«Έχει μέλλον η Ελλάς»; Νικήτας Χιωτίνης

Γράφει ο 

Νικήτας Χιωτίνης

Έχει μέλλον η Ελλάς;   Τα δεδομένα που υπάρχουν είναι άκρως ανησυχητικά:

1. Η Ελλάς έχει  τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, τόσο σε σχέση με τις γειτονικές μας χώρες, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, το 1928, η Ελλάς είχε πληθυσμό 6,3 εκ. και η Τουρκία 13,6 εκ. , δηλαδή η σχέση ήταν περίπου ½. Σήμερα η Τουρκία έχει 70 εκ. και η Ελλάς λιγότερο από το 1/7, το 2050 η Τουρκία θα έχει περίπου 100 εκ. και η Ελλάς, στην καλλίτερη των περιπτώσεων, το 1/10.
2. Ας επισημάνουμε και το επίσης κρίσιμο δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, προς την οποίαν ομνύουμε πίστη.   Η Ευρώπη έχει σήμερα περίπου 740εκ. και αυτό με  «πολυπολιτισμική» σύνθεση, η Ινδία και η Κίνα από 1,5 δις. Ο μέσος όρος ηλικίας ολοένα και αυξάνεται και ολοένα και περισσότερο κατακλύζεται από οικονομικούς μετανάστες, που ήδη έχουν αλλοιώσει την πολιτισμική της φυσιογνωμία.  Έτσι,  η Αγγλία έχει σήμερα πρωθυπουργό Ινδικής καταγωγής και το Λονδίνο δήμαρχο Πακιστανικής καταγωγής.
3. Η οικονομία της Ελλάδος πάει από το κακό στο χειρότερο. Το δημόσιο χρέος της ολοένα και αυξάνεται. Αν διαπιστώνουμε ελαφρά μείωση του ποσοστού του χρέους της ως προς το ΑΕΠ της χώρας,  αυτό  κυρίως  οφείλεται στην πώληση των πλουτοπαραγωγικών περιουσιακών της στοιχείων και στα κέρδη που αποκομίζουν οι ξένοι αγοραστές τους. Το χειρότερο είναι πως έχει υποβαθμιστεί, για να μη πούμε διαλυθεί,  ο  παραγωγικός της ιστός. Αυτό έχει επίπτωση στα φορολογικά έσοδα, στους μειωμένους μισθούς, στο σχεδόν ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας  και στην αυξανόμενη ακρίβεια των πάντων,  σε σχέση με τα έσοδα των πολιτών.
4. Η οικονομία των πλουσίων κρατών της Δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, επίσης υποβαθμίζεται, δίνοντας την παγκόσμια ηγεμονία στην Ανατολή.   Το 2030 η πλουσιότερη χώρα θα είναι η Κίνα και μετά η Ινδία. Θα ακολουθούν οι ΗΠΑ, αλλά στη συνέχεια  Ινδονησία, Τουρκία, Βραζιλία, Αίγυπτος, Ρωσία, Ιαπωνία και μετά η Γερμανία. Σημειωτέον πως το 1990 πρώτες ήσαν οι ΗΠΑ και ακολουθούσαν Ιαπωνία, Γερμανία, Ιταλία, Κίνα, Γαλλία, με 9^η την Ινδία.
5. Στην αντιπαλότητά μας με την Τουρκία,  παρατάσσουμε αγορασμένα πανάκριβα οπλικά συστήματα, εις βάρος της ανάπτυξης της οικονομίας μας και της ευημερίας των πολιτών, ενώ η Τουρκία το 80% του στρατιωτικού της οπλισμού το παράγει η ίδια, στις δικές της βιομηχανίες, κάνει και σχετικές εξαγωγές, ήδη άνω των 4,5 δις. Η Ελλάς έχει διαλύσει την όποια πολεμική βιομηχανία είχε στο παρελθόν και δεν φαίνεται πιθανό να μπορέσει να ανταγωνιστεί σε αυτό την γείτονα χώρα.
6. Στην Ελλάδα απεμπολείται σταδιακώς και συστηματικώς, η γλώσσα της και η κουλτούρα της. Μετά τη γενιά του -30 και τη γενιά του -60, «μηδέν εις το πηλίκιον»,  όπως είχε πεί πρώην πρωθυπουργός. Ακολουθούμε κατά πόδας την «κουλτούρα ακύρωσης» της Δύσεως, ενώ η Ελληνική γλώσσα αντικαθίσταται σταδιακώς από την Αγγλική. Το όνειρο πρώην υπουργού Παιδείας, να κηρυχτεί η Αγγλική δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους, γίνεται  πραγματικότητα.
7. Εσχάτως,  ακούγεται πως Τούρκοι κεφαλαιούχοι θα αγοράσουν, εκτός των άλλων και Ελληνικά ΜΜΕ. Η αναπτυσσόμενη  τουρκική αστική τάξη, μοιραίως θα επεκταθεί και στη χώρα  μας.  Αλλά και αν αυτό δεν γίνει τώρα, θα γίνει συντόμως. Ομοίως κινδυνεύει και η Κύπρος.

