταν στιγμές στο διοικητήριο της μοίρας, είπε “πόνος…πόνος…φεύγουμε…ο Χρήστος θα πάει στο γιο του και στους άλλους δικούς μας….
χάσαμε ένα λιοντάρι… έναν μπροστάρη…. φεύγουμε….” και γύρισε στη σιωπή του και το βουβό πόνο.
Αμίλητοι είναι και οι υπόλοιποι… Ο Ανδρέας, ο Γιώργος, ο Μανούσος, ο Ηλίας…..
Χρήστο, εγώ θα ήθελα να πω, πως θα αναγνώριζα το γραφικό σου χαρακτήρα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα γράμματα… Εκτός από το κάλλος, ήταν και η δική σου γραφή, στην ΕΔΕ (ως γραφέας του 1ουΕΓ της μοίρας)
που διατάχθηκε να διενεργήσει ο αείμνηστος Υποδιοικητής της Μοίρας, Άγγελος ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ, αναφορικά με τις ευθύνες για τη μη έγκαιρη ειδοποίηση για την άφιξη της μοίρας
και την πτώση του μοιραίου Νοράτλας, και που “μπήκε σε κάποιο συρτάρι”.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα γιατί σε έλεγαν δάσκαλο. Για τα παιδιά σου ήσουν δάσκαλος και πατέρας. Για μένα υπήρξες ένα υπόδειγμα αγωνιστή που ανάβλυζε λεβεντια και ήθος…
Νιώθω ευλογημένη που σε γνώρισα, νιώθω τιμημένη για την εμπιστοσύνη και τις συζητήσεις μας.
Με τη σημαία που σου χάρησαν οι απόγονοι Καταδρομείς, ένα βράδυ του Ιούλη, που ανάβαμε κεριά, σε κάποιο μέρος της Αθήνας, στη μνήμη των αδικοχαμένων συμπολεμιστών σου, Ξεκίνα την ανάβασή σου στο φώς,
εκεί που σε περιμένουν…
Καλή Αντάμωση…..
Κλαίρη Αγγ. Αβραμίδη.