Ας δούμε  τι κάνουμε εμείς, ως κράτος,  για τα παραπάνω:

1. Ενταχθήκαμε θριαμβευτικώς στο ευρώ, που εξακολουθούμε να θεωρούμε ταμπού. Αντιμετωπίζουμε έτσι, με κοινό νόμισμα,  κράτη με μεγαλύτερη παραγωγή και άρα δυνατότητα διάθεσης προϊόντων σε φθηνότερη τιμή. Μη έχοντας τη δυνατότητα να προστατεύσουμε την εγχώρια παραγωγή, με δασμούς στα ξένα προϊόντα και ίσως έντεχνη υποτίμηση ενός αποκλειστικά δικού μας νομίσματος,   για να αυξήσουμε  τις εξαγωγές και την εγχώρια εργασία, αγοράζουμε εισαγόμενα προϊόντα, βοηθώντας τις οικονομίες άλλων κρατών και βυθίζοντας τη δική μας.
2. Αυξάνουμε τη φορολογία, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί το δημόσιο να καλύψει βασικές ανάγκες της κοινωνίας. Η παραμονή των παραγωγικών Ελλήνων στην Ελλάδα, τείνει να  καταστεί …..ασύμφορος γι’ αυτούς.
3. Διαθέταμε πάμπολλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σε γή και σε θάλασσα. Αντί να γίνονται όμως δημόσιες επενδύσεις προς αξιοποίησή τους, τις έχουμε πουλήσει προς άλλα κράτη και ξένa funds,  προς άντληση πρόσκαιρων οικονομικών ωφελημάτων.  Αντί να αντλήσουμε πλούτο από τα λιμάνια μας και τα αεροδρόμιά μας, για να ανταποκριθούμε στο δημόσιο χρέος, τα πουλήσαμε για να ικανοποιήσουμε πρόσκαιρα κάποιο μέρος του. Αποδείξαμε έτσι την ανεπάρκεια των πολιτικών διαχειριστών μας, που περιλάμβαναν και  εξ επαγγέλματος οικονομολόγους καθηγητές.
4. Η αγορά πανάκριβου πολεμικού εξοπλισμού, για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, είναι παράλογο να πληρώνεται μόνο από εμάς. Η Ευρώπη θα απειληθεί  σοβαρά, αν η Τουρκία επεκταθεί στο Αιγαίο, δεν μπορεί μόνο η χώρα να πληρώνει για την άμυνά της. Εξ άλλου, πληρώνοντας μόνο εμείς αυτές τις πανάκριβες δαπάνες, είναι σα να προσπαθούμε να γεμίσουμε με νερό ένα τρύπιο βαρέλι.  Τα δεδομένα είναι αμείλικτα. Δεν είναι μόνο η ραγδαίως αναπτυσσόμενη πολεμική βιομηχανία της γείτονος, είναι και η στρατηγική των ΗΠΑ να διατηρήσουν ως σύμμαχο την Τουρκία, που έχουν καταστήσει μάταιες τις   οικονομικές μας θυσίες.  Ο Ερντογαν κινείται επιτηδείως  σε πολλά επίπεδα, εμείς προσπαθούμε να δείξουμε πως είμαστε οι άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως πιστοί στις ΗΠΑ, οι δε ΗΠΑ φαίνεται να αρκούνται στην αιματηρή από εμάς, ενίσχυση του ΝΑΤΟ.
5. Η αναζήτηση ανάκαμψης της οικονομίας μας από ξένες επενδύσεις, είναι μία χίμαιρα, δεδομένης της υψηλής φορολογίας στη χώρα μας και του ασταθούς πολιτικού περιβάλλοντος. Ασταθές πολιτικό περιβάλλον  σημαίνει πολιτική κατευθυνόμενη από γνωστά και άγνωστα οικονομικά συμφέροντα, κατά το δοκούν τους και αδυναμία μας να χαράξουμε  ξεκάθαρη οικονομική εθνική πολιτική. Εκτός βέβαια και αν στοχεύουμε στον αφελληνισμό της οικονομίας μας και της χώρας όλης και στην ιδιωτικοποίηση της πολιτικής.   
6. Η πολιτική της χώρας μας περιορίζεται στο να κάνει αυτά που της επιβάλλει η Ευρώπη, η δε Ευρώπη κάνει ακριβώς αυτά που της επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Έτσι, ακολουθούμε τη βούληση των ΗΠΑ, που εντέχνως και βιαίως μετέτρεψαν τη Ρωσσία από χώρα ενταγμένη στη Ευρώπη, σε χώρα εχθρό της. Οι ΗΠΑ εξώθησαν τη Ρωσσία να εισβάλλει στην Ουκρανία, περισσότερο απ’ ότι η δική μας χούντα εξώθησε την Τουρκία να εισβάλλει στη Κύπρο. Η Ευρώπη δεν έκανε τίποτα για την  Κύπρο, κάνει τα πάντα και ζημιώνει σοβαρά την ίδια την οικονομία της, για την Ουκρανία. Εμείς ακολουθούμε πιστά, θεωρώντας πως βρισκόμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» (η Κύπρος, που «κείται μακράν», φαίνεται πως ήταν η λάθος πλευρά και για την Ευρώπη και για μας)
7. Το αποτέλεσμα της πολεμικής ενίσχυσης της Ουκρανίας -για να σκοτωθούν οι νέοι της, μαζί με πλήθος αμάχων, σε ένα «πόλεμο δι’ αντιπροσώπου» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσσίας- είναι να χάσει η Ευρώπη ένα πανίσχυρο εταίρο   και να περιέλθει  σε οικονομική κρίση, ιδιαιτέρως με το ζήτημα της ενέργειας που δημιούργησε. Αλλά, ακόμα χειρότερα,  η Ευρώπη κατάφερε να στρέψει τη Ρωσσία προς Ανατολάς, στους κόλπους μιας πανίσχυρης οικονομικής και στρατιωτικής  συμμαχίας, ενώπιον της οποίας οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα ωχριούν.
8. Με τα σημερινά παγκόσμια δεδομένα, είναι προφανές πως η Ελλάς δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της. Θα εξαφανιστεί, στην κυριολεξία. Αν θέλει να εξακολουθεί να υπάρχει ως κρατική οντότητα, οφείλει να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο συμμαχικό και συνεργατικό σχηματισμό. Θα μπορούσε αυτός ο σχηματισμός να ήταν η Ευρώπη. Μπορεί όμως η Ευρώπη να ενωθεί πραγματικά, σε ένα ομόσπονδο σχήμα, δεδομένου του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών της ;   

Αν η Ευρώπη πράγματι ενωθεί  και αν αυτό το κάνει ανεξαρτήτως των ΗΠΑ,  που  έχουν καθαρά δικά τους συμφέροντα, ας στραφούμε προς αυτήν. Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης έχει συγγράψει εύστοχη μελέτη-πρόταση, προς «Μία νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα-Στα πλαίσια της βαθμιαίας ανεξαρτητοποίησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ» (εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ). Δεν υπάρχει άλλη λύση για να μπορέσει η Ευρώπη -και η Ελλάς- να εξακολουθήσουν να υπάρχουν, ως πολιτικές και οικονομικές οντότητες.

Αν όμως η Ευρώπη εξακολουθεί να πολιτεύεται όπως τώρα, ως υπάκουη στις αμερικανικές εντολές και στα αμερικανικά συμφέροντα, επιπλέον δε, διασπασμένη σε κράτη εντόνως ανταγωνιστικά μεταξύ τους,  είναι προφανές πως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας. Τούτο μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα: οικονομικά, αμυντικά, πολιτισμικά. Συμπεριλαμβανομένου δηλαδή της ανάδειξης μας ως φορέως πολιτισμικής πρότασης οικουμενικής εμβέλειας, αρνούμενοι να ακολουθήσουμε την «κουλτούρα ακύρωσης» που σαρώνει σήμερα την Ευρώπη.   Ειδάλλως εξαφανιζόμαστε και μάλιστα συντόμως, τόσο ως σώμα όσο και ως πνεύμα, δηλαδή τόσο ως εδαφική όσο και ως πολιτισμική οντότητα….  μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το μέλλον είναι καταφανώς άδηλον…